เสียเจ้าราวร้าวมณีรุ้ง (ห่อน)มุ่งปรารถนาอะไรในหล้า มิหวังกระทั่งฟากฟ้า ซบหน้าติดดินกินทราย จะเจ็บจำไปถึงปรโลก ฤารอยโศกรู้ร้างจางหาย จะเกิดกี่ฟ้ามาตรมตาย อย่าหมายว่าจะให้หัวใจ ถ้าเจ้าอุบัติบนสรวงสวรรค์ ข้าขอลงโลกันต์หม่นไหม้ สูเป็นไฟเราเป็นไม้ ให้ทำลายสิ้นถึงวิญญาณ แม้แต่ธุลีมิอาลัย ลืมเจ้าไซร้ชั่วกัลปาวสาน ชาติไหนเกิดไปพบพาน ทรมานควักทิ้งทั้งแก้วตา ตายไปอยู่ใต้รอยเท้า ให้เจ้าเหยียบเล่นเหมือนเส้นหญ้า เพื่อจดจำพิษช้ำนานา ไปชั่วฟ้าชั่วดินสิ้นเอย
แดนไพร 29 เม.ย. 2546 20:25 น. - ID 33217 
1882
3
0
29 เมษายน 2546 21:08 น. - comment id 133118
อ่าแล้วค่ะ เพราะจัง
29 เมษายน 2546 21:11 น. - comment id 133120
พี่รู้ดีว่าตัวพี่นี้มันผิด ที่พี่คิดว่าเจ้ารักปักใจหลง ห่อนเคลือบแคลงสงสัยในอนงค์ ขอเจ้าจงลงโทษสิ้นให้ดิ้นตาย...ช้ำรัก อิอิ เกิดอารมณ์ร่วม
29 เมษายน 2546 22:03 น. - comment id 133166
เพราะครับ
29 เมษายน 2546 22:51 น. - comment id 133213
ของคุณอังคาร กัลยาณพงศ์นะ
29 เมษายน 2546 22:57 น. - comment id 133217
ความคิดเห็นที่สี่ คุนไม่เห็นเขาบอกที่มาหรือ คะ ว่ามาจาก คุณ อังคาร คนเอาบทนี้มาเขาชอบก็เลยเอามาให้เพื่อนๆที่ไม่เคยอ่านได้อ่าน ต้อง อ่านให้ละเอียดหน่อยซิ ค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
