เสี้ยวหนึ่งซึ่งพานพบ

อัลมิตรา

...เสี้ยวหนึ่งซึ่งพานพบ...จุดจบก็คงต้องจาก... 
...คิดถึงมากเกินใจเก็บกั้น... 
...กังจิต...ขังใจ...ซึ่งแสนไกลกัน... 
...ปิดบังความฝัน...ในวันที่ผ่านเลย... 
...สักครั้งหนึ่ง...ซึ่งอยากพบหน้า... 
...ขอร้องว่าอย่า...ทำแววตามที่เมินเฉย... 
...คงสะท้านร่ำไร...หวั่นไหวเหลือเกินเอ่ย... 
...เพราะไม่อาจจะรู้เลย...ว่าเคยคิดถึงใคร...??? 
...อยากได้ยินอีกครั้ง...อยากได้ฟังอีกสักคำ... 
...และจะจดจำถ้อยความงดงามนั้นนั้นใว้... 
...รอยยิ้ม...กรุ่มกริ่มในใบหน้า...เมื่อยามจรลา...ลับตาไกล... 
...กว่าจะข้ามความคิดถึงไป...ก็ยากทำใจให้ลืมกัน... 
...ขออิสรภาพ...ขอทราบสักนิด... 
...ว่าเสี้ยวแห่งความคิดที่ติดกางกั้น... 
...ว่าอาจห้ามจิต...ที่คิดปลุกตื่นทุกคืนวัน... 
...ว่าความเป็นจริงใช่ความฝัน...อย่างนั้น...จริงจริง... 
...วันเวลา...ดาราจันทร์พรรณพราย... 
...ยังงดงามในใจ...ในสิ่งทุกสิ่ง... 
...เคยหัวเราะ...ยิ้มแย้ม...แกมใบหน้า...คราเป็นจริง... 
...แล้วความคิดถึง...ในคืนวันอันแน่นิ่ง... 
...ก็คือความเป็นจริง...ยากยิ่ง...ลืมเลือน...