สั่งฟ้าฝากดิน!

พุด

ฉันเขียนเรื่องนี้ กับฉากสายฝนหลงฤดูพรมพร่าง
ตกต้องแตะพื้นน้ำในสระสวนขวัญ สวนจินตนาการ
ที่ฉันมาฝากใจฝากร่างทายทัก พักใจทุกโมงยามที่เหงาเศร้าดายเดียว
เป็นฉากสายฝน สายฝัน ที่หม่นเศร้า เทาทึมรอบทิศทาง มีไม้งาม
รายรอบระบัดใบ..ไหวเอนรับหยาดละอองฝน 
ชะล้างหม่นมัวให้เขียวสด สดสะพรั่งใสสะอ้านทันตา....
ฉันเงยหน้าแหงนรับหยาดฝนพรมพรำ ให้ชะล้างหมองหม่นของ
ร่างและใจฉันเฉกเช่นกัน ในวันนี้..                                                                                                                                
ในร้าวฤดี... คิดถึงบทเพลงเพลงหนึ่ง
จนเผลอร้องออกมาท่อนหนึ่งด้วยซึ้งซ่านและรานร้าวใจ.....
ล้างให้ออก ล้างให้ออก ล้างใจเธอ ด้วยใจฉันเอง!
.................
และอยากฝากเพลงนี้ ที่เคยโดนใจให้กับทุกคนที่แสนรัก แสนห่วงใย
ที่ดวงใจกำลังหมองไหม้ด้วยมลทินรัก มลทินแห่งใจ..ได้คิด..
ใช้หัวใจดวงดี ดวงหนักแน่น..รู้รัก..รู้อภัย..รู้เข้าใจ..รู้กลืนกล้ำอดทน
เพื่อชะโลมน้ำทิพย์รินรดหยดล้างใจให้กับคนดี..ทุกคนที่ยังหลงวนหลงเวียน
มืดบอดอยู่ในบ่วงกรรม..บ่วงรัก..บ่วงเสน่หา..หาทางออกมิพบเจอ
ฉันทอดน่อง..เดินช้าๆแหงนหน้าท้าหยาดพิรุณใส อย่างตั้งใจ..
ให้..สายฝนชุ่มฉ่ำรินรดใจดวงร้าว 
ในวันนี้ที่รานแยกแหลกยับ กับการจากไปของเธอ..นะคนดี...
เอื้อมมือเด็ดดอกพิกุล ดอกเล็กละมุนซ้อนกลีบหวานเศร้า มาไว้ในอุ้งมือ
หวนคิดถึง วันก่อนเก่า ที่ไปวัดยามเช้ากับคุณย่า
และนั่งดายเดียวร้อยมาลัยใต้ต้นพิกุล    พวงมาลัยหอมงาม
พวงมาลัยแห่งชีวิต ที่ตามติดงามงดมาคล้องดวงใจ 
จนถึงบัดนี้ มิสิ้นไร้หายไปไหน
และไม่เคยมีสร้อยเส้นใด 
แม้จะเป็นเพชรพราวสูงเทียบเลอค่าเท่านี้ในดวงใจที่ใสงาม..
คนดี..เธอรู้ไหมว่า ด้วยดวงตา และดวงใจพิสุทธิ์ใสดวงนี้ที่มากมีความทรงจำ
ราวกับซ่อนรุ้งเลื่อมพรายงามฉายฉาน อยู่ในสายใจ สายไยรัก ที่มิมีวันมอดสิ้น
และแจกแจงรจนา ออกมาได้ทั้งหมด..ทั้งใจ..
คนดี..ฉันผู้หลงรักนาทีนี้ นาทีแห่งสายฝนพรำ..
นาทีแห่ง สายฝัน สายน้ำผึ้งพระจันทร์ และแสงสร้อยสุริยายามจะลาลับฟ้า
ราวรอระบายฝัน สร้างพลังถักทอใจทุกดวงให้ก้าวเคียงกันฝ่าฟันไปบนถนนสายดอกไม้งาม..จรุง!
ฉันแสนรักนาที..หม่นเศร้า ราวสายฝนในใจฉันพรำรินรด..
ให้ใจซึ้งเศร้าจนเกินทนจนชาชิน จนนิ่งงัน และเงียบงามในที่สุด..
ต้นไม้แสนรักทุกต้นยังหยัดยืน กวัดแกว่งรอท่า ทายทักให้ฉันพักใจ..ระทม..ระทวยทดท้อรอลา!
นั่นต้นลั่นทม..ดอกพราว ที่เธอ..เคยก้าวเข้ามาเพื่อรอท่าให้เราสองอยู่ในอ้อมกอดสักครั้งสักครา กับวันเวลาแสนดีแสนรักที่รอมาแสนนาน..
เป็นฉากฝัน ที่สวยงาม หวามไหว..ที่บัดนี้ในม่านฝนและม่านน้ำตา..ฉันเหลียวหา..ไม่มีเธอ!
เป็นฉากฝันที่ลาลับ ยากหวนกลับคืนมา..ดั่งสายน้ำ..ที่รินไหลไปมิอาจย้อนหวนทวนคืนเฉกเช่นกัน..
นั่นทองหลาง..ออกดอกแดงพราว เคยสวยจัดจ้า แต่ไฉนเล่า!..กลายกลับเป็นแดงหม่นราวหยดเลือดและหยาดน้ำตา..ในวันนี้..ที่ไม่มีเธอ..อีกต่อไป..
พญาสัตบรรณ..เป็นช่อชั้น สูงใหญ่ คอยปกป้องผองภัย  คุ้มแดด คุ้มฝน คุ้มหัวใจ คุ้มชีวีฉันนี้ให้มีชีวารอท่าเธอเสมอมา..กลับยืนเศร้า ราวได้ทำหน้าที่สิ้นสุดลงแล้ว.
คนดี....ลมกระชั้นกระโชกแรง พัดกระโปรงฉันพลิ้วไหว พัดหัวใจฉันกระเจิงไปกับสายฝนและลมแรง..
หอบหัวใจฉันนี้ให้พะว้าพะวัง กับฉากฝันต่อแต่นี้ที่สิ้นไร้เธอเคียง..
ฉัน..บรรจงเก็บพิกุล เต็มกอบกำ และห่อดอกดวงนั้นในผ้าเช็ดหน้า..ผืนโต..
ฉัน..จะกลับไปตั้งสมาธิร้อยมาลัยดอกพิกุล ในคืนค่ำนี้..ถวายพระ..
และสวดมนต์ภาวนาให้นานกว่าทุกค่ำคืนเพื่อเราสอง..
ฉันจะร้อยพวงที่สองวางไว้ใกล้หมอน และหลับฝัน เพื่อตื่นขึ้นมาในนิทราที่แสนดี
ว่ามีเธอคอยดอมดมพรมจูบเส้นผมอวลหอมกับลมหายใจรักระริน ที่รินรดเป็นหนึ่งเดียว
ของสองเรา..
คนดี..หลับฝันดีนะ และไม่ว่ากี่ทิวา และราตรีจะผันผ่าน นานเนาไปกับกาลเวลา เนิ่นนานสักปานใด
ก็จะยังมีผู้หญิงคนนี้..ที่รักคุณยิ่งนัก ที่มีอ้อมกอดแห่งรัก ไว้ทะนุถนอมห้องหัวใจและร่างคุณ
ไม่ว่าจะต้องการอบอุ่นหรือยามดายเดียวนะดวงใจ!