ดวงตา...ของ...ดวง

สุญญะกาศ

ผ้าพันแผลแบออกนอกใบหน้า
เห็นนภาพราวพร่างกางอีกหน
ภาพมิตรล้อมอ้อมกายคลายโศกตรม
แต่ระทมขาดที่รักทักข้างเตียง
น้องเมียงหาชลนามาเป็นสาย
หวังพี่ชายเคยรักคู่อยู่ยินเสียง
ใจแทบหายกายแทบขาดปราศสำเนียง
จนอยากเบี่ยงกาลกลับดับดวงตา
โอ้ดวงเอ๋ยคงเคยคิดตัวผิดพลาด
ไม่สามารถกางป้องน้องนั้นหนา
ด้วยเนตรน้องคล้องถึงซึ่งอุรา
ของพี่ยามาปวดรวดร้าวทรวง
น้องตามหาดวงมาลย์จนกาลผ่าน
ทุกสถานแลไปใจห่วงหวง
น้ำไหลอุ่นดรุณหลากจากสองดวง
เทพทั้งปวงแม้นยินเหตุจงเมตตา
เย็นวันหนึ่งกรายถึงซึ่งริมหาด
แสงสีชาดสาดผ่องส่องเวหา
ยลสุนัขตัวใหญ่วิ่งไปมา
ข้างกายาชายหนึ่งไซร้ที่ใจดี
แสงสว่างพลันวาบปลาบในอก
เหมือนเนื้อหยกต้องแสงพรายฉายรังสี
แล้วพลันหายสลายหลบกลบฤดี
ด้วยภาพนี้ติดตรึงตาเมื่อมายล
เสียงสั่นหวีดกรีดร้องก้องหาดเปล่า
ใจเหมือนด่าวด้วยขวากจากข้างหน
แหลกสลายกรายกล้ำช้ำกมล
สงสารคนที่ตนรักปักชีวัน
ใต้เงาแว่นดำกางพรางดวงเนตร
ด้วยต้องเหตุมืดบอดเพื่อยอดขวัญ
แล้วสละด้วยรักปักชีพพลัน
อีกละนั้นคือวันลาเพื่ออาลัย .............