สุดมือจะเอื้อมคว้าหากันแล้ว

ริมระเบียง มองเมียง เคียงคอยเหงา
สายตาสบ พบเข้า เราต่างเห็น
หนึ่งนั้นมี น้ำตาพราง อย่างเคยเป็น
อีกหนึ่งนั้น เยือกเย็น เช่นเคยมา
กี่คืนแล้ว ที่ละเมอ เผลอเพ้อถึง
ยังคงคิด คะนึง จึงเหนื่อยล้า
ไกลเหลือไกล ทั้งใจ ทั้งกายา
สุดมือจะ เอื้อมคว้า หากันแล้ว

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

แว่นหนา 1 พ.ย. 2547 21:26 น. - ID 64714

849

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/64714 ที่มา: ชีวิตค่ะ ^ ^ , แว่นหนา

comments powered by Disqus

อัลมิตรา

1 พฤศจิกายน 2547 22:10 น. - comment id 361922

ยินดีที่กลับมาเยือนบ้านกลอนไทยค่ะ

รออยู่เสมอ

ผู้หญิงไร้เงา

1 พฤศจิกายน 2547 23:44 น. - comment id 362027

ริมระเบียง  เมียงมอง  คล้องความฝัน
ที่เธอฉัน ชิดใกล้  ใจห่วงหา
นานแล้วหรือ  ที่คนไกล  ไม่กลับมา
ก็ดีใจ  หนักหนา  คร่าได้เจอ

*-*กลอนน่ารักมากเลยค่ะ*-*

)))--ผลิใบสู่วัยกล้า--(((

2 พฤศจิกายน 2547 07:00 น. - comment id 362094

สวัดีครับ.............

      มาเป็นกำลังใจให้คนที่แสนดี  

คนเรียงถ้อยร้อยลำเป็นคำกลอน
คิดยอกย้อนแตกต่างล้วนสร้างสรรค์
บ้างลำนำคำฝากจากร้อยพัน
จุดเดียวกันกวีไทยให้คำนึง

แวะมาเป็นกำลังใจให้กันและกัน
    
กำลังใจจากข้างในส่วนลึก
ไม่ต้องฝึกต้องหามาให้เห็น
จะแดดร้อนตอนสายจนบ่ายเย็น
จะคอยเป็นกำลังใจให้ดนดี