ฉันยืนอยู่ ในความมืด ที่เวิ้งว้าง เดินบนทาง หนาวเย็น ลำเค็ญใจ ไร้ทิศทาง บางอย่าง ดำเนินไป ไร้ซึ่งใคร จะแนะคำ จะนำพา แต่จู่จู่ มีแสง ตะเกียงน้อย มาเฝ้าคอย ส่องแสง มาห่วงหา มอบทั้งแสง แฝงความอุ่น กรุ่นกายา ช่วยนำพา ทางเดิน เผจิญไป เมื่อมีหวัง ฉันจึง ต้องหวงแหน ฉันสุดแสน หวงห่วง กว่าสิ่งใด เฝ้าระวัง หวังว่าเธอ คงไม่ไป เพราะกลัวใคร ที่ดีกว่า มาแย่งชิง ในที่สุด ตะเกียงน้อย ก็อับแสง สิ่งที่แฝง ความอุ่น หนุนแอบอิง มาสูญหาย วายปราณ เหมือนถูกยิง ทุกทุกสิ่ง หมดแล้ว ไม่เหลือเลย
ใบคา 26 พ.ย. 2546 15:57 น. - ID 42002 
946
3
0
26 พฤศจิกายน 2546 17:34 น. - comment id 185167
พยายามดีแล้วค่ะ ข้อความเนื้อความดี มีสัมผัสดี แต่เสียงกลอนขอให้ติดต่อคุณเวทย์นะคะ ดูเหมือนจะอยู่แถว อาศรมชาวดคลงที่ พันธ์ทิพย์ นะคะ
26 พฤศจิกายน 2546 18:30 น. - comment id 185231
ตะเกียงน้อยดับไปมองไม่เห็น ก็ควรจุดเทียนเป็นแสงให้ หากตะเกียงน้อยดับแสงเหมือนหัวใจ ก็คงหาคนจุดไฟในความจริง *-*แวะมาทักทายค่ะ*-*
26 พฤศจิกายน 2546 19:55 น. - comment id 185317
คราวหน้าอย่าลืมเอาไฟฉายไปด้วยนะครับ เอาที่แรงเทียนสูงๆ ขนาดส่องได้ทะลุใจเธอเลยครับ ..........แฮ่ๆๆ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
