...สิ้นสวาทแทบขาดใจ...

คิน

                       ๑	
   แว่ววันวานหวามหวานปานน้ำผึ้ง
คลอเคลียซึ้งแนบเนื้อสนิทนิ่ม
สรรพรางค์นางร่างนั้นเย้ายวนอิง
อยากแอบซบอกหญิงมิวายวาง
                       ๒       
   พักตราผ่องผุดผาดสะอาดใส
ยามสบนัยน์เนตรน้องมิหมองหมาง
ดวงกลมโตระยับรับกับปราง
ปากบนบางล่างช่างอิ่มชวนลิ้มรส
                       ๓
   แรกเริ่มคำขับขานหวานจับจิต
ไร้จริตมารยาทที่โป้ปด
แสนฉลาดเอาใจไม่มีลด
กาลพี่ทดท้อแท้แม่ปลอบปลุก
                       ๔
   บางคราวพลั้งพลาดผิดไม่คิดโกรธ
คำขอโทษมิเรียกร้องให้ต้องทุกข์
เป็นแต่เพียงทุกทางทำเพื่อสุข
ไม่เคยเผลอรนรุกลากทุกข์มา
                       ๕ 
   แสนเนิ่นนานที่เจ้าเฝ้ามอบให้
จักเหลวไหลให้ใครครหา
แม้สักนิดพิศไม่เห็นเลยสักครา
ถึงมีชายมากหน้าเวียนมามอง
                       ๖
   เสน่ห์เจ้ายวนเย้าเร้าใจรัก
หนุ่มน้อยใหญ่จึงอยากเป็นเจ้าของ
ชายคนรักก็หวั่นไปตามทำนอง
ที่สมปองน้องรักรึหักใจ
                       ๗
   จนกาลผ่านวัยเปลี่ยนเวียนเข้าสู่
ปัจฉิมวัยใครใครรู้เลี่ยงไม่ได้
แต่ทุกวันทรามวัยแปลงแค่กาย
จิตมิได้แปรเปลี่ยนผิดเพี้ยนเดิม
                       ๘
   เคยยังรักยังห่วงใยอย่างไรเจ้า
ก็ยังเฝ้าปรนนิบัติวัตถากเพิ่ม
ความหวานหวามในรสรักยังดุจเดิม
เช่นแรกเริ่มวันแลกรักที่ผ่านมา
                       ๙ 
   จวบจนวันวันนี้พี่สิ้นแล้ว
กายน้องแก้วจำต้องพรากวาสนา
กายสั่นเทิ้มกอดร่างเจ้าร้างวิญญา
จงสุขเถิดยอดกัลยาแก้วตาพี่