: : ก็ แ ค่ คร่ำครวญ ใช่ อ า ว ร ณ์ : :

หนามไม้ไผ่ฯ

      ฉันเคยเล่นฟุตบอลแต่ก่อนมา
เป็นประตู เพื่อนบอกว่า มือไม่เหนียว
แม้เปลี่ยนใจ เล่นกองหลัง ยังห่อเหี่ยว
สักลูกเดียว ไม่มีมา ให้ล้างบาง
     เป็นกองหลังสักตั้ง..หวังคิดถูก	
หากได้ลูก จะได้ โยนออกข้าง	
แต่จนแล้วจนรอด ยังอ้างว้าง	
หมดหนทาง ต้องวิ่งเดี่ยว เพียงลำพัง	

     เลยวิ่งรี่ ไปเล่น เป็นกองหน้า
ก็ยังช้า กว่าเขาอยู่อย่างนี้	
วิ่งแทบตาย ยังไม่เคย ได้ลูกซักที	
ทำไงดี คราวนี้ คงต้องยอม	
     เดินนบน้อม ออกมา นอกสนาม	
หดหู่ยาม เปลี่ยนตัว ใจมัวหมอง	
ชีวิตนี้ คงเป็นได้ แค่ตัวสำรอง	
ไม่มีทาง จองหอง เป็นตัวจริง	

     คงเหมือนดั่ง ที่ฉัน คบกับเธอ	
ไม่เคยเผลอ ชมฉัน ให้ได้ยิน	
ทำทุกอย่าง แต่เธอเห็น เป็นเศษดิน	
ที่สูญสิ้น ไร้ค่า มาเชยชม 

     จนสุดท้าย มีฉันไว้ ตอนคลายเหงา
ยามเธอเบื่อ เธอเศร้า เคล้าสับสน	
ยามที่เธอ ต้องการ ใครสักคน	
ยามที่เธอ ร้อนรน เธอจนใจ..
      แต่พอเธอ สมหวัง ดังปรารถนา	
เธอก็พา เขาแซงหน้า ฉันคนนี้	
เธอเปรียบฉัน กับคนนั้น ที่แสนดี	
แล้วเก็บฉัน ไว้ในที่ ไม่ต้องการ 

     ไม่เป็นไร ฉันทนได้ เพราะใจรัก	
แต่วันนี้ ฉันอกหัก เจ็บเหลือที่	
ไม่มีใคร คอยดูแล คอยใยดี	
ไม่มีใคร เลยที่ จะเห็นใจ
      ฉันคง ไม่ทน เป็นตัวสำรอง	
ไม่ขอทน เป็นที่สอง รองคนไหน	
เมื่อโอกาสมีมา..ฉันคงต้องไป	
ตามหาใจ ที่ต้องการ คนอย่างเรา

      โศกและเศร้า ทิ้งมันไว้ กับความหลัง	
ความผิดหวัง พลาดพลั้ง ทิ้งให้สูญ		
ทิ้งให้หมด ไม่เหลือ แม้ความอาดูร	
แม้เศษจุล ไม่ให้เหลือ ไร้ร่องรอย	
      จากนี้ไป ฉันจะเดิน ด้วยความหวัง	
อีกสักครั้ง กับจิตใจ ที่ไม่ถอย	
พรุ่งนี้ จะเป็นอย่างไร ฉันไม่คิดจะเฝ้าคอย	
จะอยู่กับวันนี้ ด้วยสองมือน้อยๆ..ที่เป็นของตน...