กระดูกฉันร้องไห้อยู่ใต้เฝือก แผลซื่อสัตย์เปื้อนเมือกความสงสาร ความจริงจังหวังดีฉันพิการ หลอดอาหารแห้งโหยดังโรยทราย ฟังหมอพูดให้ดีสติตั้ง เราหมดหวังเยียวยารักษาหาย โรคความรักขื่นขมใกล้ล้มตาย ไม่ฟูมฟายกับแผลช้ำขอทำใจ เอารักฉันชั่งน้ำหนักมากเกินคิด แต่ความดันโลหิตไม่เคลื่อนไหว วัดส่วนสูง ตรวจการเต้นของหัวใจ ไม่สามารถระบุได้โรครักเรา ไร้หนทางตรวจพบโรคแทรกซ้อน รอแต่ขึ้นเชิงตะกอนไฟฟอนเผา หายใจออกก็รู้รักชักซบเซา หายใจเข้าก็รู้ดีเธอมีใคร เสียสองแขนแสนซื่อแพ้มือสาม ไร้เหล็กดามอ้อมกอดให้รอดไหว เห็นเธอเคียงดังเห็นหนามทิ่มตำใจ ฉันต้องได้เอาน้ำมาล้างตา ไม่ตัดใจคงต้องย้ายไปดับจิต หมอคนไหนก็หมดสิทธิ์จะรักษา รักเรื้อรังโรคนี้ไม่มียา หากชาติหน้ามีจริงเล่าจะเอาคืน
วิสกี้ เลอ ฟองเบียร์ 10 ก.ย. 2547 16:25 น. - ID 60968 
945
2
0
10 กันยายน 2547 16:45 น. - comment id 328495
เขียนได้ดีมากครับ ประทับใจ ๚ะ๛ size>
10 กันยายน 2547 21:12 น. - comment id 328713
สุดๆ จะเก็บไว้ค่ะ กลอนดี .............................................. :)
18 กันยายน 2547 17:50 น. - comment id 333951
อย่าลืมเอาคืนนะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
