นิราศป่า

หิ่งห้อย

เดินเข้าดงพงป่าพนาไพร 
เสียงหรีดหริ่งเรไรก้องไพรสน 
เสียงนกแสกดังคล้ายกับเสียงคน 
ฟังแล้วชวนให้ขนลุกเป็นแนว 
เสียงนกเขาจับคู่แล้วคูขัน 
เสียงนกเอี้ยงประชันขันเจื่อยแจ้ว 
นกกระจอกตัวน้อยก็คอยแซว 
นกอีแซวนอนหลับกับนกยูง 
เจ้างูเห่าขู่ฟู่ดูเหมือนทัก 
จึงรีบหักหน้าเมินดูเบื้องสูง 
เห็นชะนีห้อยโหนบนต้นยูง 
เจ้าไม่กลัวความสูงเลยหรือไร 
ครู่ต่อมาอีกาเจ้าร้องขึ้น 
ช้างเฒ่าฝืนยืนกายขึ้นจนได้ 
ร้องถามกาว่าเจ้าเป็นอะไร 
การ้องให้เสียใจบอกไร้รัง 
นกกาเหว่าเสียงเศร้าเข้ามาหา 
แล้วพูดจาปลอบใจให้ความหวัง 
บอกเจ้ากาหากว่าเจ้าไร้รัง 
จะทำบุญสักครั้งให้รังนอน 
เจ้าช้างเฒ่าหัวเราะร่าจนตาหยี 
บอกว่าเจ้าทำดีที่พลีขอน 
ให้กับกาที่ไร้ซึ่งรังนอน 
อุทาหรณ์สอนจิตคิดแบ่งปัน 
มองดูเพลินเกินไปไม่รู้ว่า 
เป็นเวลาเท่าใดในคราวนั้น 
เห็นเจ้านกแขกเต้าเคล้าคลอกัน 
จึงกลับหันหน้าเดินเพลินพฤกษ์ไพร 
เห็นกระยางสีขาวเจ้าเฝ้าสระ 
ไม่ลดละจับปลามาจนได้ 
จงอยปากยาวยาวสาวเรื่อยไป 
จับปลาได้ทำกระหยิ่มยิ้มให้ตน 
นกเป็ดน้ำบินข้ามเขาฝั่งโน้น 
เพื่อมายลน้ำไสในป่าสน 
นกพิราบฝูงใหญ่ใจร้อนรน 
จึงดั้นด้นทนฝ่ามาเหมือนกัน 
กระต่ายน้อยคอยดูอยู่ไม่ห่าง 
ส่วนเจ้ากวางทำกร่างกับสมัน 
ประกาศก้องที่นี่เป็นของมัน 
ทำก๋ากั่นสมันน้อยต้องถอยไกล 
เต่าต้วมเตี้ยมเตาะแตะแสยะยิ้ม 
หลับตาพริ้มยิ้มยวนชวนสงสัย 
เจ้าหมีควายจึงได้ร้องออกไป 
ถามความนัยเหตุใดจึงยิ้มยวน 
เต่ายิ้มเยาะแล้วก็หัวเราะร่า 
นกกระทาตัดหน้าร้องด่าสวน 
กระรอกน้อยคอยบนต้นลำดวน 
เต่ายิ้มยวนตาเยิ้มเพิ่มเลศนัย 
เจ้านกแก้วหวานแหววดูแกล้วกล้า 
โฉบลงมาฝ่าวงลงจนได้ 
บอกเจ้าเต่าให้รีบเอ่ยความนัย 
ไม่งั้นไซร้คงได้มีเรื่องกัน 
ดูเจ้าเต่าตัวน้อยค่อยคิดได้ 
จึงขยายเรื่องราวที่น่าขัน 
ว่าชาวโลกล้วนแต่แก่งแย่งกัน 
ต่างห้ำหั่นหันหน้าแล้วท้าชน