หลับตา...อัตตา...จิตตา สาม มิติแห่งปราการที่แตกต่าง

วิทย์ ศิริ

หลับตา: ครรลองที่เริ่มต้น
อัตตา  : วิกฤตที่ท้าทาย
จิตตา  : อานุภาพที่ซ่อนเร้น
หลับตา : ...ทุกครั้งที่เหนื่อยล้า
                     ร่างกายนี้ปรารถนาการเยียวยา
                     วิธีหนึ่งที่แยบยล...เพียงหลับตา
                     ลดเปลือกตาลง...จนแสงสว่างถูกม่าน
                     แห่งอายตนะปิดลง...ถูกขจัดอย่างสิ้นเชิง
หลับตา : ...ทุกครั้งที่ใจนี้ปวดร้าว...ไม่อาจอธิบายให้ใครเข้าใจได้
                     อีกครั้งที่ต้องการหยุดความปวดร้าวนั้น...ความรู้สึก
                     ที่กัดกร่อนจิตใจ...ให้โอกาสแก่ข้าพเจ้าได้
                     ปิดความรู้สึก...ความคิดนั้นด้วยการหลับตาให้อยู่
                     ภายใต้วิถีการอธิษฐานและสวดมนต์ภาวนา...
                     ได้กำหนดลมหายใจ...เข้า...ออกอย่างช้าๆตามจังหวะ
                     แห่งธรรมชาติของชีวิต ด้วยเถิด
หลับตา : ...เพื่อปลดปล่อยความเหนื่อยล้า,ความปวดร้าว
                     กระทั่งอารมณ์แห่งความไม่สมหวังต่างๆนานาที่ถูก
                     กักขังอยู่ในความรู้สึก...ให้สูญสิ้น หรือให้กลายเป็น
                     ผงธุลีจุณแห่งเมฆหมอกขาวที่ล่องลอยบนแผ่นฟ้า
                     เบื้องบนสุดที่กระจัดกระจายทั่วพิภพนี้...ตลอดไป
หลับตา : ...เพื่อที่จะได้ทบทวนและหวนคิดถึงเหตุและผล
                     อีกครั้ง ทุกอย่างย่อมเกิดจากเหตุและเกิดผล
                     ตามมาหลังเกิดเหตุปัจจัย ความบังเอิญไม่มีใน
                     พุทธวจนะ มีแต่เหตุปัจจัยเป็นชนวนเหตุ(บังเอิญ)
                     เป็นปฐมการณ์ของกรรมนำไปสู่ผล...ผลแห่งกรรม
หลับตา : ...เป็นปราการเริ่มต้นที่เราสร้างขึ้นเองในบัดดลได้
                     ...เพื่อเริ่มต้นสู่ความสงบแห่งจิต...ก่อให้เกิดสติหนุน
                     เนื่องสู่สมาธิ...ที่จะนำไปสู่การรู้จักที่อยู่ของ"อัตตา"
                     ...ตัวตนที่ถูกครอบงำด้วยกิเลสนานัปการที่อยู่ใน
                     ก้นบึ้งแห่งธรรมชาติของจิตใจมนุษย์ที่ยังไม่ตื่นจาก
                     หลับใหล...และหาหนทางขจัด...เพื่อให้หลุดพ้น
                    (ชั่วคราว)
อัตตา : ...ร่างอันทรนง...ยิ่งใหญ่...ก่อกำเนิดพร้อม
                   กับการอุบัติขึ้นของจิต...ซึ่งมิอาจมองเห็นด้วยดวงตา
                   แห่งกิเลส..ซึ่งใครเล่าเป็นผู้ประทานจิตและอัตตา...
                   สองสิ่งนี้ให้แก่เรา...
                   ...มันคงเป็นธรรมชาติดั้งเดิมของสรรพชีวิต...โดย
                   ที่เราเองไม่อาจทราบที่มา...และที่สุดท้ายของ
                   การดำรงอยู่
อัตตา : ...ที่คิดไปว่า" คนอื่นเข้าใจฉันและฝันว่าฉันก็
                  เข้าใจตัวเองได้อย่างถ้วนทั่ว"  ดั่งคำกล่าวของปราชญ์
                  เมธี ' คาริบ ยิบราล' ...ซึ่งเป็นข้อสังเกตุที่น่าฟังและน่าคิด
อัตตา : ...จะไม่เป็นเสาหลักของความเห็นแก่ตัวก็คง
                   ไม่ได้...มันน่าจะเป็นถึงรากฐานของความเห็นแก่ตัว
                   ในจิตใจมนุษย์ด้วยซำ
                  ...จะมีสักกี่ครั้งที่เราคิดจะทำเพื่อคนอื่นโดยที่เราไม่คำนึง
                   ถึงความรู้สึกของตนเองก่อน...ตัวเอง...เราเอง ที่พร้อม
                   หรือยังที่กล้าเสียสละ...พร้อมอุทิศ...ยอมรับความ
                   เจ็บปวดหรือความสุขจากการให้ด้วยการเข้าถึง
                   สภาวะแห่งความบริสุทธิ์ของจิตใจโดยปราศจาก
                   ข้อกังขาในเหตุและผลแห่งการกระทำนั้นๆและด้วย
                   ความเข้าใจอย่างถ่องแท้และลึกซึ้ง กับ คนอื่นหรือคนรอบ
                   ข้าง, คนรัก, สมาชิกในครอบครัว รวมถึง บุพการี
                   และญาติพี่น้องของเรา มาเก็บซ่อนไว้ในใจด้วยความ
                   เงียบสงัดโดยไม่ปริปากและความยินดีโดยดุษฎีกระทั่ง
                   บริบทสุดท้ายของชีวิต
อัตตา : ...หากไม่อยู่ในสองสถานของการรับรู้ที่ว่า 
                   " คนอื่นเข้าใจฉัน และฉันเข้าใจตนเอง " ก็
                   คงเหลือรวมเป็นสถานเดียวที่อัตตาแห่งชีวิตของ
                   คนเราจะดำรงอยู่อย่างจีรัง โดยกำเนิดลิขิตบนผิวน้ำ
                   เรียบใส...ผลจากการลิขิตนั้น...ย่อมไม่ปรากฏ
                   รอยจารึกใดๆแห่งอัตตาบนผิวน้ำได้อย่างแน่นอน 
                   ณ ที่นั้น...โอกาสแห่งความเข้าใจอย่างลึกซึ้งถึงอัตตา
                   ที่จะบังเกิดขึ้นโดยปราศจากการปรุงแต่งอีกต่อไป...
                   ลงท้ายที่ปลายสุดของ ความว่างเปล่า
อัตตา : ...เป็นปราการที่สร้างอย่างแข็งแกร่งประกอบ
                   ด้วยกำแพงเหล็ก ซึ่งไม่ยอมให้แม้แต่น้ำซึมผ่าน
                   ได้โดยง่าย...แม้แต่การกัดเซาะก็ยากลำบากยิ่ง
                   ...กว่าที่น้ำจะเล็ดรอดผ่านไปได้ หรือกัดเซาะจนเกิด
                   สนิมแห่งการสลาย
                   ...ปราการที่บดบังทัศนียภาพทั้งสองฝากฝั่ง อัตตาที่
                   ไม่เคยคิดจะหันหลังกลับ...ไม่สามารถเป็นอิสระ
                   จากสิ่งเร้าภายนอก...ยึดติด...ผูกมัดด้วยตัวมันเอง 
                   ทั้งที่รู้ตัวและไม่รู้ตัว...ไม่เคยคิดหรือสังเกตุด้านบน
                   ของอัตตา ที่มีความคิดที่ปลอดโปร่งล่องลอย
                   อยู่...บางครั้งก็เกิดแสงเป็นเงาระยับ เมื่อแสงแห่ง
                   ความคิดอันวิสุทธิ์ได้ตกกระทบปราการแห่ง
                   กำแพงเหล็กนั้น
                   
                   ...และสุดท้ายของอัตตา...คงไม่แตกต่างกับรากเหง้า
                      แห่งความทุกข์ที่ซ่อนตัวอยู่
จิตตา : ...อานุภาพที่ยิ่งใหญ่ที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังอัตตา
                   และเป็นความลับสุดเร้นของสติและสมาธิ...เฉกเช่น
                   บ่อเกิดแห่งปัญญาที่นำเราไปสู่จุดหมายของชีวิต
                   ที่ปราศจากอวิชชาด้วย ไตรสิกขา(ศีล, สมาธิ, ปัญญา)
                   ในพุทธวจนะ...ซึ่งเป็นมากกว่าวิทยาศาสตร์
                   และอยู่เหนือกาลเวลา
                   ...จากอานุภาพสู่พลานุภาพของคนๆหนึ่งซึ่งรู้แจ้ง
                   ด้วยปัญญาที่ก่อเกิดรวมกันเป็นเอกภาพแห่ง 
                   ' จิตตานุภาพ ' ที่มนุษย์พึงสามารถใช้เป็นเครื่องมือ
                   ก้าวล่วงไปได้...สู่ความเป็นอิสระจากอวิชชาทั้งปวง
                   ...ความไม่รู้...อีกนัยหนึ่งของอวิชชา...อันเป็น
                   บ่อเกิดแห่งการเกิด...การตายของทุกสิ่งที่กลาย
                   เป็น' สังสารวัฏ '
จิตตา : ...คงไม่เป็นคำกล่าวที่เกินจริง...หากใครคน
                   หนึ่งได้ตระหนักในจิตตานุภาพโดยมีธรรมานุสติ 
                   เป็นสสารแก่นแท้ของชีวิตนำพาไปสู่ความหลุดพ้น
                   จากการยึดติดในโลกสมมติ และอีกก้าวของความ
                   นึกคิดที่กอปรด้วย ' อุเบกขา' ...จิตที่ปล่อยวางจากอบาย
                   แห่งอารมณ์ทุกรูปแบบย่อมเป็นหนึ่งในธรรมานุสติ
                   ที่ส่งผลต่อ การกระทำของคนเรา
จิตตา : ...ย่อมอยู่เหนือคำบรรยายถึงพลังอันยิ่งใหญ่ที่
                   สามารถเนรมิตสิ่งต่างๆในชีวิตในโลกแห่งธรรม ที่
                   เหนือความคาดหมาย...นั่นหมายถึง...ความมุ่งมั่น
                   แห่งจิตใจที่ยิ่งใหญ่ที่มีความเพียรเป็นสรณะน้อมนำ
                   ไปสู่อานุภาพที่ซ่อนเร้น
จิตตา : ...หากผู้ใดเข้าถึงจิตตานุภาพย่อมหมายถึง 
                   โอกาสทอง ในชีวิต...ซึ่งอาจเป็นเพียงครั้งเดียว
                   ในช่วงชีวิตของคนเราที่จะบรรลุถึงธรรมะ...ซึ่ง
                   เป็นสัจจธรรมสิ่งเดียวที่สถิตอยู่ในธรรมชาติรอ
                   ผู้ใดผู้หนึ่งค้นพบ และเป็นปรากฏการณ์แห่งอดีต
                   ที่พระพุทธโคดมได้ตรัสรู้และทรงไว้ซึ่ง มุทิตาจิต
                   ที่ยิ่งใหญ่โปรดแก่มนุษย์ในโลกสมมตินี้สำหรับผู้ใด
                   ก็ตามที่เข้าถึงจิตตานุภาพของตนเองในการที่จะใช้
                   ความเพียรที่ไร้ซึ่งกาลบรรจบ เดินตามรอยพระบาท
                   ของพระพุทธองค์จวบจนสิ้นแสงแห่งวัฏฏสงสาร
                   ...กลายเป็นบุคคล ' นิรกาล '
จิตตา : ...อีกหนึ่งองค์ประกอบที่มีค่าอนันต์ของ
                   จิตตานุภาพของคนเราที่น้อยคนเหลือเกิน
                   จะบรรลุได้..." การให้อภัย " ...ซึ่งเป็นทุกสิ่ง
                   ทุกอย่างที่จะทำให้จิตใจเป็นอิสระ...จิตใจที่มี
                   พลานุภาพที่บริสุทธิ์และทำให้สิ่งที่ทำให้จิตใจ
                   รู้สึกขุ่นเคืองทั้งหมดกลายเป็นโมฆะ
                   ในที่สุด แม้เราอาจไม่สามารถอภัยในสิ่งเลวร้าย
                   ต่างๆที่เขาทำกับเราแต่เราอภัยในฐานะความเป็น
                   มนุษย์ที่มี โลภ โกรธ หลงเหมือนเรา
                      อนึ่ง อิสรภาพสูงสุดเกิดได้จากสันติสุขภายในจิตใจ
                   เท่านั้น
จิตตา : ...เป็นปราการที่สร้างขึ้นได้เพื่อปกป้อง
                   ให้ผ่านพ้นแรงกิเลส, ตัณหา, อุปทานและอวิชชา
                   ทั้งปวง และต่อเมื่อ จิตนั้นได้รับการพัฒนาไปสู่
                   นิรัติศัยแห่งการเข้าใจอย่างถ่องแท้ในสภาวธรรมที่
                   ปราศจากการเกิดและการดับแห่งชีวิต...เหนือสิ่งอื่นใด 
                   หากสามารถกำหนดจิตใจให้เป็นใหญ่เหนืออัตตา 
                   เมื่อไรก็ตาม เมื่อนั้นการบรรลุวิมุติผล
                   ย่อมเป็นที่ประจักษ์แก่ร่างแห่งวิญญาณของทุกผู้ทุกนาม
               ทั้งหมดนี้เป็นการกล่าวถึงสภาวธรรมของการหลับตา, อัตตา
, จิตตาในทัศนะคติของข้าพเจ้าที่ได้ประมวลมา และผูกโยงกลาย
เป็น 3 ปราการที่ตนเองศึกษาเพื่อหาช่องทางที่จะล่วงรู้และสร้างความ
เข้าใจ  ในเรื่องที่เขียนมานี้ ข้าพเจ้าเป็นเพียงผู้ศึกษาธรรมคนหนึ่ง 
มิบังอาจเป็นผู้รู้ด้วยประการทั้งปวง
               อนึ่ง, สภาวธรรมดังกล่าวอาจมีข้อโต้แย้ง ถึงการมีอยู่จริง
หรือไม่มีก็ตามหรือทุกสิ่งอาจเป็นเพียงสิ่งสมมติ หากแต่ธรรมชาติ
เป็นหนึ่งเดียวที่ดำรงอยู่และปรับเปลี่ยนด้วยตัวมันเองเพื่อความคง
อยู่ตลอดไป และหากธรรมชาติจะสูญสิ้นไปก็ด้วยการรับรู้ของมนุษย์
เองต่างหากที่บังอาจและสามารถในการถ่ายทอดความรู้สึกนึกคิดได้ 
และมีเป้าหมายเพื่อเอาชนะธรรมชาติ สุดท้ายของสุดท้ายของสิ่ง
ที่ดำรงอยู่อย่างอสงไขย คงไม่ใช่มนุษย์อย่างเราๆแน่นอน
               (ถึงแม้มนุษย์จะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ทรงปัญญาเหนือสิ่งมีชีวิตทั้งปวง
ตามความเข้าใจของมนุษย์เอง แต่ก็เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตอย่างหนึ่งใน
สิ่งมีชีวิตอีกหลายล้านชนิดที่เคยอุบัติขึ้นในจักรวาล ธรรมชาติแห่งนี้)
               " ประสบการณ์ที่แท้จริงในวิถีแห่งธรรมเท่านั้นที่
ยิ่งใหญ่เหนือกว่าจินตนาการทั้งปวงในความเป็นมนุษย์ "
                   
                           --------------------ooooooooo---------------------