ฤดูที่ฉันเหงา

กวีปกรณ์

๐ ชีวิตมีหนึ่งครั้ง..................เวียนวน
เฉกเช่นฤดูฝน....................หล่นฟ้า
คิดถึงหนึ่งบุคคล..................ไกลห่าง
ฝนอ่อยใจเหว่ว้า..................อ่อนล้าจิตใจ
๐ แม้นผ่านหยดสุดท้าย........สายฝน
ยังบ่ได้เชยคน.....................หนึ่งนั้น
เฝ้ารออยู่จวนจน.................ฝนหลั่ง อีกครา
คล้ายดั่งสายฝนกั้น..............ก่อนนั้นวนเวียน
๐ จนเพลาย่างเข้า................สายหมอก
แว่วแผ่วเสียงลมหยอก........ดอกไม้
จิตเศร้ากับคำหลอก.............เขาบอก ไว้เฮย
คำหนึ่งสัญญาไว้..................ก่อนนั้นจดจำ
๐ คะนิ้งเกาะใบอ่อนหญ้า......เหน็บหนาว
แพรวพร่างพรรลายพราว.....เพริศแพร้ว
มวลไอหมอกยามเช้า............หนาวจิต
เมื่อไหร่ใจจะแคล้ว..............ผ่านพ้นมันไป
๐ ซุกตัวในอ้อมกอด.............ตนเอง
กอดเข่าฟังบทเพลง..............บทช้ำ
คอยย้ำพร่ำตนเอง...............รอก่อน เถิดนา
คำบอกแสนหวานล้ำ............จักได้เป็นจริง
๐ จนลมพัดผ่านพ้น..............เหมันต์
อากาศอบอุ่นพลัน.................แดดจ้า
นกขันกู่คู่กัน........................ชวนชื่น
เหลือแต่ใจของข้า.................โศกเศร้าเพียงยิน
๐ สายฝนแดดหมอกเฝ้า.......หมุนวน 
ข้ากลับไร้บางคน...................คู่สร้าง  
เพียงฤดูหนึ่งคอยดล.............ใจชุ่ม ชลเฮย
ฤดูแห่งความเหงาร้าง............เปล่าว้างกลางใจ