"วิหารรัก"

แทนคุณแทนไท

วิหารรัก
...๑...  
เคยฝันว่าถ้าเป็นเช่น มหาวิหาร	
คงหลงรักวิญญาณแห่งแดดฝน
ที่เพียรกร่อนกัดทุกข์ความทานทน	
ไม่ปล่อยการผ่านพ้นเป็นนิรันดร์
ถึงขนาดคาดว่าถ้าเป็นทะเล		
คงหลงชื่นคลื่นเห่กล่อมเปลฝัน
ที่เพียรหลอมทุกสายน้ำเข้ารวมกัน	
สานทุกความสัมพันธ์สรรสายใย...	
...๒...  
สิ้นหวังยังไม่พร้อมจะน้อมรับ	
จนทุกสรรพสิ่งเร้นเห็นความหมาย
สุข ทุกข์ รุกเร้าเข้าครองใจ		
นั่นที่ไป แหละนั่น ก็ที่มา
เมื่อเวลาผ่านมาทำหน้าที่		
หลายวันดีกลับมีร้ายคอยหมายท่า
แว่วว่ากรรมคือเครื่องชี้เจตนา	
เหตุอาจไม่ประจักษ์ตาถ้าไม่คิด
ผลของความเจ็บปวดที่รวดร้าว	
แม้อรุณอุ่นผ่าวยังหนาวจิต
เพราะตรองความเท่าทันของชีวิต	
ยังยึดติดไม่คิดจะละวาง
ความสุข ความทุกข์ ในชีวิต		
แนบสนิทชิดใกล้ยากไกลห่าง
ความจริงความฝันนั้นบอบบาง	
เป็นแต่รอยภาพร่างของความทุกข์
ในวันพรุ่งรุ่งอรุณและพลบค่ำ	
อาจสวยล้ำฉ่ำชื่นคืนความสุข
ฦ อาจมีแต่ท้อ มารอรุก		
จนยากปลุก วิญญาณการยอมรับ
...๓...  
เย็นน้ำค้างที่หยดรดริมแก้ม		
เป็นของแถมในวัยวันอันหน่ายหนับ
รอบ เร่ง เว้น ว่าง สว่าง วับ		
บัดเดี๋ยวมืด บัดเดี๋ยวดับ สลับไป
ถึงมองเห็นเส้นชัยก็ไกลลิบ		
กี่โยชสิบ กี่แสน อยู่แดนไหน
เคยหมายว่าถ้าฝ่าถึงคงซึ้งนัย	
แต่ไม่รู้เมื่อไรจะได้มี
	
...๔...  
ยังชะเง้อเพ้อฝันแม้มันเจ็บ		
สู้ทนเก็บเศษแก้วอันแววสี
ถึงเลือนลางร้างหวังดั่งธุลี                           
นิดหนึ่งก็ยังดีกว่ายอมแพ้
วิหารแห่งความรักและความฝัน	
แม้ว่ามันมิรู้อยู่ไหนแน่
ศรัทธามั่นถวายมันทั้งดาลแด	
พ่ายแพ้ ก็แค่นั้นเหมือนบั่นมาน
...๕...  
แม้เป็นเพียงเกร็ดกรวดที่ปวดร้าว	
จักเพียรก้าวคราวทุกข์ที่รุกผ่าน
เหมือนแดดฝนที่หล่นเสียดความทนทาน	
จนกร่อนทุกข์ที่รุกราน วิหารใจ
เรียนรู้ ความทุกข์และความสุข	
เก็บมาปลุกปลอบฝันวันวันแพ้พ่าย
เถอะพรุ่งนี้แม้นไม่มีวันแห่งชัย	
แล้วทำไมวันนี้ต้องยอมแพ้...
...๖...  
เป็นวิหารความรักและความหวัง
ตราบชีพยังหวังรู้ว่าอยู่แน่
ที่ในมานย์ยังซ่านทรวงทั้งดวงแด
ถึงพ่ายแพ้กี่หวัง "ก็ยังรอ"...	
                                                 
 ฯลฯ  
 วิหารรัก /  ๐๗ พฤศจิกาย์ ๔๘