รอยทางยังย่างย่ำ

กฤตศิลป์ ชินบุตร

 รอยทางรอยเทียวเกี่ยวชีวิต
ทั้งถูกคิดผิดบ้างย่างสืบสาย
โลกวิถีเปลี่ยนพ่านทุกวันวาย
ก็ดุจคล้ายวัยวารที่พ่านมา
สายน้ำยังคดไหลให้ชีวิต
ดวงอาทิตย์จันทร์งามข้ามเวหา
สรรพสัตว์ดำรงการพึ่งพา
คนเมือง-ป่าแสวงหาการพึ่งตน
รอยทางยังปรากฏบทเรียนรู้
บันทึกนักต่อสู้ผู้ฝึกฝน
รอยเทียวยังเลี้ยวเลาะเกาะใจคน
ก่อถนนด้นเดินดำเนินไป
รอยทางยังย่างย่ำย้ำย่ำย่าง
โลกเปลี่ยนข้างบ้างเปลี่ยนโลกล้วนหลับใหล
ก้าวกระโดดด้วยสูงสักปานใด
ก็วกกลับลงในวิถีจร
เพราะมนุษย์มิได้เหนือสรรพสิ่ง
เพียงหยุดนิ่งบนเปลือกความหลอกหลอน
หลงทะนงว่ายิ่งใหญ่ในดินดอน
ก่อนทิ้งนอนแนบร่างอันวางวาย
คือเส้นทางย่างย่ำทุกค่ำเช้า
ทับรอยเท้าก้าววนแล้วด้นหาย
ลบกรวดหินดินคมในถมทราย
และวาบวายหายเหือดรอยเลือดคน
ทั้งยิ่งดูรู้ชัดถนัดแน่
ขบวนแห่มัจจุราชประกาศผล
เสียงอึงมี่ปี่กลองก้องกมล
ถลาตนจนถลำย้ำรอยเทียว 
รอยทางย่างย่ำย้ำชีวิต
สำคัญผิดคิดแน่บ่แลเหลียว
ดั่งปลวกหมู่รู้ได้สายทางเดียว
จะเลาะเลี้ยวหลบเร้นเห็นไม่มี
เพราะเบื้องหน้าผาชันกระชันเข้า
กระซิบเร้าเย้ายั่วไม่กลัวหนี
เท้าย่างหยิ่งนิ่ง-ทรุดดุษฎี
ร่วงพลีรอยสุสานจารผิวทราย 
รอยทางยังปรากฏหมดสิ้นไม่
ทั้งเก่าใหม่ให้เห็นบ่เร้นหาย
รอยเท้ายังย่างย่ำนำชีพวาย
จวบวาระสุดท้ายสิ้นรอยคน