พฤษภาฯ : ประชาธิปไตย.

มือ ไหม้พาย

หยดแรกของหยาดฝน
รินหล่นร่วงจากห้วงฟ้า
คิดถึงเพื่อนเดือนพฤษภา
และน้ำตาของแผ่นดิน.
       เสียงกลองที่ร้องรัว
กลบความกลัวจนสูญสิ้น
ร่วมอยู่และร่วมกิน
เราก็กล้าร่วมกันตาย.
       ปากคนจะสู้ปืน
จะหยัดยืนย้ำจุดหมาย
วิปโยคจะมลาย
เป็นเสียงธรรมก้องกังวาน.
       คลื่นประชาที่ถาโถม
จะจู่โจมพวกยักษ์มาร
ตีแตกให้แหลกลาญ
ผนึกผสานพลังคน.
       พลีเลือดก็จะแลก
และพลีร่างก็จะทน
แม้จะตายก็พร้อมชน
เพื่อประชาชนะชัย.
       เม็ดฝนสีเลือดนอง
แผ่นดินทองก็ร้องไห้
นั่น...ประชาธิปไตย
นั่น...ร่างใครที่ถูกกลืน.
       เธอตายอย่างทนทุกข์
เพื่อจะปลุกให้คนตื่น
ดาวศรัทธา ณ ค่ำคืน
จะพรายพร่างกลางทิวา.
       หยดแรกฤดูฝน
โปรยหล่นร่วงจากห้วงฟ้า
รอยเลือดเดือนพฤษภา
มิเคยจางจากผืนดิน.
       เสียงของผู้จากไป
จะมีใครได้ยลยิน
อธิปไตยแห่งธานินทร์
ยังโรยรินลมหายใจ.
       สาบสูญไปกี่คน
ร่างวีรชนอยู่หนไหน
วันนี้เล่ามีใคร
ตามสานต่ออุดมการณ์.
       สิบสามปีประวัติศาสตร์
เหมือนยังขาดการสืบสาน
ตะกอนแห่งปณิธาน
จงร่ำเรียงเป็นพลัง.
       เพื่อนเอย...ทุกเพื่อนไทย
ประกาศชัยกันอีกครั้ง
เพลงวีรชนจะก้องดัง
บันดลธรรมยั่งยืนยง.
       ตื่นเถิดทุกยอดหญ้า
จากนิทรา-ความลุ่มหลง
เทิดไทยให้ธำรง
ร่วมชักธงประชาธิปไตย.