ตั้งจิตอธิษฐานปณิธานกวี

สุริยันต์ จันทราทิตย์

     ต้องบำเพ็ญบารมีมากี่ชาติ
จึงเกิดเป็นหน่อปราชญ์กวีได้
ฤ โอมอ่านพระเวทเน้นจนเจนใจ
บูชาทวยเทพไท้เทวี
     ฤ เคยยึดธรรมสว่างหนทางมรรค
ในองค์สำนักพระชินสีห์
บำเพ็ญไตรสิกขาบารมี
จึงได้แก้วมณีแห่งปัญญา
     เป็นแก้วสารพัดนึกมณีช่วง
เด่นดวงด้วยภูมิธรรมอันล้ำค่า
จึ่งรังสรรค์วรรณศิลป์จินตนา
ตามลิขิตเลขาแห่งตน
     ยังแต่ทิพยญาณโลกุตระ				
นิรพานพุทธวิมุติผล
เหตุคงเช่นฉะนี้หนาสาธุชน
จึงเกิดเป็นจอมคนคมกวี
     แม้นต้องสร้างบารมีสักกี่ชาติ
ขอมุ่งมาดภูมิธรรมอันล้ำที่
ปรารถนาดวงแก้วแววมณี
					
หมายเป็นศรีกวีศิลป์ระบิลนาม
.......................................................................................................
แรงบันดาลใจของกลอนบทนี้มีที่มา จากปัจฉิมปกแห่งปณิธานกวีของ อังคาร 
กัลยาณพงศ์ ที่ประกาศว่า
               "บทกวีนิพนธ์นั้น
ควรจะอยู่ในชีพจรของผู้ที่เกิดมาเป็นกวี
      จากมิติแท้จริงของดวงวิญญาณ
เปรียบดั่งผู้สืบสายโลหิตแห่งฟ้าและดิน
                    บทกวีนั้น
สมควรจะเป็นลมหายใจเสียด้วยซ้ำไป
คือทุกลมหายใจเสมอว่าจะเต็มไปด้วยบทกวี
   หรือมีบทกวีอยู่ทุกลมหายใจก็กล่าวได้
       คงจะสร้างสมบารมีมาในการนี้
     ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่หลายภพชาตินัก
     ในภพชาตินี้จึ่งได้เกิดมาเป็นกวี
       มีมโนคติเป็นแก้วสารพัดนึก
       จะนฤมิตสรรพสิ่งใด ๆ ก็ได้สิ้น
เว้นไว้แต่ทิพยญาณในโลกุตระ นิรพานแล้วไซร้
               ไม่มีอะไรที่ไหน
ที่มโนคติจะไม่เจาะทะลุเข้าถึงแก่นแท้"