ณ ร่มไม้ ...ฉันเพียร...เฝ้าเขียนฝัน

ทิพย์โนราห์ พันดาว

หากมองจากมุมหนึ่งบนถนน
อาจจะเห็นคนในมุมเก่าเก่า
ที่มีทั้งสุขทุกข์,,,ไร้บรรเทา
ที่คอยเฝ้าบรรจงปาดหยาดน้ำตา
ณ มุมหนึ่งที่ตรงนี้
คนกวีมีความสุขตามประสา
ไม่มีแสงสีงดงาม...อร่ามตา
มีแต่ปัญญากับถ้วยกาแฟ
ชีวืตฉันอาจไม่เพอร์เฟค
เพราะเป็นอณูเล็กเล็กที่ย่ำแย่
ถูกคนรักทิ้งขว้างร้าง...ไม่เแล
แต่ก็ไม่แพ้ในทุกนาที
ณ ริมชายคาเก่าเก่า
ลมบางเบายังอวลในทุกที่
มีนกไพรขับขาน...สานวลี
เป็นถ้อย....ร้อยวจีให้ชื่นชม
ท่ามกลางเสียงนกร้อง
พฤกไพรแซ่ซ้อง...ร้องผสม
มีตะวันอุ่นเบา...เคล้ากับลม
คอยพร่างพรม...อยู่รอบกาย
ณ ตรงนี้ที่...เก่าเก่า
ยังร้างเหล่ามิตรสหาย
เมื่อไหร่หนอ...ดาวจะพราวพราย
หมู่มิตรสหาย...จะหวนคืน
ก็แค่คนเหงาเหงา...กับกวีบทเก่าเก่า
ที่มีทั้งเศร้า...และขมขื่น
ร่ายน้ำตาทุกครั้งครา...ในค่ำคืน
เพียงยั้งกายยืน...ยังลำบากใจ
ผู้คนมากมายออกค้นหา
ป่ายปีนไขว่คว้าสิ่งที่....ฝันและใฝ่
จะยื้อแย่งกันไปฉันท์ใด
ในเมื่อหนทางไกล...คือความตาย
ถึงจะเป็นบทกวีโนเนม
ไม่มีใครคอมเม้นท์...เพราะเบื่อหน่าย
แต่จิตวิญาญ...หัวใจ...และมวลกาย
ไม่เคยตายไปจากจิตสำนึก
ฉันเขียนบทกวีออกประจาน
เพียงเพื่อขับขาน...ความรู้สึก
ไม่มีเล่ห์กลลวงที่ล้ำลึก
มีแความรู้สึกของหัวใจ...ที่รักในบทกวี
                              ทิพย์โนราห์  พันดาว