อินทรธรรม (ญานี ๑๑)มืดครื้มคำรามทั่ว จิตระรัวกลัวยิ่งแล้ว เปรี้ยงปร้างดั่งเสียงแก้ว กระทบก้อนศิลาเรือง ระริกระริกหวั่น ขวัญเอยสั่นวันขุ่นเคือง หวีดหวาดผาดเพียงเรื่อง ฟ้าพิโรธจงโปรดฟัง (อินท ๑๑) ครั้งหนึ่ง ณ แดนสรวง สุรห้วงภิภพหลัง สำราญสบายทั้ง นรเทพและเทวี ครองชั้นวิมานเมฆ บ่วิเวกฤโศกี ก้องเสียงดุรีย์ศรี เสนาะครึ้ม ณ อัมพร นางฟ้าวิลาวัลย์ ฤดิสันต์ระบำกร เทวัญมิย่อหย่อน จริยาบ่แพ้กัน ต่างสุขเพราะลืมตัว มนมัวและเปลี่ยนผัน เหลือเกิน ณ ภพนั้น สละทิ้งเจริญธรรม (๑๖) ร้อนถึงอาสน์พระอินทร์เจ้า ธ จึงเพ่งเข้า ฌานดู ณ ชั้นนั้นพลัน เห็นเทพเทวัญเหล่านั้น ทั้งเทพลาวัณย์ มัวเมาไม่สมประดี ธ จึงรีบจรลี มายังชั้นนี้ ด้วยอิดหนาระอาใจ เสด็จด้วยรถทองอำไพ มีอาชาไนย ขาวคู่เป็นม้ามงคล นำรถรีบจรดล มายังเวหน ใกล้ถึงจึงตรึกไตร่พลัน หากเราจะเข้าไปโดยพรรณ รูปเยี่ยงเทวัญ อินทราใหญ่ในเมืองแมน เหล่าเทวดาจะแคลน ทราบฤทธีแสน ทั้งมีฌานหยั่งรู้ทุกองค์ พวกเทพจะรู้ประสงค์ แล้วเปลี่ยนแปลงคง มิให้เห็นปัจจุบัน เอาเถิดจะแปลงองค์ฉัน เป็นเทพธิดาอัน สำรวยยิ่งด้วยรูปโฉม ทรงพิณทิพย์ลิบโพยม ไว้กล่อมประโคม เหล่าเทพมัวเมาเคล้าไป มิให้ทุกองค์สงสัย ว่าเราเป็นใคร เพื่อทราบถึงสิ่งอันทราม ว่าแล้วทรงแปลงรูปงาม ไปด้วยใจตาม เป็นเทพธิดาทรงพิณ ประทับบนหลังมยุรินทร์ เกศาปักปิ่น มรกตเรืองวิไล ทั้งผืนอาภรณ์สไบ ทองกรอันใด ปักเขียวด้วยพลอยงาม ใครเห็นตะลึงวาบหวาม เพราะรูปนงราม ยิ่งทรามสงวนนวลองค์ เข้าไปถึงแดนบรรจง ย่างเหยียบลง มิผิดวิสัยนารี เหล่าเทวัญพลันมี ถ้อยพจนีย์ เกี้ยวพาประหนึ่งคนทราม (๑๑) ดูกรน้องน้อยเอ๋ย กระไรเลยพี่วาบหวาม พอเห็นเจ้านงราม พี่กระสันต์ขึ้นทันใด ธิดาเทพองค์ไหนเล่า จะงามเท่าน้องรักได้ พี่รักสมัครใจ ดวงฤทัยในครานี้ ว่าแต่เจ้านั้นเล่า ใยจึงเข้ามาที่นี่ หรือว่าชั้นอื่นมี แต่เมารสบทพระธรรม เจ้ามาจากชั้นไหน ตอบพี่ไปนะงามขำ พี่นี้จะจดจำ ทุกถ้อยคำเจรจา (๑๖) องค์อินทร์ผู้แปลงโฉมมา นึกอิดระอา แต่ตั้งมั่นเพื่อดูทราม จึงตรัสถ้อยพจน์งดงาม แก่เทพจิตห่าม เหล่านั้นไปในทันที (๑๑) ดูกรท่านพี่เอ๋ย น้องเพิ่งเคยมาที่นี่ น้องสร้างแต่ความดี จนได้เป็นเทพธิดา ความชอบนั้นทำให้ น้องอยู่ใกล้พระอินทรา แทบเบื้องพระบาทา แล้วแต่ทรงประสงค์ใช้ พี่ยามาเกี้ยวนั้น น้องหวาดหวั่นจะหมองไหม้ ฤทธี ธ เกรียงไกร อย่าคิดเกี้ยวเลยพี่ยา น้องมาในวันนี้ เพราะเสียงคีตะนำมา น้องใคร่มาศึกษา เพื่อบรรเลงกล่อมพระอินทร์ (๑๖) เหล่าเทพเทวัญหวั่นจินต์ สดับได้ยิน สำเนียงนางว่าดังนั้น ต่างก็ร้อนรนบ่นพลัน เกรงว่านางอัน เป็นนางสนองอินทรา จะนำความทูลใต้ฝ่า ละอองบาทา จอมเทพองค์อินทร์เมาลี จึงคิดจับกุมนางนี้ เอาไว้เป็นที่ มิให้ทราบถึงจอมสรวง แล้วแต่งอุบายทั้งปวง หมายจักล่อลวง นางนั้นไว้ ณ แดนตน (๑๑) ช้าช้านวลน้องหญิง ผู้งามยิ่งมิ่งวิมล การเรียนดุรีย์กล มีทักษะหลายประการ เรียนเร่งเรียนรัดไป มิดีได้ในแก่นสาร ค่อยเรียนค่อยสำราญ ค่อยต่อขานการดนตรี จะเรียนก็เรียนเถิด พี่จะเปิดฤทัยนี้ เพื่อสอนดีดพิณคี- ตาทิพย์เลิศบรรเจิดแท้ จักใช้หลายปีกาล เพื่อดวงมานเข้าใจแน่ นับขวบในดวงแด ร้อยปีพ้นจึงผลดี (๑๖) พระอินทราธิบดี ตริตรึกฤดี รู้ทันเท่าทุกเหตุการณ์ จึงตรัสถ้อยพจมาน เป็นกลแก่การ สั่งสอนทวยเทพเทวัญ (๑๑) ดูก่อนพระพี่เอ๋ย ที่เอื้อนเอ่ยจะสอนนั้น ซุ่มเสียงสำเนียงอัน บรรเจิดแน่ฤๅไฉน ไหนเลยน้องจะทราบ น้องขอกราบพี่ยาให้ มาลองเริงฤทัย ประชันพิณกับน้องเทอญ หากแม้นเสียงเนาะ นั้นไพเราะและชวนเพลิน น้องใคร่จะสรรเสริญ และจะเรียนอยู่นี้แล (๑๖) เหล่าเทพนั้นมั่นดวงแด ว่าของฉันแน่ เพราะเริงเล่นทุกเวลา จึงมิเอื้อนเอ่ยวาจา อันใดออกมา เสียงพิณก็บรรเลง เทวัญนั้นจึงดีดเพลง แห่งความครื้นเครง สำเนียงไปทางตัณหา รสเพลงเป็นถ้อยพรรณา ถึงแต่กามา ว่าสุขเหลือสิ่งอื่นใด นาฏกรเริ่มวอนไหว้ ร่ายรำกันไป ด้วยหลงในรสนิวรณ์ บ้างยินเสียงดนตรีขจร ไร้ความสังวร สังวาสต่อหน้าต่อตา มินึกละอายหมู่ประชา บนพื้นโลกา มัวเมาหนอแดนเทวัญ องค์อินทร์ในรูปนางนั้น จึ่งดีดพิณพลัน พิณทรามนั้นขาดทันใด ธ บรรเลงเพลงดังไกล เป็นบทธรรมชัย ก้องครึ้ม ณ บนอัมพร บัดนั้นโฉมองค์อินทร ที่เป็นสมร แลพิณเลือนไปทันที ปรากฏแก่หมู่เทวี เทวัญก็ดี เป็นองค์อินทร์เทพจอมแดน สถิตเหนือเมฆาแมน เป่าสังข์อันแสน สำเนียงนั้นเหนือดนตรี หวู่วู้เสียงธรรมทวี ขับกล่อมชั้นนี้ ที่คลุ้งไปด้วยกามา กลับกลายเป็นกลิ่นมาลา คือปทุมมา อันถวายแด่พระอรหันต์ จบสำเนียงเสียงสังข์นั้น สงบลงพลัน ความเลวหายไปทันใด ธ จึงตรัสเตือนเทพไท เอ่ยถ้อยร้อยใจ เสนาะสุรเสียงก้องมา (อินท ๑๑) ดูเถิดนะทวยเทพ มนเสพระยำช้า ชวนให้สุขาปรา- กฏขึ้นฤอย่างไร สำราญก็จริงอยู่ ฤดิรู้ฤหาไม่ เสพสิ่งมหาภัย น่ะสนุกมิเนิ่นนาน แวบเดียวก็เกิดผล จะมิพ้นตริหักหาญ คงได้ณรงค์การ ปะทะกันเพราะทั้งปวง ตัวอย่างก็มีมา ทะเลาะบ้าสนั่นสรวง เกือบพ่ายอธรรมลวง สละแดนสนองมัน อยู่กันก็วันนี้ จะมิมีสิแปรผัน ใช้ธรรมะยึดมั่น ปฏิบัตินิพัทธ์ดี (๑๖) บัดนั้นเทวัญเทวี น้อมนอบเกศี ระยอบบังคมองค์อินทร์ เพราะธรรมแห่งองค์มุนินทร์ ทำให้ลืมสิ้น สุขอันมายาทั้งปวง เกิดปีติอันใหญ่หลวง สงบแดนสรวง สว่างจ้าแดนนั้นทันที เหล่านางนาฏเทวี ก็โปรยมาลี ขจายเบื้องพื้นเมืองแมน สุขอันใดจะเหมือนแม้น ธรรมะสุขแสน รู้ได้แก่ใจตนเอง ฯ 14:00 11/11/255
"เพชรสังคีต" 12 พ.ย. 2550 16:58 น. - ID 109531 
1017
2
0
12 พฤศจิกายน 2550 19:47 น. - comment id 787420
ยดอเยี่ยมครับ ถ้าแถมด้วย วสันตดิลก หรือ อุเปนทรวิเชียร ก็จะดีนะครับ
12 พฤศจิกายน 2550 20:46 น. - comment id 787459
อ่านยังไม่จบเลยค่ะ เดี๋ยวว่าง ๆ จะมาอ่านใหม่ แต่อ่านไปเยอะแล้ว และยืนยันได้ว่า ฝีมือคุณไม่ธรรมดา แถมสุดยอดจังเลยค่ะ
14 พฤศจิกายน 2550 09:53 น. - comment id 788236
เกิด 2533 จริงหรือครับ ไม่อยากเชื่ออ่ะ
15 พฤศจิกายน 2550 18:51 น. - comment id 789071
เกิด ๒๕๓๓ จริง ๆ ค่ะคุณผ่านมา...ผ่านไป..ยืนยัน นั่งยัน นอนยันได้เลยค่ะ น้องชายดิฉันเอง
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
