เก้าอี้สีเหงา

กระดานโต้คลื่น

.+++.+.+.+.+.+.+.++++++++++++++.+.+.+.+.+.+
 ฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้สีเหงาเปื้อนฝุ่น
ในความคุ้นเคยของความทรงจำอ่อนล้า
สร้างกำแพงรอบด้วยความเหน็บหนาวของน้ำตา
แขวนไว้บนฟากฟ้าถูกความมืดมิดปกคลุม
  
    จมอยู่กลางความมืดมิดของค่ำคืน
หัวใจดวงชื้นยังคงหยิบยื่นความเหว่ว้า
ตรงหลุมพรางที่ความเหงาในเงาของเวลา
เก้าอี้แห่งน้ำตามีฉันอยู่คนเดียวตามลำพัง
           =^+_+^=
 
.+.++.++.+.+.+.+.+.+.+.+.+++++++++.+.+.++..+.+.+.+.+
           

เก้าอี้สีเหงาเปื้อนฝุ่น
ปล่อยให้สีขุ่น ๆ อย่างเหว่ว้า
ยังคงตีกรอบขีดเส้นใต้วันเวลา
หัวใจอ่อนล้าความรู้สึกเย็นชาเหลือเกิน
อยากรื้อฟื้นความทรงจำเก่า
ครั้งยังมีเราอยู่ตรงนี้
ดื่มด่ำกับหยดน้ำตาที่มี
ได้แต่อ่านกวีเก่า ๆ อย่างเลื่อนลอย
ฉันเป็นใครที่เธอเคยรู้จัก
เพียงมาทายทักแล้วจางหาย
ยังจับมือกุมอดีตไม่ให้คลาย
ฉันยังหายใจที่เก่าใต้เงาจันทร์
เธอยังมีฉันอยู่ใช่ไหม
ยังจำฉันได้บ้างหรือเปล่าคนคนนี้
ยิ่งเอื้อมมือไขว่คว้ายิ่งอ่อนล้าทุกที
ในภาพทรงจำที่แสนดีแต่หัวใจกลับเลือนลาง
ฉ