ยอดรัก...ยอดหทัย..ณ..ใจอ้าย

อัศวายุ

๒๔   สิงหาคม  ๒๕๔๗     บันทึก ณ ห้องน้อยของผม
พลับพลึง ถึงคุณจะเขียนกลอนไม่เป็น และไม่ได้เข้ามาที่นี่  แต่ผมอยากบอกให้คุณรู้ไว้นะครับว่า ทุกๆข้อความผมเขียนให้กับคุณ...เขียนจากดวงใจของผม...เขียนด้วยความรักทั้งหมดที่ผมมีต่อคุณ...
ในวันที่หัวใจผมแห้งผาก  วันที่ผมรู้สึกเดียวดาย...วันที่ผมทุกข์ทรมานจากอดีตที่กรีดใจผม..วันที่ผมละทิ้งการเขียนบทกวี..วันที่ผมปรารถนาจะหนีจากทุกสิ่งทุกอย่าง...คุณคือ แม่พระ ที่ปรากฎกายต่อหน้าผม  คุณยื่นไมตรีให้ผม  แย้มยิ้มให้ผม  มองผมอย่างห่วงใยเอ็นดู  ผมรู้สึกเหมือนคนที่เดินอยู่กลางทะเลทราย แล้วพบกับ พื้นหญ้าเขียวขจี  สายน้ำอันชุ่มฉ่ำ   ผมกลัวเหลือเกินว่า  กับความจริง ในอดีตของผม หากผมเล่าออกไป คุณอาจจะเสียใจและเก็บไปคิด  หากผมก็ยังเล่า  เพราะ ผมไม่ปรารถนาที่จะ ปิดบังเรื่องราวของผมให้กับ คนที่ผมรัก..ผมดีใจนะครับที่วันนี้ได้ยินคำพูดประโยคนี้จากคุณ
	ถึงแม้ว่าในอดีต คุณได้ผ่านความเจ็บปวดรวดร้าวมาเพียงใดก็ตาม..ฝันร้ายนั้นผ่านพ้นไปแล้วนะคะเวลานี้ คุณมีพลับพลึง...พลับพลึงจะอยู่เคียงข้างคุณตลอดไป..เท่าที่หัวใจของคุณยังรักและปรารถนาพลับพลึงดอกนี้อยู่..
โสตสดับรับจำเรียงเสียงเอื้อนโอษฐ์
เปรมปราโมทย์พจนาสุดาขวัญ
เพียงคำพ้อก็ไพเราะเสนาะกรรณ
ถ้อยจำนรรจ์น้องสุดซึ้งตรึงฤทัย
ชลนาแห่งภาดากลบดวงเนตร
กมลเชษฐ์พลันสะท้านสะเทือนไหว
นุชรี..ยอดรัก..ยอดดวงใจ
แม่รู้ไหม....พี่รักเจ้าเท่าชีวัน

เพราะคุณ  จึงทำให้ผม มีกำลังใจที่จะเขียนกลอน ด้วยหัวใจที่เต็มเปี่ยมไปด้วย ความฝันและ ความรัก  คุณทำให้ หัวใจของผมมีชีวิตชีวาอีกครั้ง..ไม่เหลือร่องรอยของความเจ็บปวดจากอดีต อีกแล้วนะครับ...ผมปรารถนาให้คุณอยู่เคียงข้างผมตลอดไป...ผมสัญญากับคุณนะ  บทบาทเดิมของผมในอดีต มันจบลงแล้ว ผมจะไม่กลับไปอีก..จะอยู่เคียงข้างกับ ดอกพลับพลึงอย่างคุณนะครับ