ทันทีที่นาฬิกาหัวเตียงแผดเสียงสนั่นปลุกฉันในเช้าวันฟ้าครึ้มฝน สำนึกแรกของวันบอกว่าแปดโมงแล้ว.... ความขี้เกียจฉุดดึงแขนขาเสียจนมิอาจเขยื้อนกายให้ลุกขึ้น.... สายลมอ่อนโยนไล้ลอดหน้าต่างเบื้องหัวนอน เข้ามาโลมกาย ให้ต้องกระชับผ้าห่ม... ท้องฟ้ามืดครึ้มราวจะเกิดพายุใหญ่ในอีกไม่ช้านี้... ความขยันกระโจนขึ้นเตียงจับใจเขย่าให้รู้สึกแล้วบอกว่าไปทำหน้าที่เสีย หลับตานึก.... ถ้าเบื้องหน้าเตียงมีความขี้เกียจกับความขยันมาต่อสู้กัน ณ เวลานี้ ฉันคงเชียร์ความขี้เกียจซะออกนอกหน้า ทั้งรู้ว่าไม่ดี... ที่สุดแล้วฉันก็สะบัดความขี้เกียจกลิ้งไปไกลได้สำเร็จ... (ขออภัยอย่างสูงมือใหม่จริงๆ เพิ่งหัดเขียนวันแรกเลย)
กะวีกะวาด 31 ม.ค. 2551 20:02 น. - ID 112181 
930
2
0
31 มกราคม 2551 22:20 น. - comment id 817784
2 กุมภาพันธ์ 2551 09:57 น. - comment id 818352
ดีค่ะ..ดีแล้ว..ถ่ายทอดความรู้สึกได้ดีนะ.. แวะมาทักทายค่ะ..รักษาสุขภาพนะคะ..
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
