ฉันทำตัวตนตกหล่นหาย มีเพียงร่างกายคลับคล้ายหุ่น จิตวิญญาณที่เหลือคือเงินทุน จับจ่ายวัตถุตุนมาเติมใจ หลากเสื้อผ้าแฟชั่นพันห่อหุ้ม เครื่องประดับกลัดดุมตามยุคสมัย เพื่อบ่งบอกจากที่เห็น "ฉันเป็นใคร" เพื่อบดบังภายในช่างใสกลวง ฉันงุนงงสับสนสายสัมพันธ์ หว่างสังคมกับฉันครั้งผ่านล่วง สิ่งโยงใยกันไว้เพียงภาพลวง ความจริงใจควานล้วงอาจได้เจอ สิ่งที่เห็นและเป็นอยู่คือแสดง เพียงปรับแปลงตามแต่สังคมเสนอ หรือจากสายตาผองเพื่อนเกลอ ให้ฉันเผลอรับบทเล่นไม่เต็มใจ วันนี้ฉันถามไถ่ในตัวฉัน คือใครกันที่เป็นอยู่อย่างสงสัย ยิ่งนับวันร่องรอยยิ่งจางไป จนวันนี้ฉันคือใคร...ไม่อาจรู้
กวีปกรณ์ 20 เม.ย. 2552 02:48 น. - ID 125210 
1482
4
0
20 เมษายน 2552 07:51 น. - comment id 974651
ถ้าเราเป็นตัวเราจริงๆคงไม่เครียดเนาะ นี่คงเป็นเพราะเราต้องเป็นอะไรมากมาย ในสายตาของมากคน แปลกใจว่าทำไมเขาชอบเรียกคนที่เป็นตัวตน ของตนเองว่าคนบ้าครับ ระเบียบกฎเกณฑ์ข้อบังคับหลายอย่างทำให้ผมสูญเสียความเป็นตัวตนที่แท้จริงใช่ไหม ว้า...สับสนวกวนตัวเองครับ
20 เมษายน 2552 12:01 น. - comment id 974704
จะบวชไหมค่ะ อิอิ..สบายดีนะคะ กลอนดีมากเลยค่ะ ให้ข้อคิดได้ดีมากๆเพราะทุกวันก็เพรียถามตัวเองเหมือนกันค่ะ
20 เมษายน 2552 16:59 น. - comment id 974788
เพราะเราเอง ก็ยังหาตัวตนไม่เจอ
21 เมษายน 2552 10:15 น. - comment id 974956
สวัสดีค่ะเป็นแบบนี้นานและเรื่อยมาเลยค่ะ
21 เมษายน 2552 13:22 น. - comment id 975017
ขออนุญาตค่ะ ฉันทำตัวตนตกหล่นหาย มีเพียงร่างกาย"คับคล้าย"หุ่น ต้องเป็น "คลับคล้าย" นะคะ
6 พฤษภาคม 2552 14:04 น. - comment id 981127
เคยถามกับตัวเองไหมว่า "ฉันเป็นใคร" หรือ "ใครที่ฉันเป็น" มันน่าจะพอทำให้เรารู้ได้ว่า แท้จริงแล้ว มี ฉัน ก็เมื่อมี เธอ และ เธอและฉัน ต่างก็ สวมบทบาทให้กันและกัน... ปล .. ชอบอันนี้อ่ะ ความหมายดี
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
