แก้วยืนต้นรอฝนพร่าง กระดังงากลีบบางแสนเงียบเหงา ลีลาวดีปลิดดอกลาลมบางเบา เช่นใจเรานับวันรอจนท้อใจ คิดถึงลำนำไพรในเวิ้งฝัน รอน้ำผึ้งจันทร์หยาดสายให้หวามไหว รอกระท่อมน้อยดั่งวิมานรักให้พักใจ ฟังเรไรหรีดหริ่งแสนพริ้งพราว ดึกดื่นตื่นมาดูดาราราย แย้มยิ้มพริ้มพรายให้ลืมหนาว ลืมโศกโลกภายนอกมากเรื่องราว ให้ดวงดาวนำทางสวรรค์นิรันดร์รัก หากไยเล่าดอกน้ำตายังคาต้น ในคืนหม่นเดียวดายไร้อ้อมตัก ช่างอ้างว้างร้างไร้เป็นยิ่งนัก ให้ประจักษ์ซึ้งค่าอย่าหวังใด...!
พุด 27 ก.พ. 2551 12:15 น. - ID 113018 
2146
2
0
27 กุมภาพันธ์ 2551 12:34 น. - comment id 827314
คุณพุด คะ แต่งกลอนยังงัย ได้ไพเราะอย่างนี้คะ แนะนำบ้างสิคะ
27 กุมภาพันธ์ 2551 13:06 น. - comment id 827325
ดอกน้ำตา หอม-หวาน ทรมานใจนักค่ะ
28 กุมภาพันธ์ 2551 11:15 น. - comment id 827571
มีรักแล้วไยต้องมีทุกข์นะคะพี่พุด
29 กุมภาพันธ์ 2551 16:55 น. - comment id 828001
ยังงามแสนงาม เหมือนเคยค่ะ พุดคะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
