" สิ้นไป...ในสิ้นปี "

พงษ์ สุนนท์

ดวงตะวันปรากฏจนหมดแสง
การแสดงยิ่งใหญ่ในคืนค่ำ
ส่งท้ายปีที่เห็นเป็นประจำ
พลุกระหน่ำสีเสียงตอนเที่ยงคืน
นครแห่งแสงสีไม่มีหลับ
เตรียมต้อนรับวันแรกอย่างแตกตื่น
ดอกไม้ไฟหลายลูกเหมือนถูกกลืน
ค่ำดึกดื่นยืนมองอย่างข้องใจ
มีงานเลี้ยงสังสรรค์เป็นอันเริ่ม
งานเฉลิมฉลองของปีใหม่
บรรยากาศหมุนเวียนก็เปลี่ยนไป
ท่ามเปลวไฟประทุอย่างคุโชน
เสียงโหยหวนหวั่นหวาดขาดระยะ
ตามจังหวะชีวิตคิดโลดโผน
จากความตายในผับใครจับโยน
ยิ่งกว่าโจรฉุดคร่าล่าวิญญาณ
อารมณ์เพียงวูบเดียวเหลียวหลังกลับ
ไฟไหม้ยับกับตาน่าสงสาร
ต้องกระเสือกกระสนจนลนลาน
เมื่อไม่นานเข้าปาดหยาดน้ำตา
ส่ายสายตามองดูความรู้สึก    
ในส่วนลึกไม่อาจปรารถนา
ผ่านไปอีกกี่ฝันวันเวลา
เมื่อชีวานอนหลับกับความตาย
ไม่มีความปราณีในปีหน้า
เมื่อศรัทธาสูงสุดไร้จุดหมาย
อาจเป็นความหม่นหมองของปีกลาย
ที่ทำลายความหวังอย่างตั้งใจ
อาจเป็นโลกสมมุติไม่หยุดนิ่ง
แต่ความจริงอดกลั้นแทบหวั่นไหว
ใต้ท้องฟ้าสีเพลิงระเริงไฟ
รุ่มร้อนในกายาทุกนาที.
........................................