เดียวดายกับโลกโศกลึกซึ้ง ในชีพหนึ่งชาตินี้ที่ค้นหา ได้พานพบผองชนนานา เวียนว่ายทะเลน้ำตาเช่นนั้น มายาภพจบจากฝากรอยแผล วิบากแท้เพรงพรหมเสกสรร กว่าจะเข้าใจชีวิตนิพพานนิรันดร์ ดั่งเงาฝันแนบนานกัปป์กาลเวลา กระซิบกับดวงใจให้ใสว่าง รู้ปล่อยวางหนี้รักหนี้เสน่หา แม้นต้องชดใช้ด้วยทุกข์ท้อทรมา หวังเมตตาสิ้นกรรมมิย้ำวน สายน้ำแสนงามในยามนึก งดงามในรู้สึกยามสับสน ให้เพียงความเปล่าดายยามแย้มยล กลางกมลยังพบชื่นในคืนไร้......
พุด 26 พ.ย. 2551 15:33 น. - ID 120810 
1877
2
0
26 พฤศจิกายน 2551 20:40 น. - comment id 918140
.....ฮั่แน่ะๆ พี่พุด แอบมาเขียนกลอนที่นี่ นี่เอง สบายดีไหมคะ นอนหลับฝันดีนะคะพี่พุด
27 พฤศจิกายน 2551 12:41 น. - comment id 918358
เศร้าจังค่ะ แต่อ่านแล้วเหมือนจะให้กำลังใจอยู่ในทีนะคะ
27 พฤศจิกายน 2551 16:24 น. - comment id 918498
บุพกรรมนำถึงจึงชดใช้ ยิ้มหน้าใสใจอาภัพกับภาพหลอน ใช่จะพบพานทุกข์ทุกบนตอน แต่ยังซ่อนสุขบางคราแฝงปะปน ไม่เจอกันนานเอกลักษณ์ยังเหมือนเดิมนะครับ
27 พฤศจิกายน 2551 20:03 น. - comment id 918554
ฝากโคลงไว้ ๑ บท นะครับ ฝากให้คนที่ถือดอกกุหลาบมองดวงจันทร์(?).... อนาถนักรักสิ้น...............ไมตรี โลกสลดโหดชีวี...............เนตรขล้าว (คล่าว) อื่นใดที่ดีดี......................รออยู่ หยุดโศกหยุดรวดร้าว.....สุขด้วยเขาเกษม .....................
28 พฤศจิกายน 2551 10:58 น. - comment id 918787
ธรรมะปลอบใจ...ให้พบทางสว่างค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
