เศรษฐีเจ้าปัญญา ๒

ผกากรอง

     ดูแลเอาใจใส่               ให้ดอกใบสะพรั่งงาม
เวลาก็ผันผ่าน                   ครบสองเดือนตามวจี
     ลูกๆทั้งเก้าคน              ปลื้มกมลต่างเปรมปรีดิ์
ปลูกพืชได้ผลดี                  สมควรที่ได้รางวัล
     ส่วนลูกคนสุดท้อง         แสนเศร้าหมองสุดโศกศัลย์
แม้หมั่นเพียรทุกวัน          เฝ้ารดน้ำคอยดูแล
     เมล็ดของพืชพันธุ์         กระไรนั่นช่างเชือนแช
ไม่แตกกิ่งใบแผ่                ไม่งอกมาแต่อย่างใด
     ถึงวันคัดเลือกแล้ว        ลูกตั้งแถวถือต้นไม้
เศรษฐีเดินดูไป                 ด้วยสีหน้าไม่ยินดี
     ตรวจตราถึงปลายแถว  หยุดยืนแล้วยิ้มเปรมปรีดิ์
ลูกชายคนเล็กนี้                 ไม่มีต้นแต่อย่างใด
     มีแต่เมล็ดพันธุ์             ที่จัดสรรมอบให้ไว้
ลูกนั้นดูเศร้าใจ                 น้ำตาไหลขอโทษพลัน
     ขอพ่อโปรดอภัย            แม้ลูกได้เพียรขยัน
รดน้ำอยู่ทุกวัน                   พืชไม่งอกดอกไม่งาม
     พ่อกลับไม่ถือโทษ          ไม่ถือโกรธอย่าเกรงขาม
เพราะเจ้าพยายาม              ทำให้พ่อนั้นภูมิใจ
     ส่วนลูกอีกเก้าคน           สุดฉงนเหตุไฉน
เรื่องราวนั้นอย่างไร            พลิกกลับไปเป็นเช่นนี้
     พ่อจึงแถลงไข                ให้แจ้งใจอย่างถ้วนถี่
เมล็ดพืชที่เจ้ามี                   ไม่มีวันผลิดอกใบ
     เพราะพ่อคั่วสุกแล้ว        นะลูกแก้วจงเข้าใจ
พ่อสิควรสงสัย                      ว่าเหตุใดมันงอกงาม
     น้องเล็กของเจ้านี้            จิตใจดีอย่าเหยียดหยาม
แบบอย่างน่าทำตาม             เขามีความซื่อสัตย์ไง
     พ่อจักขอสอนสั่ง               ลูกจงฟังอย่างตั้งใจ
ไม่มีสมบัติใด                       มีค่ากว่าความซื่อตรง...