ยืนรอรถเมล์อยู่ข้างทาง ถนนสายอ้างว้างที่เดิมแห่งนี้ บันทึกเรื่องราวมากมายที่เคยมี มองสิ่งเดิม ๆ ข้างกายยิ่งเหงาทุกที เดียวดายเหลือเกิน มองดูผู้คนผ่านไปผ่านมา บังเอิญเห็นคนบ้าเดินมาอย่างขวยเขิน ในมือถือดอกหญ้า...ใบหน้ายิ้มระรื่นแสนเพลิดเพลิน ช่างมีความสุขเหลือเกินกับทุกอณูของชีวา มองดูตัวเรา... ทำไมดูเศร้า...แอบอิจฉาคนบ้า เค้ายังยิ้มได้กับสิ่งที่เรามองว่าไร้ราคา ดอกหญ้าช่างมีค่ากับคนไร้กังวลในแววตาเสียจริง ต่างกันตรงไหน คนบ้าที่มีดอกหญ้า..กับคนไร้ค่าที่ขาดหายในบางสิ่ง หรือเพราะคนบ้ามีดอกหญ้า ก็สุขได้ในโลกแห่งความจริง แต่คนไร้ค่าแม้จะมีพร้อมทุกสิ่ง ในโลกแห่งความจริง...ยังเศร้าอยู่เหมือนเดิม
แอ็ปเปิ้ล 6 ก.ย. 2545 12:51 น. - ID 22022 
887
4
0
6 กันยายน 2545 13:49 น. - comment id 73764
แอบมาอ่านทั้งที่ตายังแดงอยู่เลย..เขียนได้ลึกซึ้งกินใจมากเลยครับ
6 กันยายน 2545 14:13 น. - comment id 73772
หน้าส่วนตัว
^*^
^*^
^*^...ลึกซึ้งและมีความหมาย...
..ที่น่าคิดมากมากจ้า.......
.........เก่งจัง..................^*^
.....................................
6 กันยายน 2545 14:50 น. - comment id 73791
เพราะดีจังเลย แอบอิจฉาคนบ้า เอ้ยแอบอิจฉาแอ๊ปเปิ้ล..... จ้า
6 กันยายน 2545 18:52 น. - comment id 73883
ไม่บ้าทั่งความจริงและจินตนาการ....แอ๊ปเปิ้ล
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
