@ จดหมายใบสุดท้าย @

จดหมายน้อยใบนี้ที่พี่อ่าน
คงไม่หวานเหมือนครั้งเก่าเศร้านักหนา
เป็นจดหมายใบสุดท้ายได้ส่งมา
ขอพี่อย่าเข้าใจผิดคิดหวาดกลัว

น้องยังรักพี่อยู่รู้ไว้เถิด
แต่โลกเกิดสับสนจนเวียนหัว
ใช่ว่าน้องมีจิตคิดเมามัว
ใช่ว่าชั่วมีสองใจนี้ไม่เคย

ด้วยเขามาสู่ขอกับพ่อแม่
ใช่พูดแก้เบือนความผิดจิตเฉลย
แต่บุญคุณพ่อแม่มากยากเอื้อนเอ่ย
น้องก็เลยจำต้องครองคู่กัน

ขอพี่อย่าขึ้งเครียดหรือเหยียดหยาม
ใช่เลวทรามอย่างที่พี่เย้ยหยัน
พูดไม่ออกบอกไม่ได้อยู่ไปวัน
ขอพี่นั้นเข้าใจด้วยช่วยเมตตา

ขอให้พี่ลืมความหลังครั้งก่อนเก่า
อย่านั่งเศร้าดวงจิตคิดครวญหา
ขอจงคิดน้องนี้พรากจากโลกมา
จงคิดว่าน้องตายไปใช่หลอกลวง

จดหมายน้อยใบนี้ที่พี่อ่าน
คงสมานความเข้าใจครั้งใหญ่หลวง
มิใช่น้องมีจิตคิดหลอกลวง
ทุกถ้อยถ่วงเขียนมาน้ำตาริน.

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

นิรนาม / แก้ว กลางไพร 9 ก.ย. 2548 18:16 น. - ID 80865

720

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/80865 ที่มา: นิรนาม / แก้ว กลางไพร

comments powered by Disqus

คนทะเล

10 กันยายน 2548 10:55 น. - comment id 513926

เคยตั้งใจจะเขียนจดหมายถึงใครบางคนเป็นฉบับสุดท้ายเหมือนกันค่ะ

แต่ไม่เคยทำได้สักทีค่ะ

จัน....มอบให้คุณจักร..ผู้เคยเป็นที่รัก

10 กันยายน 2548 21:18 น. - comment id 514072

ทำไมจะทำใจไม่ได้ ให้ลืมเขา.ความรัก.ความจริงใจของเรามีค่า..มากกว่าคนไร้หัวใจอย่างเขานัก...ให้ใจมันเจ็บปวดสุดขีด.ปล่อยให้มันรักและห่วงโหยหาเขา.ให้น้ำตาไหลรินลงมาให้หัวใจมันเจ็บสุดขีด.แล้วมันจะค่อย ๆ ทำใจกลับมาได้เอง...อย่างชืนชา.

พุด

11 กันยายน 2548 10:17 น. - comment id 514137


มีคนเคยฝากจดหมายฉบับนี่ค่ะ
ไว้ในงาน*เจ้านกไพรในใจนวล*
ที่พุดพัดชารจนาไว้ค่ะ
มาพลีให้อ่านนะคะ
จดหมายรักจากนวล


เขียนจดหมายสักใบใส่ดาษขาว
เขียนเองอ่านเองเป็นเพลงยาว
เขียนถึงบ่าวผมสร้านอยู่บ้านไกล
ว่านกเขาขันคูอยู่ข้างทาง
ไปขันกู่คูครางอยู่ข้างไหน
มาเงียบงำคำยินเหมือนสิ้นใจ
มาเงียบในเสียงบินเหมือนสิ้นลม
ว่าเจ้าบ่าวผมซื่อมือนวล
มาเรรวนคำหวานให้พานขม
จูบนั้นจีบปากจูบหรือลูบคม
ที่บ่าวข่มปากจีบจูบกลีบใจ
นวลเพียงสาวชาวนาใช่กล้ากรด
จารีตธรรมเนียมบังล้าหลังสมัย
เพียงแรกจูบลูบแรกก็แปลกไป
หวาดไหวคำกระทบกระเทียบเกินเปรียบปาน
ดั่งวัวสันหลังหวะอยู่กลางทุ่ง
หวาดสะดุ้งตื่นกาบินมาผ่าน
นวลห่มไห้ไข้เข็ญอยู่เป็นนาน
รอยแปลกนั้นประจานอยู่ลานใจ
ชั่วเพราะพลีเพื่อรักลืมหลักคอก
ดั่งวัวเขาสวยหนอกงามตาใส
โลดแล่นลั่นกระดึงตะบึงไป
ค้อมคอให้บ่าวเทียมเข้าเกวียนรัก
เปลื้องจารีตธรรมเนียมที่เจียมตน
รักล้นจึงทอดหยิ่งและทิ้งศักดิ์
แต่ดื่มรักก็ยิ่งด่ำยิ่งสำลัก
ดื่มน้ำวักใสสะอาดกลับฝาดคอ
บ่าวมาหวะแผลเหวอะเลือดเกรอเนื้อ
ใจซื่อบ่าวก็เถือมิเหลือหลอ
คำรวนเรเห่ร่ำที่พร่ำคลอ
ก็ลืมคำที่พร่ำพ้อทุกข้อความ
นวลเพียงสาวชาวนาใช่กล้ากรด
จารีตธรรมเนียมแบกดังแอกหาม
แต่รักแล้วปานแก้ววะแวววาม
จะชั่วทรามปานใดก็ให้เป็น
โนราห์หลงสรงสระอโนดาด
แล้วบ่วงบาศก์คล้องตนเกินโผนเผ่น
อันปีกหางงามงอนซึ่งซ่อนเร้น
ดั่งตั้งวางห่างเว้นเห็นลิบลิบ
เกินเอื้อมมือหยิบคว้าถลาฉวย
ระรวยรวยขวยเขินเกินเอื้อมหยิบ
หากรักแล้วร้าวรานวิญญาณทิพย์
จะมิรักแม้สิบพระสุธน
อานวลเพียงวัวนากินหญ้าเขียว
จะท่องเที่ยวเทียวหาสุดหล้าหน
ควรหรือแม้นวลจะจวนตน
ควรแล้วแม้ทนทุกข์จนตาย
ต่อวันนวลฟุบซบเป็นศพซาก
จะออกปากฝากเผาก็เปล่าหมาย
เกรงขี้เถ้าผงคลีธุลีคาย
จะเปื้อนกายป้ายกลิ่นให้หมินคาว
นวลม้วนผมมวยเกล้าดำข้าวเขียว
นวลฟ้อนแกะเก็บเรียวเกี่ยวรวงข้าว
บ่าหยาบนี้หาบคานมานานยาว
แดดกริ้วแผดผิวสาวผู้กร้าวงาน
มินิ่มนวลชวนต้องแม้ย่องแตะ
ก็อย่าแขวะคำถากจากปากหวาน
นี่กระไรตะละคำช่างชำนาญ
ตะละลิ้นช่างลึกคว้านจนสุดลึก
เพียงชมเชยเกยกอดตลอดกาย
ดินกระด้างฟางคายใช่รู้สึก
ทุกคำหวานสรรพิษมาคิดนึก
กล่อมนวลจนนวลสึกผลึกนวล
ขนำน้อยก็แอบอิงพิงผนัง
แม้ขนำก็เวียงวังยังไห้หวล
บ่าวเป็นเทพลงดินมากินง้วน
พอดินร่วนซ่วนซุยก็ถุยคาย
ถุยขมถ่มขื่นมาคืนนวล
ถุยทวนคำหวานซึ่งซ่านสาย
ตะละคำตะละลิ้นรินระบาย
ล้วนคำชายหมายหยามประณามนวล
นวลเป็นสาวมีศักดิ์แหละรักศรี
เกียรติที่มีแม้น้อยยังคอยสงวน
หากต่ำต้อยถ้อยคำที่คร่ำครวญ
ก็มิควรทวนถ้อยเพื่อคล้อยตาม
ลงท้ายว่ายังรักยังคิดถึง
แต่โศกซึ้งเพียงใดอย่าได้ถาม
ทุกคำนวลล้วนชีวิตประดิษฐ์ความ
จากเศษสากซากทรามนามว่านวล
ปล.เจ้านกเขาชีกอสร้อยคอสวย
อยู่ไหนให้ข่าวด้วยแหละช่วยด่วน
ทุกถ้อยความหยามหยาบดังดาบทวน
และทุกถ้วนคำประณามความไม่เอา!

ในวงเล็บ   เป็นพื้นถิ่นภาคใต้ที่ได้ยินมา




//จบต่างกับงานชิ้นต้น  แหะๆ

ภาษาสวยดีครับ

ปล. ผมชอบ ทูน ทองใจ 
หมี่เป็ด ไอ้รูปหล่อ 27 ม.ค. 47 - 22:41

ก.กวีศิลป์

20 กันยายน 2548 07:12 น. - comment id 517021

***  ซองจดหมายสีชมพู  ***                            
เสียงบุรุษไปรษณีย์ที่หน้าบ้าน                            
ร้องเรียกขานพี่ครับรับจดหมาย                             
เขายื่นซองสีชมพูดูลวดลาย                            
 เป็นเส้นสายดอกดวงพวงมาลา                                                                                
 อักษรเขียนบรรจงลงจ่าหน้า                                                              จำได้ว่าเป็นเธอพี่เพ้อหา                                                                ให้รู้สึกยินดีแสนปรีดา                                                           เปิดซองมาอ่านดูรู้ใจความ                            

 ในจดหมายใบนี้บอกพี่ว่า                             คุณพี่ขาอย่าขึ้งเครียดหรือเหยียดหยาม                             
ว่าน้องนี้เป็นคนเหลวหรือเลวทราม                             
ด้วยน้องตามใจท่านอันมีคุณ                                                                                  
ด้วยเขามาสู่ขอกับพ่อแม่                                                              ใช่พูดแก้บิดผันทำหันหุน                                                               ขอให้พี่มีเมตตาและการุณ                                                                  อย่าเคืองขุ่นว่าน้องคนสองใจ                           

อ่านจดหมายเธอจบพี่ซบหน้า                           
หยาดน้ำตาของพี่นี้ล่วงไหล                           น้องมีคู่ที่ดีเป็นศรีไป                           
ไม่ว่าไรหรอกน้องอย่างหมองตรม                                                                                  
เพราะตัวพี่นี้จนขาดคนรัก                                                               พี่จะหักใจไว้เมื่อไม่สม                                                                ขอให้น้องครองคู่อยู่รื่นรมย์                                                         พี่ระทม...ก็จะให้...อภัยเธอ.
   จาก ก. กวีศิลป์

ก.กวีศิลป์

20 กันยายน 2548 07:14 น. - comment id 517023
```
หน้ากระดาษเป็นงี้ได้ไงครับ
```

นิรนาม / แก้ว กลางไพร

22 กันยายน 2548 06:52 น. - comment id 517666

สวัสดีค่ะคุณคนทะเล...สวัสดีค่ะคุณจัน....สวัสดีค่ะคุณพุฒิ...สวัสดีค่ะคุณ ก. กวีศิลป์...ยินดีรู้จักทุกท่านค่ะ

นิรนาม / แก้ว กลางไพร

22 กันยายน 2548 06:53 น. - comment id 517667

สวัสดีคะ...พี่พี่...ที่ทายทัก
ขอบคุณนัก...ที่ทักทาย...พอคลายเหงา
เป็นนักกลอน...น้องใหม่...หนอตัวเรา
พึ่งจะเข้า...มาไม่นาน...เพียงผ่านมา

ด้วยใจรัก...อักษร...จึงอ้อนตอบ
ด้วยแก้วชอบ...บทกลอน...อ้อนภาษา
เพียงเดินผ่าน...เห็นเว๊ปกลอน...แก้วแวะมา
ร่วมสร้างสรรค์...เฮฮา...ประสาเรา

นิรนาม / แก้ว กลางไพร

22 กันยายน 2548 06:54 น. - comment id 517668

อยากรู้จัก...พี่พี่...ที่นี่นัก
ขอสมัคร...เป็นน้องใหม่...ได้ไหมพี่
ด้วยใจรัก...อักษร...อ้อนพาที
วอนพี่พี่...ช่วยแนะนำ....แก้วทำตาม

แก้ว กลางไพร

8 พฤษภาคม 2550 22:51 น. - comment id 692735

ขออนุญาตนำบทกลอน....@ จดหมายใบสุดท้าย @......ไปโพสถ์ใหม่ที่.....http://www.thaipoem.com/forever/my_home.php?mid = 22953  นะคะ  เพื่อเป็นการรวมบ้านของ แก้ว   กลางไพร เอง ค่ะ ...ขอนุญาต ค่ะ