พระพิรุณพรายสายในคืนหม่น เสียงสายฝนกระซิบระรินร่ำ วสันต์สอนบทเรียนสัจจธรรม ฟ้ามืดดำรู้รักษ์ใจไม่มืดตาม ดั่งอัญมณีเพชรพร่างณ..กลางจิต เพรงชีวิตลิขิตฟ้าฝ่าขวากหนาม ถึงทุกข์ทนเพียงใดใจยังงาม ในโมงยามแห่งวิบากภพลบด้วยบุญ มายาภาพโศกสุขสิ้นบันทึก เพียงรู้สึกตามไปตราบโลกหมุน แสงอาทิตย์สาดส่องรับอรุณ ใจละมุนอุ่นโอบเอื้อเพื่อแบ่งปัน ฝันให้ไกลไปให้ถึงซึ่งแดนฟ้า โศกเหว่ว้าไร้ตัวตนมายาฝัน สิ้นภพชาติสิ้นสวาทเสน่หารู้เท่าทัน คือจิตขวัญหวังจบพบพระนิพพาน...
พุด 18 ก.ค. 2550 09:06 น. - ID 105008 
1677
4
0
18 กรกฎาคม 2550 10:22 น. - comment id 726169
โอ้ว...ยอดมากเลย... อ่านแล้วได้อารมณ์ซึ่งดีจัง
18 กรกฎาคม 2550 10:52 น. - comment id 726238
แม่ดอกผักบุ้งทะเล! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song34.html พรานทะเล คิดถึงบ้าน คิดถึง.... น้ำทะเลสีน้ำทะเล ไล่โทนสีน้ำเงินสดกระจ่าง เขียวเทอควอยซ์เขียวมรกตเขียวสดเขียวใสเขียวไพลเขียวพร่าง ไปทางน้ำเงินหลากโทนหลากสีที่ไล่ไล่ลงมาให้งามตาน่าดูน่าชม คิดถึงหาดทรายสะท้อนแดดเป็นสีเงินยวงวะวาววับ รับกับท้องฟ้าสีเงินจัดจ้ากระจ่างใสในวันที่ฟ้าสีสดใสสดสวย แกมด้วย.. ลมทะเลพัดไกวไหวกิ่งมะพร้าวโบกโบยสะบัดพัดพลิ้วราว กวักมือเรียกหาเธอทุกดวงใจ ให้มานอนในเปลยวนใต้ร่มเงาต้นทองหลางร้างไร้ใบ ที่มีแต่ดอกแดงพร่างกระจ่างใจเสียไม่มี ********. คิดถึงลั่นทมไหวกอระทมช่อพราวกิ่ง บนเชิงชะง่อนผาภูสูง ที่มีหินลาดชันกว้างไกลให้เห็นท้องทะเลไกลรอบทิศ กับดงมะพร้าวละลิบอยู่เบื้องล่างนับหมื่นนับแสนต้น ที่ไพลจะพาดวงใจดวงเล็กเล็กดวงน้อยน้อยหนีความสับสน ไปนอนอ้อยสร้อย นอนหลับบนผาโดดเดี่ยวเดียวดาย ตั้งแต่ยามเยาว์ เป็นความเหงาที่สร้างสงบสุข ลึกล้ำดำดื่ม ผิดแผกแตกต่างดวงใจเด็กไหนใครอื่น.. บางครั้งยามสนธยาเย็นย่ำ ไพลจะเฝ้านั่งรอดู พระอาทิตย์จากบนภูผานี้ ที่จะเห็นทะเลไกลตรงหน้าไร้สิ่งใดกีดขวาง รอแสงงามสายทองจะทอทอดทาบอาบไปทั่วทั้งผืนน้ำทะเล.. และแลราวเกาะมหัศจรรย์รายรอบถูกโอบกอด ด้วยเงื้อมงามแห่งหัตถาสวรรค์สรรเสกหวานสล้างเสลา.. พร้อมเพราด้วยเมฆสลับสล้างพร่างสีพริ้งพรายพรรณ เฉิดฉันท์พราวละออง ผ่องชมพูสลับเทาทอง ซ้อนทับสลับเหลืองละออ ราวสายหมอกสายเหมยสายไหมสายไยฝัน ที่กวีร้อยพันก็มิอาจสลัดฝีแปรงมาเทียมเทียบแย่งพรสวรรค์ จากจิตรกรแห่งเงื้อมเงาธรรมชาติวาดเวิ้งงามไปได้.. ไพล..จะไม่มีวันลืมคืนฝันวันงามเหล่านั้น ไพลหวงแหนพะงันงามในมโนนึกทุกนาที และยังโชคดี ที่ไพลมีที่ดินผืนงามสล้างไศลเนิน ให้ฝากฝังร่างยาม ดาวดวงแห่งชีวีถึงเวลาจำพรากจากลา เลยลับดับดวง กลับคืนกลับเป็นหนึ่งเดียวกับผืนดิน ยามสนธยาแห่งชีวินสิ้นวันสิ้นไร้ห่วงใดใด และไม่ว่าเกิดชาติไหนๆ ดวงใจไพลก็จะสถิตแนบเนานวลนึกกลับ มานอนนับดาวเดือน ฟังเสียงคลื่นพ้อล้อพรายฝั่งนะริมฝั่งฝันแห่งนี้.. ฟังเสียงนกไพรละเมอครวญหวนไห้ละห้อยหา กลางพงไพรพะงันงามนามเพราะ ที่แวววับจับกลางดวงจิตกลางดวงใจ กลางวิญญาณใสใสดวงนี้ มีมีเสื่อมสลายลา... ******.. ไพลคิดถึงดงมะพร้าวซ้อบซบไสวที่ยามนี้คงโอนเอนไหว พ้อพร่างพรายทายท้าลมพายุแรงฤดูเดือนสิบสอง ที่น้ำทั้งในทะเลและลำธารจะนองเนือง จากเทือกเขากลางไพรพะงัน ละหลั่งลงมาสู่ท้องธาราทะเลกว้าง.. ดังสายน้ำไม่ไหลกลับลับล่วงควงพลิ้ว ไปสู่ท้องทะลใหญ่ที่รอรับรักร้างอย่างสงบเงียบงาม...อย่างเข้าใจ พาสู่มหาสมุทรใหญ่มหาสมุทรใจแห่งโลกมนุษย์นี้ ที่มากมีมากมายอารมร์ถมเท่าไรมิรู้จบรู้สิ้น ได้แต่ถวิลรองรับอย่างเดียว.. เกลียวเอ๋ยเกลียวแห่งสายชลวนว่อง ท่องทุกหนห้วยละหาน... จนกว่าจะท่องฝ่าธารธรรมน้อมนำใจให้หลุดพ้น.. วังวนกรรมรักภักดีพลีมั่นอันโง่งมงาย มิวายเวียนวนหลุดพ้นยากยิ่งนักแล้ว..นะดวงแก้วดวงใจ *******.. และคิดถึง ยามที่เรานุ่งผ้าถุงทำเป็นลูกโป่งลอยประหนึ่งชูชีพน้อยๆ แบบธรรมชาติๆดิบเดิมของเด็กบ้านนอกคอกนาราคาไม่แพง และไม่ต้องแย่งกันเล่นน้ำในสระเทียม ที่ต้องจ่ายเงินงามๆ ถึงจะได้ว่ายตามๆกันไป กินน้ำลายใครต่อใครที่ลอยฟ่องบางครั้งบางหน.. สำหรับเด็กบ้านนอกคอกนาอย่างเราเรา ทุกชั่วโมงฟรีพลีตลอดกาลตลอดวัน.. เรามีสไลเดอร์ธรรมชาติ คือเส้นทางลดเลี้วเคี้ยวคดสองข้างลำธารสายสวยสายใส มีตอไม้หรือไม่ก็เถาวัลย์ ให้ท้าประลองจนปากช้ำปากเขียว เพราะเล่นหวาดเสียวนานไป จนบางทีปากไปกระแทกเข้ากับกอไม้ใหญ่ ที่เราพยายามแสดงอภินิหารย์ใจกล้า คว้าไวใช้ห้อยโหนโจนทะยานยึดไว้มิให้กระแสน้ำหลาก ลากตัวเราลอยละล่องละลิ่วลงไปไกล ถึงทะเลใหญ่ลึกล้ำดำมืดน่ากลัว ที่รอรับรอร่างอยู่ปลายทาง..... เมื่อมองย้อนภาพหนหลัง.. ภาพเด็กผุ้หญิงหน้ากางยิ้มหวานกลางผ้าถุงพริ้มเพรา หัวเราะเบิกบานเริงร่าไร้ทุกข์ร้อนอนาทรสิ่งใดใด แม้หัวใจและครอบครัวจะทุกข์ทนยากไร้ร้าง ห่างจากโลกวัตถุแสงสีศิวิไลซ์ไกลปีนเที่ยง กลางเกาะงามเงียบพะงัน.ลำพัง... และมิเคยที่หัวใจดวงนี้จะหวาดหวั่นหวาดกลัว ต่อสิ่งใด ราวกับใจดวงงามได้รับการหล่อหลอมกล่อมเกลี้ยง จากมวลสรรพสิ่งที่นิ่งงามเงียบรายรอบ ห้น้อมรับวิถีไพรวิถีใจอันร้างไร้ จากดวงดาวยามค่ำพรายพริบฟ้า จากเหว่ว้ายามสนธยา ยามสุริยาลาลับฟ้าอ้อนอำลาไปกับผืนฟ้าผืนน้ำทะเล...ที่ละนิดละน้อย เป็นยอดสร้อยหอมงามแห่งธรรมชาติมา..ทายทัก ให้เรียงร้อยเรียงรักถักถ้อยเป็นสร้อยโซ่ฝันรัดรึง ประดับตรึง.. งามในคะนึง...ล้ำค่า ดั่งสร้อยเพชรพร่างสว่างกลางใจ.. ที่มิมีผู้ใดอาจเอื้อมมาขโมยไปจากใจเราได้เลย.. ขอบคุณ..หาดขาว ดาวสวย แดดกล้า พายุไหว ท้องทะเลกว้างไกลลิบหล้า พาให้ดวงใจมีจินตนาการไกลตาม ขอบคุณงามแห่ง ทิวมะพร้าว ขอบคุณน้ำใจพิสุทธิ์ใสน้องพี่ ที่รู้รักอภัยแบ่งปันทั้งคืนฝันวันดี..มีน้ำใจให้แก่กัน.. ให้เป็นพลังหล่อหลอมย้อมเนื้อดวงใจให้กล้าแกร่ง แฝงอ่อนโยน สร้างเนื้อใจให้ละมุนละม่อมน้อมรับธรรมชาติ มาตั้งแต่อ้อนแต่ออกบอกใครในงามดวงใจนี้ ที่ไม่มีใครหยั่งรู้หยั่งเห็นงามตามที่นึกคิดในกมล.. เป็นพลังหวานเรื่อยระริน ที่มวลพลังธรรมชาติทั้งสิ้นรายรอบ จากเกาะที่เป็นคำดั่งตำนานค่าล้ำคำไข่มุกงามกลางอ่าวไทย ที่พระเจ้าเบื้องบนนำมามอบเสกสรร นำมาแบ่งฝันปันใจมอบให้มวลมนุษยโลก.. หรือจากกุศลกรรมกาลแต่ปางก่อนเก่า ที่ทำให้เราแสนโชคดี ได้พบแย้มยิ้มพร้อมพลีดีใจภาคภูมิยิ่งนัก กับหัวใจดวงรักดวงร้าวดวงเศร้าดวงหวานไหวละไมละมุนนี้ ที่มิยอมแลกด้วยน้ำเงินแม้กองนับล้านก็จักมิหาญมิขายให้ใคร.. และภาวนาขอทุกภพทุกชาติไป จะสุขเศร้าใจจะไหวครวญช้ำกับเพรงกรรมเพลงกาล เพลงไร้หวานรักร้าวสักเพียงไหน จากเนื่อใจคนคนมากมายมากมี ที่ไม่เข้าใจมากระหน่ำซ้ำซัด ก็จักมิยอมแลกใจดวงนี้ ที่พร้อมพลีจะยอมรับเพรงกรรรม มิไหวว้วอนผู้ใดเลย.. หัวใจสาวชาวเกาะหรือสาวบ้านนา ที่บางคนทายท้าด้วยความไม่เข้าใจว่า.. เกาะมหัศจรรย์นั่นละหรือมี..ท้องนา.. ป่าเขา ลำเนาไพร มีกล้วยไม้ใไพรในดวงใจหนึ่งเดียว.. นามมงกุฎไพรที่หอมงามกระฉ่อนไปทั้วโลก ขึ้นท่ามกลางป่าดงดิบ..เทือกเขาไพรพะงัน และ.. โอ้ละหวา อยากร้อง..ดังดัง แล้วบอกว่าหากยังมีชีวา จงพาร่างไปพบเกาะสวาทหาดสวรรค์ เกาะแห่งมหัศจรรย์รัก.. ที่คนทั่วโลกพากันกล่าวขวัญแห่กันมาทายทัก *พระจันทร์ดวงงามที่สุดในโลก* ตามคำร่ำลือตามคำเขาว่า จนกว่าจะทอดทัศนาด้วยดวงตาตนเองให้ชื่นฉ่ำใจว่า.. พระจันทร์งามพิลาสพิไลสวยบาดใจสุกปลั่ง ราวส้มสุกสีทองดวงใหญ่ใบเท่ากระด้งนั้น ราวสวรรค์บันดาลบันดลให้ได้คอมโพสสิชั่น ให้ค่อยค่อยโผล่พ้นน้ำทะเลเขียวมรกตขึ้นกลางอ่าวงาม..นามหาดริ้น ที่ทรายละเอียดราวแป้งนวลนุ่มหยุ่นเท้า ยามได้ลอยเลื่อนเต้นรำ ราวฟลอร์สวรรค์ ฟลอร์ระยับประดับด้วยกลีบดอกไม้ฟ้าประทาน ทุกย่างเท้าราวลอยเลื่อนละลิ่วละล่อง กลางฟองฝอยเมฆหวานม่านหมอกมนตรา รองรับ นางฟ้านางสวรรค์ ที่พากันมาเฉลิมฉลองแลกสุขหมดทุกข์ใจ ******.. ไพลคิดถึงดงมะพร้าวซ้อนซบไสว ที่ยามนี้คงโอนเอนไหวไกวกราวกราว พ้อพร่างพรายทายท้าลมพายุแรงฤดูเดือนสิบสอง ที่น้ำทั้งในทะเลและลำธารจะนองเนืองๆไหลละล่องลงมา จากเทือกเขากลางไพรพะงัน .. ไพลฝันเห็นดอกจิกต้นไม้แห่งความฝันวันเยาว์ยังยืนต้นหวาน หว่านโปรยปรายสายสวยชมพูพร่างดอกกระจิ๊ดนิดน้อย ลอยคว้างอย่างอ้างว้างลงกลางสายชล ค่อยๆลอยละล่อยหมุนวนควะคว้าง อย่างดายเดียวราวเกลียวรักเกลียวสวาทที่มิอาจหวนคืน.. ดังสายน้ำไม่ไหลกลับล่วงลับ ลาร่วงควงพลิ้วไปสู่ท้องทะลใหญ่ ที่รอรับรักร้างอย่างสงบเงียบงามอย่างเข้าใจ พาสู่มหาสมุทรใจแห่งโลกมนุษย์นี้ ที่มากมีมากมายอารมร์ถมเท่าไรมิรู้จบรู้สิ้นำด้แต่รองรับอย่างเดียว เกลียวเอ่ยเกลียวแห่งสายชล จนกว่าจะวนว่องท่องธารธรรมน้อมนำใจให้หลุดพ้น. .วังวนวนกรรมรักภักดีพลีแล้วที่ไม่ได้ดั่งหวังดั่งใจ.... ******* คิดถึงต้นเต่าร้าง.. เด็กเล็กเด็กน้อยตีนเท่าฝาหอยคงงง ต้นอะไรชื่อประหลาดราวกับว่าจะมีเต่ามาวางไข่แล้วราร้างห่างหายไป จะเป็นเฉกนั้นหรือไม่ ไพลก็ยังไม่ได้สืบค้นหาตำนาน เอาเป็นอันว่าเรียกเต่าร้าง ว่างๆไว้ก่อนละกันนะ ต้นเต่าร้างนี้จะมีลักษณะทางพันธุกรรมไซร้ จากการให้นิยามของ..ไพลนักพนา..สมัครเล่นไว้ดังเช่นเฉกนี้นะคะ.. คือเหมือนกอจันทร์ผา แต่ทว่าใบจะมีหนามยาวเรียว และลูกพร่างสีส้มแสดแดงแรงร้อนเร่าเหลือบล้ำชมพู ดูสลับสล้างพร่างเฉดสีสดราวสัปปะรดพันธุ์หนึ่งประมาณนั้นค่ะ และ.. วันดีคืนดีไพลจะไปยิงภาพมาให้ หากน้องชายไพลยังมิฟาดฟันทิ้งไปตามคำสั่งของพี่คนนี้ ที่อยากกราบกราน ทุกบังกาโลว์ ให้สงวนพันธุ์ไม้งามใบเรียวหนามแหลม ลูกดก ที่งามประหลาดล้ำในคลองตาคลองใจ ของสาวไพลคนช่างฝันพิลาส คนนี้นะคะ เก็บสงวนพันธุไม้ให้มลังเมลืองประเทืองฝันประเทืองงาม ประดับเกาะมหัศจรรย์ของสาวไพลพงพะงัน มิให้ฝันร้ายโค่นจนตายเหี้ยนคามือคัน.. ให้มันคงมั่นแสนงามไปชั่วกาลคู่เกาะแบบฟอร์เอฟเวอร์..นะ.. ******** คิดถึง..ต้นทองหลาง สลัดใบควะคว้างกลางพื้นกราวเกลื่อน เหลือสล้างพร่างพราวด้วยดอกดวงสีแดงแปร๊ดจัดจ้า ตัดกับฟ้าสีน้ำเงินใสกระจ่างสดชื่นสว่างตา พาบานเบิกใจเสียไม่มี.. และหากเรานี้นั่งเรือลำน้อย หรือเรือเเฟอรี่ลำเท่ายักษ์เท่าบ้าน วิ่งฝ่าทะเลเงินงามน้ำกระจายเข้ามาหาฝั่งฝัน พลันจะเห็นงามไสวจรัสใจนั้น ให้โดดเด่นพราว ราวภาพฝันของจิตรกรเอก เสกสลัดฝีแปรงฝากงามไว้ให้ประจักษ์แก่ตา อย่างมิมีวันอยากลาอยากลืมเลือนเลยเชียวนะจะขอบอก.. ******** คิดถึง..ต้นมะม่วงหิมพานต์ที่ป่านนี้ ทั้งดวงดอกคงหอมพราวพร่าง เม็ดสล้างคงห้อยย้อยโผล่พร้อยพลอมแพลม แทงออกมาเป็นเม็ดอ่อนอ่อน ก่อนกลายเขียวใสไปถึงเขียวแก่ และดำเมื่อแก่จัด รอเก็บลงมาปลิดตากแดดให้แห้งดี แล้วทำตามกรรมวิธีพื้นบ้าน..ใส่กาละมัง สังกะสี ที่ใช้ทางมะพร้าวมัดจุดไฟคั่ว จนกว่าไฟจะลุกไหม้ยางทุกเม็ด ให้ดำสนิท แต่ไม่นานนักอย่าพักให้ไหม้กลายเกรียม เสียก่อนจะนำมาทุบปอก ถลอกเปลือกกิน แล้วขม.... **** คิดถึง..ระฆังหง่างเหง่งวังเวงแว่ว ก้องสะท้อนสะท้านหวานแว่วแผ่วเศร้าไปทั่วทั้งราวไพร กลางไกลหุบเขาที่ราวกับเมืองสวรรค์ บนผาเนินสลับสล้างในดงไม้รำไรเขียวไพลพร่าง เจดีย์ทองผ่องผุดบนภูสูงที่โผล่พ้นทิวไม้ ในฉากสลัวเรืองราง.. งามท่ามกลาง ม่านเมฆราวเมืองแมนแดนย่ำสนธยาต่อราตรี..... **** และสุดท้าย ท้ายสุดของเรื่องประเทืองประทับใจ คิดถึงแม่ดอกผักบุ้งทะเล. นางเอกแสนหวานอรชรบอบบางม่วงละมุนละเมียด ราวเนื้อสาวเนื้อละเอียดละออที่ทอทอดยอดทายทัก เบียดเลื้อยประดับหาดทรายขาวยาวเหยียด ให้พร่างสีสวยใสไสวหวาน.. ปานดอกเยาว์แย้มบานรอรุณรุ่งรางน้ำค้างหอมหอม.. ******** ไพล..ขอจบเรื่องหวานบานเบิกใจ ไม่บวกรานร้าวเศร้าใจให้มากมายนะคราวนี้นะคนดี เพราะมีใครบางคน.. หาว่าไพลเขียนวกวน เขียนได้แค่ร้อยแก้วคำธรรมดาๆมิได้วิลิศมาหรา หาคำมลังเมลืองบรรเจิดใจ เขาบอกว่า..เขียนให้ตายก็ไม่ได้ซึ้งอะไร เพราะร้อยแก้วใครๆก็เขียนได้อ่านได้มาตั้งแต่อ้อนแต่ออก.. ใช่ค่ะ.. ไพลยอมรับ.. จะเอาอะไรกันนักกันหนานะคะ...กับผู้หญิงอย่างไพล ที่ออกตัวมานานแล้วว่า เกิดมาก็ขอแค่ใช้คำว่า*นักอยากจะเขียน*เพียงนั้น เพราะไพล..ก็คือผู้หญิงธรรมดา มีชีวิตเรียบง่ายธรรมดาๆ ใช้ชีวาชีวีสงบสุขไปวันวัน มิได้มีฉากหรูหราจะหวังวาดไปให้ไกล อย่าได้คาดว่างาน..*สามร้อยเรื่อง*..จะไม่น่าวกวน. ก็ขอทนอ่านด้วยรักและเข้าใจนะคะ และหากมีที่ไหนไหน ใครมีมือเทวดา..เขียนมามากมาย ให้แต่ละเรื่องไม่ซ้ำซากกันเลย ไพลขอน้อมคาระวะรับ..ค่ะ อย่างคนศรัทธารักงานงามรจนาด้วยกัน อย่างคนเดินบนถนนสายฝัน ที่ต้องโอบเอือ้อาทรแบ่งฝันปันน้ำใจ ด้วยหัวใจด้วยเข้าใจค่ะ. และ..สิ่ง สุดท้าย พุดพัดชา อาจจะหยุดเลิกเขียนแบบชั่วชีวิต พร้อมพลีชีวิตหัวใจและจิตวิญญาณรักรจนา อยู่กับชีวิตธรรมดาๆที่งามเงียบเรียบง่ายดายเดียว.. ด้วยรัก..
18 กรกฎาคม 2550 13:27 น. - comment id 726272
คิดถึงครับ
18 กรกฎาคม 2550 14:22 น. - comment id 726307
งานของพี่พุดเป็นงานที่ปราณีตที่สุดค่ะ สำหรับแพรว พี่พุด"ร้อยคำ" ใช่แค่ "เรียงคำ" ทำให้งานเหล่านี้ออกมาซาบซึ้ง ด้วยถ้อยคำที่งดงาม แพรวรักและศรัทธางานของพี่จังเลย เพราะมันทำให้ใจที่แข็งกระด้างของแพรวอ่อนโยนขึ้น
18 กรกฎาคม 2550 14:45 น. - comment id 726317
สวัสดียามบ่ายค่ะคุณพุด......
18 กรกฎาคม 2550 15:25 น. - comment id 726350
สวัสดียามบ่ายแก่ๆคะ กลอนคุณพุดไพเราะคะ ขอใช้นี้นะคะถึงจะเหมาะนะคะ
19 กรกฎาคม 2550 17:16 น. - comment id 726994
พุดพัดชาคนดี.....โอ้ละหนอเพิ่งกลับมาบ้าน(กลอน) เห็นบทนี้ของพุดพัดชาก็ต๊กกะใจ.....จะเลิกเขียนจริงเหรอ ไม่สงสารเพื่อนใหม่เหรอจ๊ะ.....คนดี
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
