เก้าอี้ไม้ไผ่แจกันใบไม้!

พุด

http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=485
ลั่นทม ชมพูแดง บานชูช่อ
พราวละออ รอพรายฝน หล่นยามค่ำ
การะเวก เสกมนต์ ปนระกำ
เรไรร่ำ จำปีพราก จำจากลา..
แก้วเพ้อพ้อ รอหวาน กลางใจพี่
รอคนดี ที่ใจดำ ไม่ห่วงหา
แก้วเกลื่อนกล่น พรมพร่าง ร้างชีวา
รอรอท่า ระทมที่ พี่เปลี่ยนใจ..
เล็บมือนาง กวักหัวใจ ไยไม่กลับ
ลาเลยลับ ลืมเลือนลาง ห่างหวามไหว
กล้วยแตกหน่อ เป็นหวีคล้อย คอยน้อยใจ
พี่จากไป อยากบวชชี หนีรักตรม...
พุด..เสี่ยงทาย รอดอกหาย สายจนค่ำ
เข็มขาวพร่ำ ร่ำร้อง ปองรักขม
กล้วยไม้ม่วง ร่วงราวโศก รักระทม
กุหลาบตรม คาต้น จนแปลกใจ..
ราตรีหวาน บานเศร้า ราวร่ำไห้
สายหยุด หยุดเสน่ห์หาย ราวหวั่นไหว 
ลำดวนเอ๋ย เคยรอ ใจดวลใจ
ใครหนอใคร ใจไม่จริง ทิ้งจนตรอม!


ฟ้าครึ้ม..พยับเมฆเทาทึม
ดวงอาทิตย์สีไพลลอยเรี่ยดงไม้
สาดสายประกายแสงทอง ส่องสีหวานนิ่มนวล
ทอทอดลอดผ่านร่องเรียวไผ่ และเรียวปีบใบระยิบ..
เกิดประกายระยับรับแดดอ่อนอุ่น..
ไม่นาน..ฟ้าพลันผันแปรเปลี่ยนสี 
ทิ้งเวทีหวานเป็นพายุไหวไกวกิ่งไม้ให้โอนเอนไปมา ตามแรงลม
ฝนเริ่มลงเม็ดพราว ปลิบปลอย 
พลอยให้ใบจำปีปลิดปลิวลิ่วลอยคว้างพร่างพื้น..
ไพล..ค่อยค่อยก้มลงเก็บใบไม้ ด้วยใจดวงล้า..
คว้าแจกันดินเผามาจัดแจรงใบไม้หลากสี
ด้วยใจดวงดีดวงละมุนดวงเดิมๆ
ใบจำปีไล่โทนสีน้ำตาลอมทอง อ่อนแก่ 
และแม้แต่ใบออกแดงแดงแห้งกรอบ
เป็นแจกันใจแจกันใบไม้ ที่ไพลคิดว่างามแปลก
พิเศษพิสุทธิ์ที่สุดในโลก ณ.นาทีนี้
ทันทีที่มองเพ่งมองพิศด้วยตาภายในดวงที่สาม
เห็นงามง่ายงามสัจจะงามธรรมดาธรรมชาติ 
และแฝงฝังความดายเดียวเปลี่ยวเหงาในงามเงียบนั้น
ไพลทรุดตัวลงนั่ง..ตรงเก้าอี้ไม้ไผ่ เก้าอี้ในดวงใจ
 ประจำใจที่ดวงรักเป็นนักหนา 
ค่าที่มันทำให้ได้ชิดใกล้ธรรมชาติๆธรรมดาๆ เสียเป็นยิ่งนัก
ในคลองตาพราวพร่างละเมียดละมุน
กับสิ่งที่บางคนมองผ่าน สิ้นไร้หวานสิ้นไร้ความเข้าใจ..ไม่อยากสัมผัส..
ท่ามกลางฝนพรำ ....
ไพลนั่งนิ่งเงียบให้เฉียบเย็นของสายฝนสายวสันต์ลา..พร่างพรมลงมาพร้อมหยาดน้ำตาพร่างพรายไปพร้อมกัน!