หนาว

...หนาวราวคมแห่งมีดมากรีดเนื้อ
เนื้อยังเหลือรอลมกรีดคมให้
และทุกครั้งดั่งมีดมากรีดใจ
จะทนไว้ให้กรีดสักกี่คม
...เรณูฤดูหนาวปวดร้าวนัก
ปลิวไปในความรักที่ขื่นขม
ผิวจักขาดบาดผิวด้วยริ้วลม
เกินจะห่มบาดแผลด้วยแพรพรรณ

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

ภากร 11 ต.ค. 2547 13:01 น. - ID 63344

944

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/63344 ที่มา: - , ภากร

comments powered by Disqus

เจ้าสาวแห่งโลกวิญญาณ

11 ตุลาคม 2547 21:13 น. - comment id 349009
```
สวัสดีค่ะ
แวะมาทักทายและชื่นชมบทกลอน
```

เพียงพลิ้ว

11 ตุลาคม 2547 22:10 น. - comment id 349045

เขียนดีมากๆๆเลยค่ะ ชอบมากค่ะ หนาวใจห่มผ้าไม่หายใช่ไหมคะ ต้องใจห่มใจหรือเปล่า

สุมาลี

15 ตุลาคม 2547 00:38 น. - comment id 351334

.....ขอถักทอความรักความห่วงใย  มาห่มใจภากรให้อบอุ่น
.....ภากรคะ บาดแผลเก่าๆทำอะไรเราไม่ได้หรอกคะ  ถ้าเราไม่เอามันมาคิดถึงให้ปวดใจ
.....God Bless You

จิ๊บคนสวย

19 ตุลาคม 2547 18:09 น. - comment id 353822
```
เขียนดีมากๆๆๆเลยนะค่ะ
```

ฟ้าปราย

28 ตุลาคม 2547 10:30 น. - comment id 358708


       ลมหนาวโชยพัดผันร่างสั่นไหว
       สะท้านในไหวคลอนกร่อนด้วยเหงา
       กรรโชกแรงปลิดปลิวหัวใจเรา
       กายสั่นเทาใจสะท้านหวั่นแรงลม

       อากาศแห้งใจโหยดูโรยร้าง
       ความอ้างว้างเหน็บหนาวเข้าถาถม
       ย่ำซ้ำเติมใจเก่าร้าวระทม
       คงสาสมพรหมสั่งแต่ครั้งใด

       ใบไม้ปลิวแห้งหลุดแล้วหยุดนิ่ง
       ใจประวิงหวิวหวั่นสะท้านไหว
       ดูเหมือนเจ้าหมดเยื่อไม่เหลือใย
       ด้วยปลิดใบพ้นต้นหล่นลงดิน

       โอ้ใจเจ้า..เหงา..หนาว..รวดร้าวไหม
       ลมกร่อนใจกัดกล้ำน้ำเซาะหิน
       โบกสะบัดพัดแรงแทงชีวิน
       แทบแดดิ้นเดียวดายกลางสายลม

+ comment แสดงความคิดเห็น