..๏ จดหมายถึงคนไกล..

อัลมิตรา

อัลมิตรา..
..๏ ...........................................
คืนที่เราจากกันวันเริ่มหนาว 
ท่ามสายฝนยังบ่นบ้าหาดวงดาว 
ไร้แสงพราวทุกข์ใจให้ร้าวราน 
สิ่งมากมายรายล้อมย่อมไม่รู้ 
ฝนพรั่งพรูเสียงลมข่มขู่ขาน 
หวีดหวีดหวิวไม้ปลิวลิ่วละลาน 
ดั่งประสานเสียงกบอ๊บอ๊บไพร 
สายฟ้าฟาดเปรี้ยงป้างดังข้างหู 
มิกล้าดูด้วยเราเขลาหวั่นไหว 
ยามฟ้าแลบสว่างแสนล้าใจ
หลับตาไขว่หมอนแนบอิงแอบพลาง 
เขาจะรู้หรือเปล่าใจเรานี้ 
ความคิดถึงมากมีเกินปรี่ขวาง
ยากหักห้ามจิตตนหลุดพ้นวาง
ยามเหินห่างกันไกลร่ำไห้คอย
ทุกคืนวันข่มสะอื้นฝืนอ่อนล้า
แต่ละหยดหยาดน้ำตาพาจิตหงอย
แลจุดหมายเบื้องหน้ายังเลื่อนลอย 
ใจดวงน้อยฤๅกล้าจะฝ่าฟัน 
จากพระนครย้อนยังอีกฝั่งหนึ่ง 
แสนคิดถึงจริงหนอพ่อจอมขวัญ 
อกละมุนสองแขนเคยแหนกัน 
ใต้เงาจันทร์คำหนึ่งซึ่งยลยิน 
หากฝั่งธนบุรีที่กว้างใหญ่ 
ปราศแหล่งที่พักใจคนไกลถิ่น 
คงโศกเศร้าโหยหาน้ำตาริน 
รักคงสิ้นจากกันแต่นั้นมา 
ขอข้ามฟากแม่น้ำกว้างไกลลิบ 
แล้วเอื้อมหยิบดวงใจให้ชิดหา 
จะฝากฝันฝากจิตอัลมิตรา 
มิตรภาพตราบสิ้นฟ้ากว่าสิ้นแรง 
lovers moon เคยฟังดั่งเคียงใกล้ 
out of the blue หัวใจก็ไขแจ้ง 
love will keep alive ไว้ไม่เปลี่ยนแปลง 
my love แถลงเขียนจดหมายคล้ายจิตเอย ฯ 
ม้าลาย..
..๏ ...........................................
จากหน้าหนาวยาวนานผ่านหน้าฝน 
ยังคงเฝ้ามองหาแต่หน้ามน 
อย่างหน้าด้านหน้าทนทุกฤดู 
ฝนตกหนักทางโน้นหนาวคนนี้ 
นานผ่านไปหลายปียังสั่นอยู่ 
กลางสายฝนหล่นฟ้ามาพรั่งพรู 
พี่ยังสู้ฝืนทนคนเหน็บแนม 
จนฟ้าฟาดหวาดฟ้าหวั่นพายุ 
นางฟ้าดุเทวดาช่วยด่าแถม 
จึงร่อนเร่พเนจรมารอนแรม 
กลางพงไพรใต้ดาวแวมดุจตาวาว 
มองท้องฟ้าหลังฝนจนตาชึ้น 
คิดถึงคึนวันเพ็ญเราเล่นว่าว 
ลมไม่มีดึงไม่ขึ้นขึนทุกคราว 
ช่วยกันสาวเท่าใดไม่พ้นดิน 
ทั้งพี่สาวน้องสาวจนเข่าอ่อน 
ล้มตัวนอนเอวังข้างแอ่งหิน 
ตักน้ำค้างร่วงฟ้ามาดึ่มกิน 
จวบจนสิ้นเสน่หาราตรีเอย ฯ