แด่...ทุกจิตวิญญาณนักฝัน..ฉันรักเธอ..! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4689.html บทเพลง*ร้อยบุปผา พลังใจ พลังจันทร์ มอบเป็นของขวัญแด่คนช่างฝัน บนถนนสายดอกไม้งามนะคนดี นะทุกดวงใจ.. ................................................................. แพม..กางเต้นท์ นอนชมจันทร์ แม้มิใช่วันเพ็ญ ในคืนนี้ เสียงจิ้งหรีด หรีดหริ่ง ราวดนตรี คอยเป็นเพื่อนปลอบใจ มองจันทร์ครึ่งดวง ลอยครึ่งฟ้า พาให้ใจแพมราวถูกโลมไล้ ให้ละมุน อุ่นละไม ด้วยแสงจันทร์ นวลใย ในราตรีนี้.....ที่ไม่มืดมิด.... ลมรวยริน....กลิ่นราตรี และการะเวก หอม ฟุ้ง จรุงใจ แพม...ใช้พลังจันทร์ พลังใจ ขับเคลื่อนความฝันอันสกาว ราวไร้ขอบเขต....จินตนาการ.....เขียนสิ่งหวานๆแจกจ่าย ให้ใจทุกดวง...ล่วงรู้...ความงาม...ในยามนี้..... และยิ่งแสนดี...ถ้าได้มอบให้แทนของขวัญ.แด่ท่านผู้อ่าน ผ่านเวทีไทยโพเอมนี้.. เราทุกคน....บนโลกนี้..มีจันทร์ ดวงเดียวกัน ให้ฝันฝากใจ ไม่ว่าในยามรัก หรือยามเศร้า เคล้าน้ำตา...... น้ำตาใจ...ปน...น้ำตาจันทร์ พาให้ฝันของเรา นิ่งสงบงัน...ดื่มด่ำ..ไปกับ ธรรมชาติ..อุ่นโอบเอื้อ ลดความหนาว ร้าวราน ให้คลายลง เราทุกคน....มีความฝัน เป็นของขวัญ มอบให้ใจทุกดวง ที่ทุกคนมิอาจล่วงรู้ และแย่งชิง แม้เรามิเผยความใน...ใครเลยจะรู้..... เราทุกคน....มีผีเสื้อ...ดอกไม้....สายลม..แสงแดด..ภูเขา ท้องทะเล เฝ้าเห่กล่อม..ไม่ให้เหว่ว้า เงียบเหงา ในดวงใจ ยามไร้ใคร คอยเหลียวแล ห่วงหา อาทร..... เราทุกคน....มีอากาศสดชื่น ฟ้าสวยใส ไอดิน กลิ่นฝนตกใหม่ๆ ในท้องทุ่งนา ป่าเขาเขียวขจี ได้อบร่ำ พร่ำสอนใจ ให้เรารู้รัก รู้งาม ความเรียบง่าย ไร้ปรุงแต่ง ด้วยแสงสี ที่พาใจให้มืดมน ค้นหาทางเงียบงาม ไม่พบเจอ...เอ้อระเหยลอยไป ดังใจที่ไร้เข็มทิศ...... เราทุกคน...มีพระอาทิตย์ยามเช้า คอยเฝ้าเตือน ราวบทเรียนให้รู้ว่า ยังมีวันใหม่ วันแสนดี ให้ชีวีเราเริ่มต้นได้ทุกวัน เพื่อค้นหา ท้าทาย ยาวนาน จนกว่าดวงชีวาจะลาลับ ไปกับ..... ตะวันรอนอ่อนแสง แฝงความเศร้านิจนิรันดร์......... เมฆบดบังจันทร์งาม...ในยามนี้ เหมือนใจเรา ยามที่คนดี ที่เรารัก มาจากไปไกลแสน ให้...คอย...ไม่รู้ว่า..วันไหน..จะย้อนคืนกลับ มาให้รับขวัญ...วันชื่นใจ...... ฝนเปาะแปะ..เปาะแปะ....ฉ่ำฟ้า พาให้ใจ แสนเศร้า แต่ชื่นฉ่ำกับฝนพรำพรม ลมกรรโชกแรง เพราะ..ม่านฝน...บังม่านเมฆ...ราวเสกให้เมฆฝัน พลันเลือนลาลับไปกับสายพิรุณ..หยาด....ใสเย็น เสียงฝนตก ยิ่งทำให้...อกใจร้าว ถ้าร้างคู่...ไร้คนเคียง...... ฤดู....... ที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียน มาให้..ฤดี..ยอมรับความจริง..ว่า...ไม่มีอะไรหยุดนิ่ง หมุนวน กี่ฝน...กี่หนาว... กี่เศร้า...กี่สุข....ที่คนเรานี้หนาจะพานพบ...และจบลงด้วย...ความเข้าซึ้งถึง.. ธรรมะ....ธรรมชาติชีวิต..ที่เราถูกลิขิตมา...ใช้กรรม หรือมาทำดีเพิ่มเติมต่อ.. มิให้เกิดมารับกรรมใหม่....ให้ใจต้องดิ้นรน ปนเป ซ้ำซาก... มิจบสิ้น... พลังใจ...พลังจันทร์ พลังฝัน ในคืนนี้ แพมขอมอบให้คนดี ที่แพมรักทุกๆคน ด้วยใจดวงนี้ ที่มากมีรัก อยากแจกจ่าย แบ่งปัน ให้ทุกคนสร้างสรร แต่ฝันดีดี ให้คุ้มค่า กับชีวี นี้ที่ได้เกิดมา เป็นมนุษย์..ผู้ประเสริฐสุด ยิ่งกว่าสิ่งใด ในจักรวาล.. ...................
พุด 30 ส.ค. 2550 08:09 น. - ID 106563 
1536
3
0
30 สิงหาคม 2550 08:48 น. - comment id 746265
นักอยากจะเขียน..นักฝัน..ค้าง...โดย..พุดพัดชา แพม ขอบคุณมาก ที่มีท่านผู้อ่าน ที่แสนดี มากมีน้ำใจ ที่ได้ให้กำลังใจ และยกย่อง เรียกว่า นักเขียน.... สารภาพนะคะ..ว่าจั๊กกระจี้ และแสน ละอายใจ ที่ได้ยินได้ฟัง ใครมาเรียกอย่างนี้ ทั้งๆที่อยากจะเป็น อยากจะรับไว้ใจจะขาด... โอ้.. คำที่แสนดี....นักเขียน...อื้อฮือ... ช่างแสนสวย แสนงาม ในความรู้สึก แต่ขอบอก..นะคะ ว่า..มันคงเป็นไปไม่ได้. เพราะคำคำเดียวนั้นมัน..ยิ่งใหญ่.. ไกลเกินคำว่า... ดาวเอ๋ยดาวน้อย ที่ลอยสูงเด่น..ซะอีกนะ แม้อยากจะคว้าไขว่ คำว่า นักเขียน นั้น สำหรับในใจในความรู้สึก ของแพม มันล้ำลึก ลึกลับเลอเลิศ สูงค่า สูงส่ง ราวกับดาวอังคาร ที่ไกลเกินเอื้อมเลยค่ะ ไม่ใช่ดาวน้อยธรรมดาๆ ยิ่งได้อ่านผ่านตา วิถีคนกล้าของการฟันฝ่า เพื่อมาเป็นนักเขียนใหญ่ อย่างกวีซีไรต์ ของคุณ กนกพงศ์ สงสมพันธุ์ ที่รักจะเขียน วรรณกรรมเพื่อชีวิตแล้ว... ยิ่งเหี่ยวห่อ เป็นยิ่งนักนะใจ ไม่ใช่อย่างอื่นเหี่ยว....นะคะ เพราะ..หนังสือ เล่มล่า ชื่อ หุบเขาฝนโปรยไพร ของคุณกนกพงศ์นั้น ยิ่งตอกย้ำทำให้เข้าใจอย่างลึกซึ้งว่า... คนเราจะเป็นนักเขียนที่ประสพความสำเร็จได้นั้น ต้องมุ่งมั่น มากมีความเพียรพยายามเพียงใด บางคนถึงกับต้องเสียสละ ความรักแบบครอบครัว เพื่อเอาเวลามาทุ่มเท ให้กับงานฝัน งานจินตนาการ งานเขียน ที่ต้องใช้ความคิด คิด และคิด เพื่อ..ก้าวผ่านพ้น คำว่ารักแบบดึงแข้งดึงขา ที่จะแย่งเวลา แย่งความสงบ ..สมาธิ... นี่คือ นักเขียนที่หวังสูง มีอุดมคติมากล้น เกินคนธรรมดาๆ บางที อ่านไปอ่านมา ถึงการต่อสู้กับความต้องการของตัวเอง แล้วก็เศร้าแทน คุณกนกพงศ์ แพมคิดว่า ไม่มากไปหน่อยหรือ คุณกนกพงศ์ คะ! แต่คนเรา มักคิดอะไรต่างกันในมุมมองของชีวิต แม้วิถีนั้นมันจะสุดโต่ง แต่เขาก็ทำด้วยความรัก ความพอใจนี่นา แล้วเราจะมาเอาศีรษะ ไปหนักแทนทำไมกัน.... แต่ขอบคุณนะคะ ที่เป็นแรงบันดาลใจ บันดาลฝัน ให้แพมสามารถ รจนา เรื่องจากดวงจันทร์ ถึงดวงใจได้เรื่องหนึ่ง หลังอ่านจบ นี่ถ้าไม่อาย จะส่งไปให้คุณกนกพงศ์อ่าน นะท่าจะดี แค่อยากบอกเป็นนัยๆว่า ทำอะไรน่าจะเดิน สายกลาง ให้มีความพอดี ความว่าง ความพอใจ น่าจะเข้าทีดีที่สุด สำหรับแพม คิดว่า ถ้าต้องแลกกับคำว่า.. นักเขียน..ยิ่งใหญ่ไปถึงโลกไหนในอนันตกาลจักรวาลสุดหล้า.. ด้วยชีวิตที่ว่างเปล่า เหลียวไป ไม่มีรัก ไม่มีอบอุ่น แบบปุถุชน คนเดินดินแล้ว แพม...คงไม่...ขอเป็น จะดีที่สุด และเพราะรู้ว่า อยากแค่ไหน ก็ใช่จะเป็นได้ทุกคนซะเมื่อไหร่.... คนมีอุดมคติสุดขั้ว ในโลกนี้ มีมากพอแล้ว ขอให้เขาเดินไปในเส้นทางนั้นเถิด ถ้าเขามองเห็นทางนั้นสวยสด และถึงฝั่งฝันได้อย่างไม่ยากเย็น... แพม..ทนขวากหนาม ความอดทน ความยากลำบาก เพื่อพิสูจน์คุณค่า ในตัวเองไม่ไหวแน่ คงพ่ายแพ้เพลี่ยงพล้ำ เสียก่อน เพราะพลังใจไม่กร้าวแกร่งพอ จึงขอสดุดี..นักเขียน และศิลปินทั้งหลาย ในหล้าโลกนี้ ที่ประสบกับเกียรติยศ กับความชื่นชม ความสำเร็จ สามารถก้าวพ้นผ่าน ด่านอรหันต์ มหันตภัย จนได้ฝากผลงาน ไว้เพื่อเป็นเกียรติ เป็นประวัติศาสตร์ของชีวิต และของโลก แพม...ขอก้มศีรษะและดวงใจ ลงคารวะ แด่ท่านทั้งหลายเหล่านั้น ที่น่าชื่นชมสุดขั้วหัวใจ แพม..เป็นแค่..นักอยากจะเขียนแค่นี้ ก็แสนดีแล้ว เพราะทุกวันนี้ก็มีคนตัดพ้อ และเหน็บแนม แกมประชดแพม ด้วยสมญานาม มากมี....เช่น โคโค่เพ้อ โคโค่พลอมแพลม ลับๆล่อๆแล้วแต่สถานการณ์อารมณ์ ที่เป็นดั่งนี้..เพราะเหตุว่า..... เวลาในชีวิต ได้ถูกงานเขียนมาแบ่งปัน ไปบางส่วนและมากมีในบางวัน... บางคืนค่ำ นอนอยู่ดีๆ ก็เหมือนผีเข้า เด้งดึ๋งได้ แบบนักยิมนาสติก ไวปานนั้น เพราะคิดคำกลอนได้ แม้จะธรรมดาๆ แต่สำหรับแพม... มันแสนดี มีค่ามากเลย ที่อยากมอบให้ ผู้อ่านผ่านตา นะคนดีที่รักยิ่ง..... และเชื่อไหมว่า ตั้งแต่มาจับงานเขียน แบบมือใหม่สมัครเล่นแล้ว ไม่ว่าไปไหนๆ ใจดวงที่ปลอดโปร่งโล่งงาม ก็ไม่วายจะสรรหา เรื่องมาคิด คิด คิด ทั้งที่มีสาระและไม่มี ที่มัก จะออกมาในแนว พร่ำเพ้อละเมอหารัก เสียเป็นส่วนมาก เพื่อ เสนอสนองอารมณ์ อยากเขียนของตัวเองนะซี จะมีอะไร บางทีคิดเอาว่า น่าจะมีใครสักคน รู้ใจ ราวเพื่อนร่วมฝัน ร่วมเส้นทางแห่งกำลังใจ ที่ทอดยาวไกล ให้เดินดุ่ม ค้นหา ไม่รู้จบ.. เพื่อมอบสิ่งดีๆ ที่อยากรินรด จ่ายแจก ให้เห็นงามตามกันไป ใน ทางสายสวยใส เส้นนั้น ชีวิตนี้...จึงราว..ถูกพันธนา ด้วยความฝัน อันอลังการ ตามประสาใจคนอยากเขียนอยากถ่ายทอด ที่รอเวลาจะระเบิดพวยพุ่ง.. เป็นความฝันที่แสนงามราวสายรุ้ง...เลื่อมสี. แม้นมิเคยคิด คาดหวัง ไฉนเลยใจยังเป็นไปได้ถึงเพียงนี้...หนอ ที่ ทั้งทุ่มเท ทุ่มใจ ไม่เหน็ดเหนื่อยเลย งานการเขียนนั้น ถ้าจะให้ดี ต้องเขียนให้ถูกใจผู้อ่าน และมีสาระ ย่อยเรื่องยาก ให้กลายกลับเป็นเรื่องง่ายๆ น่าสนใจติดตาม และ...ยังมีกลวิธีซับซ้อน ที่เป็นเทคนิคในการเขียนของแต่ละคนไม่เหมือนกัน..... นักเขียนส่วนมาก มักผ่านการเป็นนักอ่านตัวยงมาก่อน แล้วลองพัฒนาตัวเอง พยายามลองเขียนดู ถ้าไม่รักการอ่าน อยู่ๆจะเขียน คงต้องเป็นผู้ที่มีพรสวรรค์ และมีความเป็นอัจฉริยะ ในตัวตน..อย่างล้ำเลิศ... เขียนมายาวย้วย เพียงอยากบอกว่า ชีวิตแพม..ช้าไป แล้วต๋อย ที่จะทุ่มเทมากมายกว่านี้ได้ จนหมดใจ เพราะหมดไฟหาหนทาง.... ที่จะก้าวย่างไปไกลสู่โลกบรรณพิภพ ของคำว่านักเขียน.. อยากฝากใจ ฝากบอก ถึงนักเขียนสมัครเล่นรุ่นใหม่..แค่นั้น ที่ยังเป็นคลื่นลูกใหม่ไฟฝันยังแรงร้อน ว่า.... ทุกสิ่ง ไม่ไกลเกินเอื้อม ถ้าเริ่มวันนี้ เพราะยังมีหนทางไกลให้ลองก้าวเดิน จงทำด้วยใจ ด้วยรักนะคะ และ..แพมคนนี้.... จะขอเคียงข้างให้กำลังใจ....ไปเสมอ เพียง..แค่ขอ..เห็นใครสักคน สานฝัน....ในใจแพมนั้น...ให้สำเร็จ เป็นจริง ด้วยรักนี้..จากใจโคโค่แพมนะคะ. แด่นักเขียนสมัครเล่นทุกท่านในร่มรักเรือนไทยนี้.... ที่ให้โอกาสเราทุกคน ก้าวเดินไป...ตามหาฝัน..วันแสนดี...แสนยิ่งใหญ่..ของเรา ค่ะ... ...............................
30 สิงหาคม 2550 09:47 น. - comment id 746297
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4689.html ร้อยบุปผา ร้อยบุปผา บานพร้อมพรัก ร้อยสำนัก ประชันแข่งใจ มวล ดอก ไม้ พร่างพรายมา พ้อง พาน ร้อยดอกงาม เด่นตระการ แย้มบานในดวง ใจ ชู่ ช่อ ธรรม สง่า งาม ในนาม ศิลปิน มาสร้าง งาน ศิลป์ ชุบชีวิน มนุษย์ชาติ สะอาดสดสวย ด้วยบทเพลง แห่งสวรรค์ ให้มาลัย ฝากรัก มอบใจภักดิ์ ร่วมกัน จุดไฟ ความฝัน พร่างพลัน ประกาย เพลิง มาเถิด พี่น้อง ร่วม ร้อง เพลงเพื่อ กลั่นจาก เลือด เนื้อ หยาดเหงื่อ เร่าร้อน เราจะเร่ง แนวรบ ไม่สยบ อ้อนวอน เริงระบำ รำฟ้อน ร้อยกรอง กวี กานต์ มาร่วม ใจรัก พร้อม พรักพลีชีวาตม์ ผงาด อาจ หาญ สร้างตำนานตระการฟ้า แต่งเติม โลกศิลป์ ให้ผ่องพิณ โสภา ด้วยวิญ ญานท้า ทรนงเทิดคง ธรรม ร้อยบุปผา บานพร้อมพรัก ร้อยสำนักประชันแข่งใจ มวล ดอก ไม้ พร่างพรายมา พ้อง พาน ร้อยดอกงาม เด่นตระการ แย้มบานในดวง ใจ ชู่ ช่อ ธรรม สง่างาม ในนาม ศิลปิน
30 สิงหาคม 2550 12:38 น. - comment id 746387
มาแวะชมธรรมชาติ ดอกไม้สวย และน้ำคำหวาน ให้กำลังใจสดชื่น
30 สิงหาคม 2550 19:47 น. - comment id 746635
สวัสดีคะพี่พุด วันนี้จันทร์งานยุ่งมากเลยค่ะ คิดถึงพี่นะคะ แล้วก็วันนี้เหนื่อยใจกับงานพิกลคะ แวะมาเติมกำลังใจจากพี่ค่ะ ขอบคุณนะคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
