ในวันนั้น ยังจำได้

เอื้องคำ

     ครั้นได้พบสบพักตร์ประจักษ์จิต
ห้วงความคิดย้อนผันในวันหลัง
เธอคนนี้ช่างคุ้นหน้าตาเสียจัง
จึงนิ่งนั่งตั้งใจนึกตรึกตรวจตรา
     ดวงตาคมผมหยักมีลักยิ้ม
แก้มอวบอิ่มพริ้มพรายทั้งซ้ายขวา
มองใกล้ชิดยิ่งพินิจยิ่งติดตา
นึกขึ้นมาจึงรู้พลันในทันใด
     แท้เธอคือรุ่นน้องของข้าพเจ้า
ทุกทุกเช้าได้เจอกันวันสดใส
ร้องเพลงชาติตวาดดังฟังก้องไกล
คนละไชคนละโยร้องโร่ตาม
     จากวันนั้นจนวันนี้พี่เพิ่งพบ
มาประสบเจอในวัดเหมือนนัดถาม
ปีใหม่ไทยประเพณีอันดีงาม
มารดน้ำผู้สูงวัยใจตรงกัน
     เสียงให้พรปลอบขวัญกันอึงอื้อ
เพิ่งมาหรือมาเมื่อไหร่ใครถามฉัน
อ๋อยายขิณมาเมื่อวานมินานครัน
อีกสองวันก็กลับกรุงมุ่งเมืองไกล
     น้ำอบปรุงฟุ้งหอมร่ำกว่าน้ำอื่น
เย็นร่มรื่นชื่นฉ่ำเย็นน้ำใส
เสนาะคำล้ำค่ากว่าคำใด
อบอุ่นใจไหนเล่าเท่าคำพร
     ออกจากวัดแดดเรืองรองบ่ายสองกว่า
เหลียวแลหาแม่แก้วตาพาสังหรณ์
หรือลืมพี่คนนี้แล้วแก้วตางอน
คำอ้อนวอนขอพรคงไม่ส่งใจ
     เมื่อแดดหลบพลบค่ำย่ำเย็นเยื้อง
เขียวแดงเหลืองเรืองรองส่องสุกใส
เป็นเวทีคอนเสิร์ตเห็นแต่ไกล
กะพริบไหวเรืองรองส่องตระการ
     ผู้ใหญ่บ้านมองการณ์ไกลใช้งานนี้
หมายเป็นที่พบหน้าตายายหลาน
ทั้งปู่ย่าน้าอามาพบพาน
บริวารมิตรสหายได้เจอะเจอ
     วันครอบครัวจึงจัดการเป็นงานใหญ่
ผู้สูงวัยได้ร้องรำใช่พร่ำเพ้อ
ทั้งประกวดร้องประชันกันนะเออ
มีรางวัลกำนัลเธอบนเวที
     เพลงเก่าดังฟังไพเราะเสนาะหู
ทั้งคนดูก็มากหลายมิหน่ายหนี
พอเพลงจบเสียงปรบมืออื้อเวที
พวงมาลัยดูหลากสีที่คล้องคอ
     คนต่อไปขอเชิญมาคุณอดิศักดิ์
เพลงพบรักปากน้ำโพโอ้ละหนอ
ตายละหวานั่นชื่อเราใช่แล้วพ่อ
มิรีรอรีบเร่งเร่ขึ้นเวที
     ยามร้องไปยังสงสัยในปริศนา
ใครช่างกล้ามาแกล้งกันถึงขั้นนี้
มิบอกให้รู้ล่วงหน้าว่าชื่อมี
คงจะเป็นคนที่รู้จักเรา
     พวงมาลัยจากซ้ายขวามาหลายหลาก
คล้องกันมากก็ยิ้มรับมิอับเฉา
พอเพลงจบใครเดินรี่มาที่เรา
แท้คือเจ้าเดินยิ้มแปล้มาแต่ไกล
     ยังร้องเพราะเสนาะใจไม่มีเปลี่ยน
ที่โรงเรียนยังจำแน่มาแต่ไหน
พี่ประธานนักเรียนมิเปลี่ยนไป
น้องจำได้จึงเขียนให้พี่ชายมา
     เสียงเจ้าว่าพี่แสนปลื้มมิลืมหลง
ค่อยบรรจงรับมาลัยใจยิ้มร่า
เจ้ายิ้มตอบมอบหวานฉ่ำล้ำอุรา
จนลับตาตราตรึงอยู่มิรู้ลืม...