แผ่นดินทอง..ยังครองหอม..ให้งาม.!.

พุด

งดงามในยามนึก
ล้ำลึกดื่มด่ำทุกคำหวาน
ในเส้นทางสายรุ้งดอกไม้บาน
ทิวาวารตราตรึงซึ้งใจจำ
ราตรีที่ดารารายพรายดวง
เรียวรวงริมทางพิรุณร่ำ
ดวงดอกหญ้าสีทองเริงระบำ
รับแสงก่ำยามอาทิตย์สนธยา
ใบไม้ป่าสอดสีซ้อนสลับ
กระท่อมทับงามเงียบในเงาฟ้า
เสียงเรไรหรีดหริ่งกล่อมวนา
หนีมายาเมืองลวงหอมปวงไพร
น้ำพุร้อนในอุ่นอวลสายลมหนาว
ทิ้งเรื่องราวร่างรานเคยหวั่นไหว
หลับตาลงผสานจิตยามฟ้าไพล
สุขเกินใดกับวันดีที่เลือกเดิน....
..................................


ดวงแลเห็นสุริยากำลังจะลาลับฟ้า
ผ่านผืนนาสีทอง
ที่กำลังถูกสายแสงสนธยาสาดส่อง
จนเกิดประกายผ่องพรายไปทั่ว
ดวงรักเส้นทางสายนี้
สายที่ดวงแอบตั้งชื่อให้ด้วยใจดวงทั้งดวง
ที่แสนอวลอุ่นอ่อนหวาน
ว่า*เส้นทางสายรุ้ง สู่ทุ่งข้าว*


สารภาพว่าเป็นเส้นทาง
สายงดงามสายหนึ่งในพสุธาไทแห่งนี้
ที่ดวงมีโอกาสพานพบ
และ...คงไม่มีวัน
ลบลืมเลือนไปจากนวลใจดวงนี้ได้

และ...
คงมีมากมายหลากหลายเส้นทางสายสวยธรรมชาติ
ที่คงฝากฝังความงดงามให้เบ่งบานในดวงจิต
แด่ทุกชีวิตนักเดินทางผู้รักการผจญภัย
ให้เกิดความละไมละมุน ในหัวใจ
ให้หลงใหลในความเป็นธรรมชาติอันแสนสุนทรีย์
บางครั้งครา..ดวงไม่สามารถหาคำมาพรรณนา
เท่าตาเนื้อเห็นได้ เพราะดวงใช้ดวงตาภายใน
ดวงตาที่ผสานกับดวงใจที่รับรู้แลเห็นธรรม ธรรมดา
หากทว่าแสนพิเศษพิสุทธิ์ในความรู้สึกลึกล้ำของดวง
เสียนี่กระไร..
วันเวลา..ผันผ่านไป
มากเรื่องราวของผู้คนผองชนบนแผ่นดิน
เดียวกันที่พากันมืดบอดห้ำหั่นกัน
ด้วยความแลไม่เห็นโลกอย่างเที่ยงแท้ เที่ยงตรง
หลงอยู่ในวังวนมิจฉาทิฏฐิ
พาให้ต้องออกมารบราวี แข่งดีชิงเด่น
ต่างพากันอ้างประเด็น
ความรักชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์
เป็นที่ตั้ง..
หากทว่าเส้นทางแห่งความรักชาติเช่นเฉกนั้น
ช่างน่าเศร้าเสียนี่กระไร
เพราะต่างพากันทำให้ไทยแตกแยกสามัคคีกัน
อย่างยากประสาน..


ปีใหม่แล้ว..
ทบทวนเสียใหม่
รักชาติ ต้องรักด้วยสติ
รักด้วยดวงปัญญา
รักด้วยการสร้างสรร ปันพลี ทำดี
มีเมตตากันและกัน
รู้ให้อภัย ไม่ใช่แค่หวังชัยชนะบนทรากปรักหักพัง


ดวง..ขออธิษฐานจิต
ด้วยแรงใจ...อันใสว่างสว่างสงบ
หวังว่าในปีใหม่นี้เราทุกคนจักพบกับ
*ปีวัว *
ปีที่ทั่วโลกต่างเจ็บช้ำระกำด้วยพิษเศรษฐกิจ
จะสะกิดให้คนไทยได้คิดถึง..
*ไร่นาป่าสวน*
ที่รอให้ลูกหลานไทยได้หวนหันไป
รู้คุณค่า รู้จักคำว่า
*ทฏษฎีเศรษฐกิจพอเพียง*ให้เลี้ยงชีพชอบ..ชีพรอด*
ว่าช่างยิ่งใหญ่
งดงามมากล้นค่า ล้ำค่าเพียงไร..ก่อนสายเกิน
.....................

คิดถึงทุ่งข้าวสีทองผ่องพรรณราย
วัวควายเลาะเล็มหญ้าเคียงบึงใส
บัวชูช่อรับแสงตะวันริมกระท่อมไพร
ดอกโสนไสวแม่กลีบบาง
สรรพสัตว์ร้องเพลงรับสายฝน
หอมมะลิปนมากับฟ้าสาง
ไก่ขันกระชั้นถี่รับรุ่งราง
ฟ้าสว่างพระอาทิตย์ส้มอมชมพู
ดอกสายน้ำผึ้งควงฟ้อนอ้อนสายน้ำ
ดอกน้ำค้างรินร่ำยามเช้าตรู่
นอนซบหมอนในมุ้งขาวฟังนกเขาคู
ไร้ใครคู่หากเงียบงามท่ามกลางธรรม
เป็นชีวิตชิดธรรมะธรรมชาติ
บริสุทธิ์สงบสอาดทุกคืนค่ำ
เลิกเวียนว่ายรับวิบากรักระกำ
ที่วนย้ำพบเพียงโศกโลกเดิมเดิม...!


ในท่ามโลกแล้งทุกแหล่งหล้า
ฟ้ายังเป็นสีฟ้าให้เราฝัน
น้ำยังคงไหลระรินทุกทุกวัน
ดินยังมั่นซื่อสัตย์ให้หยัดยืน
ลมยังพัดโบกสอนโศกสุข
ให้รู้ทุกข์รู้ทันเศร้าหนาวสะอื้น
ให้ยอมรับความจริงทุกวันคืน
ว่าชีพชื่นฤาช้ำทำความดี
เธอคนดีที่รัก
ไม่นานนักพบพรากยากหลีกหนี
ลมหายใจเราแสนสั้นวันชีวี
เพียงพร้อมพลีเคียงคู่กันสู่ฝันไกล
ฝันสู่เส้นทางแห่งสายรุ้ง
ราวอรุณรุ่งเริ่มต้นชีวิตใหม่
ให้มาลัยธรรมมาลัยทองคล้องดวงใจ
สว่างไสวนำทางชีวิตนิจนิรันดร์...
..............................................


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song3387.html
หนทางสู่รัก แจ้ ดนุพล แก้วกาญจน์ 
แม้หัวใจยังใฝ่สุขสม
อย่าระทม ถึงรักจะไม่ แลเหลียว
รักมอบไป เพียงข้างเดียว
ถึงไร้เสี้ยว รักตอบแทน อันใด
ใคร หากทำได้เช่นนี้
ดุจสวรรค์นั้นบ่งชี้ ทางยิ่งใหญ่
ทุกแห่งหน จรดลอย่างสดใส
เพราะจิตใจกว้างไกล
ใหญ่เหลือ เส้นทาง
แต่รักในใจ ใครจะแลเห็น
ทุกข์ยากลำเค็ญ
ก็ไม่แปรเปลี่ยน เจือจาง
รักลอยไปใจอ้างว้าง
อย่าหลงทาง สร้างความหวัง นำไป
ใคร ที่ใจหักเห
เพราะทุ่มเท ให้รักไป จนล้นใจ
คาดคะเน ผิดพลาดไป
ผลจึงครองหมองใหม้
ไป่ชั่วนิจนิรันดร์
เมื่อฉันรักเธอ เธอก็รักฉัน
เราบอกรักกัน ไม่มีวันจืดจาง
แล้วเราไย ต้องเหินห่าง
ปล่อยฉันหลงทาง เสาะหารัก หลายปี
ฉัน ต้องหม่นหมาง
หาหนทาง คืนกลับสู่รัก ไม่พบสักที
โปรดเถิดรัก โปรดบ่งชี้
หนทางที่ ครองชีพนี้ รื่นรมย์
โปรดเถิดรัก โปรดบ่งชี้
หนทางที่ ครองชีพนี้ รื่นรมย์...