นาทีนี้ แพนมีความเกษมสงบสุขมากค่ะ แพนเชื่อว่า ความรักแท้จะไม่มีวันทำลายใคร เพราะรักแท้ จะไม่มีวันเปลี่ยนเป็นความเกลียดชัง เหมือนที่ใครบางคนเคยให้คำมั่นสัญญา กับแพน ที่แพนจำตราไว้ ภายในจิตวิญญาณแล้ว แพน..เชื่อว่าเฉกเดียวกับความเกษม ที่ไม่มีวันเปลี่ยนไปเป็นความทุกข์ มาตรแม้น เราอาจจะได้สัมผัสความรักความเกษม เพียงช่วงสั้น อันแสนงาม ก็จักจะยังคงเป็นนิรันดร์รักมหัศจรรย์ใจเสมอใจเสมอไป ไม่มีใครสูญเสียใครไป แม้นไม่ได้มา เพราะว่ารักนั้น จักประดับพร่างนะกลางดวงชีวาของเราเอง เป็นธรรมชาติ แม้นใจแม้นใครก็มิอาจทำลายความคิดได้ แม้ฟ้าจะมีดมนสักเพียงใด พระอาทิตย์ก็ยังจรัสแสงอยู่อีกฟากหนึ่งของมวลหมู่เมฆ..ค่ะคนดี และ คนดี.... นานแล้วที่ไม่ได้เขียนเมล์รักจดหมายรัก และพอดี ตอนนี้ที่กำลังอินเทรนด์อินใจ.. ในทุกดวงใจนักอยากจะเขียนเพียรสร้างฝัน กันเป็นทิวแถวก็.. คือ จดหมายรักค่ะ..และเป็นหนังรักมหัศจรรย์รักมหัศจรรย์ใจ ที่แพน..ยังไม่ได้ไปทอดทัศนานะคะ เพราะแค่คำโฆษณาก็กลัวว่าจะหลั่งน้ำตาท่วมโรง และเหตุผลแสนดีที่แท้จริงคือ แพนไม่มีอกใครและไหล่ใครให้ไหวหวั่น ไปอิงอกพลันให้รอซับหยาดน้ำตานะซี จะมีอะไรเสียอีกละคะ เพระทุกคราในชีวานี้มักตกที่นั่ง.. ดูหนังคนเดียว..เดินคนเดียวทำอะไรคนเดียว ดายเดียวค่ะ..ประจำชีวีชีวิตก็ว่าได้ ใจชอบด้วยมังคะ..ชอบทำอะไรคนเดียว.. เหมือนในเรื่อง *ลำพังกับจันทร์แรม* เย็นนี้ ฟ้าสวยเหลือเกิน สีฟ้าอ่อนอมเทาบางเบา เจือส้ม ชมพู ม่วง จนยากจะแยกออกว่าเป็นสีใด รู้แต่ว่าเป็นสีท้องฟ้า ที่อ่อนหวาน ปานสายไหมเลื่อมพรายพราว ตะวันเรี่ยยอดไม้โรยตัวลงช้าๆ ทิ้งแสงสีราวรุ้งทาบทา เป็นช่อชั้นส้มปนแดง จับเมฆหวานปานวิมาน ยามใกล้ค่ำ จันทร์เสี้ยวตะแคง ขี้เกียจ แขวนอยู่กลางฟ้ากว้างแล้ว รอเวลาทายทักราตรี ที่จะจุดเทียนแสงดาวประดับฟ้า ให้พราวพรายนับพันล้านเล่ม เต็มอ้อมฟ้า เต็มอ้อมฝัน.. ชาวสวนหลังบ้านก่อกองไฟ.. ควันไฟลอยอ้อยอิ่งแตะปลายกิ่งไผ่ที่ไหวเอนล้อลม.... พ้นดงไม้ขึ้นมา ช้าๆ ให้ได้สัมผัสกลิ่นนี้ ที่หวนไห้คิดถึง ท้องทุ่งนา ท่ามกลางป่าดงและไพรกว้าง ยอดโดม..สีขาวบ้านเพื่อนบ้าน ล้อแสงตะวันราวอยู่ในดินแดนแห่งความฝัน... ยามนี้ที่ฉันราวอยู่ลำพัง...คนเดียวในโลก ......... เวทีท้องฟ้า.. เล่นแสงสวยช้าๆให้จับนัยน์ตาในใจ..ไล่โทนสีไปเรื่อยๆ.. ด้านโน้น ด้านนี้ ฟ้าเปลี่ยนสี เหมือนจะบอกเรานี้ว่า ใจคนเราก็ยังไม่สายที่จะเปลี่ยนแปลง.. เป็นลำพัง...ที่แสนดี ในความคิดความรู้สึก มีเพียงนกน้อยๆ เกาะกิ่งโมกอย่างโดดเดี่ยว เป็นเพื่อนใจ ฟ้า..มืดแล้วนะ..แต่ใจกลับนิ่ง สว่าง สงบ ไม่พบกับความวุ่นวาย สับสน ด้วยได้อยู่ลำพัง.. เอนกายราบ..ทอดตาจับฟ้าเบื้องบน ฟ้าเริ่มมืดหม่น.. แต่จันทร์เสี้ยวกลับทอแสงนวลใยโลมไล้ราตรี... และใจดวงนี้ ให้คลายหม่นราวเมตตา.......... มองจากเบื้องบนลงมา......... หากฟ้ามีตา..... คงเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง.. นอนนิ่งเงียบ..เดียวดาย..ลำพัง..กับฟ้ากว้างและจันทร์แรม....... ************* ประมาณนั้นประมาณนี้ค่ะ.. คนดี... สัญญาว่าจะเขียนถึงตั้งแต่ฤดูร้อน ตอนกลับบ้าน...เกาะแสนรัก..มหัศจรรย์รัก หลังจากกลับมาใหม่ๆหมาดๆ นี่ก็พลาดมาถึงยามวสันตฤดูแล้วนะ จนปีศาจวสันต์มาร้องร่ำครางครวญหวนไห้แทบทุกวันแล้ว ก็ยังไม่ได้รจนาภาษารักภาษาใจภาษาละไมละมุนกรุ่นคิดถึงฝากให้ อาจจะเป็นเพราะ ระยะนี้..น้ำตาลในหัวใจในเลือดต่ำจังค่ะ เบื่อคำว่ารักจังรักจริง อยากวิ่งหนี..วันละหลายร้อยหนเลย.. แค่แพนตั้งใจ จะพยายามเค้นใจรจนาเรื่องรักให้ครบ500 แล้วว่าจะพักใจไม่หวามไหวหวานหวามหวั่นแล้วค่ะ ว่าจะหันไปเขียนเรื่องแนวอื่นแทนแล้วนะ เอาล่ะ เมื่อนับดูยังไม่ครบก็จะร่ายบทพรรณารักพรรณาสด อีกหลายบทหลายบาทฝากพิษ(พิสวาทใจ)ไปพลางๆนะ ทนๆอ่านหน่อยละกัน คนดี จำได้ไหม นาทีแรกที่เราพบกัน ในยามสนธยาฟ้าร่ำรินสีแสงงาม เหมือนในเรื่องคำมั่นสัญญาของพุดพัดชา ที่บรรยายฉากวิมานม่านเมฆไว้งามมาก ************** *คำมั่นสัญญา พุดพัดชา http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=480 เรือเฟอรี่ลำใหญ่...วิ่งฝ่าทะเลเงิน..งามเข้ม.. จนเกิดฟองคลื่นขาวนวล..กระจายรายรอบลำเรือ... รัศมีฟองฝอย..ริ้วรายพรายพร่าง.. แผ่วงคลี่คลุมผืนน้ำจรดฟ้า..แลเวิ้งว่าง..กว้างไกลสุดตา.... ยามเย็น..อาทิตย์ดวงโตสีส้มสุก..ใบใหญ่เท่ากระด้ง..ใกล้ลาลับฟ้า.... แตะต้อง..ทายทักทะเล..อย่างอ่อนโยน.. นิ่มนวล..รู้ใจ..ร่ำลา..อ้อยอิ่ง..ทิ้งแสงสวย............ เบื้องบนนภา..รัศมีสีรุ้ง..ฉายฉาน..ส้ม..ปนเหลือง.. แสดแดงแรงร้อน..เริ่มราโรย..ในม่านเมฆ........ ซ่อนละมุนอุ่นไอ..กลมกลืน..ในพยัพหมอกบางเบา..นวลนุ่ม.. ดุจสายไหมหลากสี..สลับเลื่อมซ่อนลาย คล้ายดั่ง..วิมานเมฆ.. ดังทิพย์สวรรค์ลอยเลื่อนจากฟ้า..มาแตะต้องโลก......... ทายทัก..พักสายตา..พาสายใจไหลหลง..สัมผัสแลงาม.. .ตะลึงใจ..ตะไลฝันกับงามล้ำของม่านเมฆ..มนต์ขลัง เสน่ห์ทะเลไทย..... ตรึงดวงใจทุกดวง...ดื่มด่ำบนดาดฟ้าเรือ..... ยามสนธยา..ใกล้ราตรีมาเยือนแย้ม........ ************ หากฉากนี้นางเอก..นุ่งกางเกงขาสั้นที่สั้นมาก สั้นแบบสิ้นสงสัยนอนสยายผม..ยาวสยายนะแคร่ไม้ไผ่ริมเรือน ใต้ซุ้มพวงชมพูที่กำลังออกดอกมิหรูหากหวานพรูพราวเลื้อยพัน เกาะเกี่ยวกันกับซุ้มการะเวกและแมกไม้ไทยนานา คนดี จำได้ใช่ไหม..คุณตกใจคิดว่านางไม้นางไพรค่าที่มานอนอยุ่ในเงาสลัวลาง หากเพราะผมทอประกายจรัสในความืดที่ทำให้คุณใจชื่นชื้นขึ้นมาหน่อย และกับร่างมิได้ห่มสะไบรักสะไบภักดิ์..เพียงนั้น คนดี... คุณบอกในท่ามกลางความสลัวนั้น คุณเห็นความสล้างจากน้ำในแววตาพร่างวะวับ ที่คุณบอกงามจับใจมาก..ยามเราเจรจาทายทักกัน และคุณบอกว่ายามได้สัมผัสภาษาพูดของฉัน สาวแพนแม่แขนอ่อน ผุ้หญิงหัวใจสะออนขี้อ้อนแล้วคุณยิ่งงงงัน ที่คุณพลันบอกกลัวความพิเศษพิสุทธิ์นี้ ราวหวั่นรู้ชีวีภายหน้าจะพบฝันร้ายมากกว่าฝันดี และต้องมีคำพลัดพรากจากเจ็บรอ... เหมือนดั่งคำสัจจธรรม*ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์*เลย คนดี แล้วมากนาทีแสนงดงามก็ตามมาค่ะ...ก็ฝากในเรื่องนี้ไงคะ ผู้หญิง. ดอกไม้ กับสายฝนในคืนแรม.. ************** ฝนตกพรำพรำ อากาศหอมชื่น.. กลิ่นดอกแก้วหอมระรื่นระรินลอยมากับสายลมเย็น.. ไพล ซุกตัวในผ้าห่ม หลับตาฟังเสียงฝน..กระทบหลังคา..พริ้งพราว.. พลัน..คิดถึงอดีต........นานมา... ในราตรี ที่ฝนพรำฉ่ำฟ้า อย่างนี้..กับคืนที่มีใครบางคน.... คืนที่ซ้อน..มอเตอร์ไซด์ ท่ามกลางสายฝน จากโค้งอ่าวหนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง.. เส้นทางที่รถยนต์ใช้การไม่ได้..เส้นทางอันตราย เย้ยฟ้าท้ามฤตยู ที่ตัดเลียบเนินผาสูง เส้นทางที่มองลงมาเบื้องล่าง จะมีหุบเหว ให้หวิวหวั่น.. แต่ราวจะลอยเลื่อนสู่สวรรค์ของหนุ่มสาว ยามที่มีคนรักโอบเอวแนบแน่น ทะยานปีนขึ้นผา ท้าหวาดเสียว.. เส้นทางที่..เขาของไพล..บอกว่า จะไม่มีวันลืม คืนฝันอันตรายนี้.. คืนที่ร่างสองร่าง เปียกโชก และเนื้อแนบเนื้อ ใจแนบใจ ไร้สิ่งใดมาขวางกั้น เพื่อบึ่งขึ้นไปยังโขดหินที่มีศาลาให้หลบฝน.. เป็นคืนฝันอันงดงาม ...ที่คิดคราใด ก็วาบหวามไหว ในความทรงจำรำลึกของไพลทุกคราครั้ง บางเวลา..ไพล..อดคิดไม่ได้ว่า.. ในความทุกข์ระทมจากรัก เราทุกคนก็จักมีสิ่งสวยงาม แสนดี ให้มิรู้เลือนลืม เฉกเช่นกัน.. คืนนั้น..คุณคนดี มัวแต่สาละวนเอาผ้าเช็ดหน้าผืนโต คอยเช็ดหน้าเช็ดผมให้ไพลอย่างทะนุถนอมเบามือ ด้วยห่วงใย กังวลว่าไพลจะไม่สบาย จนลืมคิดถึงตัวเอง.. รอเวลา..ให้สายฝนที่พร่างสายขาดเม็ด สร่างซา ให้ฟ้าเปิด.. เพราะหากขับลงไปดีไม่ดีจะลื่นไถลมีอันตราย จากทะเลโคลนที่ไหลบ่ามากับสายน้ำจากภูเขา.. กลิ่นดอกไม้ป่า....อวลหวานละมุนมากับ..สายฝน.. นั่งเคียงกัน ดูทะเลเหงาเหว่ว้า เบื้องล่างลิบๆราวกับผืนกำมะหยี่ในเงามืด กับราตรีที่ไร้จันทร์ส่อง.. เป็นคืนแรม..ที่หัวใจไพลแรมๆรอนๆเสียยิ่งกว่า.. เมื่อมองสบตากันนิ่งนานในเงาสลัวของคืนฟ้าหม่นไร้สิ้นแสงดาว ... บรรยากาศหวานหวานเป็นใจ.. ให้ดวงใจสองดวงหลอมละลาย.. เบียดชิดร่างให้หนาวคลาย เคลื่อนใกล้เข้ามาสู่อ้อมกอดอุ่นหวานละมุนละเมียดใจ ไพลซบหน้ากับไหล่กว้าง เขาเคลียแก้มคางเชยชม.. โลกหยุดหมุนลงนาทีนั้น กับฝันสล้าง แสนงามของสองดวงใจ..ที่งามงดหมดจดใจ ไม่มีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น.. ********************** กลับมานะนาทีนี้ดีกว่านะคะ ด้วยเบื่อรจนารักต่อจึงขอหยุดจดหมายรักไว้อีกแล้ว แอะ..แอะ..ตลกมั้ย กับการเขียนจดหมายรักสดแล้วงดรักงดใจหวานอีกแล้ว ฝากให้รอติดตามอ่าน.. หากคุณรักจริงน่าจะรอไหวนะคะ
พุด 1 ก.ค. 2547 09:41 น. - ID 56264 
1197
10
0
1 กรกฎาคม 2547 09:56 น. - comment id 291882
เกษม..อิสระสงบเย็น http://www.thaipoem.com/web/songshow.php?id=2438 ที่สุดของหัวใจ แจ้ ดนุพล แก้วกาญจน์ : : Key G หากข้ามคืนนี้ หัวใจไม่แหลก ยับเยินเสียก่อน จะไปอ้อนวอน ขอเธออย่าตัดรอน รอก่อนวันพรุ่งนี้ เคืองกันเรื่องไร พรากกันด้วยเหตุใด ฉันยังไม่เข้าใจ เพราะฉันใช่ไหม หรือเธอเปลี่ยนไป ไยถึงไม่เหมือนเดิม แต่ถ้าพรุ่งนี้ ดวงใจยังโกรธ ฉันโทษใครได้ เป็นกรรมของใจ พบเธอโดนผลักไส ทำอย่างไรพรุ่งนี้ นับช้ำมากี่ครั้ง หัวใจยังไม่จำ ซ้ำยังยอมให้ทำ เพราะรักมากไป เพราะซื่อสัตย์ไป จึงช้ำใจ อดทนไว้ก่อนนะใจเจ้าเอย ข้าวอน จงแข็งแกร่ง แล้วทน รอให้ถึงพรุ่งนี้ พบเธอ แล้วถามเธอ อ้อนวอนให้เธอเห็นใจ แต่ถ้าพรุ่งนี้ ดวงใจยังโกรธ ฉันโทษใครได้ เป็นกรรมของใจ พบเธอโดนผลักไส ทำอย่างไรพรุ่งนี้ นับช้ำมากี่ครั้ง หัวใจยังไม่จำ ซ้ำยังยอมให้ทำ เพราะรักมากไป เพราะซื่อสัตย์ไป จึงช้ำใจ...
1 กรกฎาคม 2547 10:08 น. - comment id 291888
ฝากถึงชัยชนะ..นะ เมื่อคืนพุดสะออนนอนให้บอลดูอีกแล้วค่ะ ตอนท้ายเลยไม่รู้อีกแล้วใครยิงใครได้ไปกี่ประตู บอกที
1 กรกฎาคม 2547 10:16 น. - comment id 291889
ลาไปทำกิจธุระหารับประทานก่อนนะคะ จะกลันมารินหวานใส่..ใหม่ค่ะค่ำคืนนี้ รักระรินรสมดหนี..หายยยยยยย..
1 กรกฎาคม 2547 10:16 น. - comment id 291890
งามแท้คุณ
1 กรกฎาคม 2547 10:25 น. - comment id 291892
คงจะเป็นคอลเลคชั่นใหม่ ขาสั้นแบบสิ้นสงสัย อยากเห็นจัง งานงามตามเคย ยินดีนักที่สบายขึ้นจนรังสรรค์งานงามได้ดั่งนี้
1 กรกฎาคม 2547 10:54 น. - comment id 291896
หอมกลิ่นธรรมชาติ ที่งดงาม...
1 กรกฎาคม 2547 12:39 น. - comment id 291916
ซึ้งมาก
1 กรกฎาคม 2547 14:18 น. - comment id 291930
รำพึงรำพันฝันรัก รักเอยใฝ่หา ยังจำติดตาชวนปลื้ม ฉันลืมไม่ลง เป็นรองพิศวาส ปักใจมั่นคง ฝังใจพะวง หลงรอคอย อาวรณ์ใจครวญ หวนคิด คิดจนพร่ำเพ้อ พาใจละเมอ หมองหม่น คิดจนเลื่อนลอย ยามนอนถอนสะอื้น ตื่นตาแลคอย คิดจนดาวลอย คล้อยเมฆา ฝัน กอดเชยชม ภิรมย์รื่น ฉ่ำชื่นตื่นผวา จนใจ ไม่มีใครเมตตา เพียงนิทรา นิจจานึกว่าสุขเอ๋ย บางคืนมองจันทร์หรรษา นิจจาอกฉัน บางคืนขาดจันทร์ เยือนหล้า น้ำตาหลั่งเคย ลมเอยพริ้วยังแผ่ว ไม่มีแววเลย เหงาใจจริงเอย หลงเชยแต่เรา
1 กรกฎาคม 2547 14:20 น. - comment id 291931
พี่พุดคะ ไม่ได้เขียนจดหมายรักบ่อย ๆ แต่ในดวงใจมีเธอในฝันก็เพียงพอ เคยได้ยินคุณอาร้องเพลงนี้ละ... เลยเอามาฝากไว้ในบ้านพี่พุด ที่นี่สัมผัสทุกความอบอุ่นได้เสมอ ยามหัวใจใฝ่รัก....^______^ มาด้วยความคิดถึงและชื่นชม อ่านอย่างเกษมเปรมปรีย์เป็นที่สุดคะพี่พุด
1 กรกฎาคม 2547 16:28 น. - comment id 291955
กลางวันหรือกลางคืน ทะเลก็ไม่เป็นสีอื่น .. เชื่อไหม ดวงดาวจะบอกลา หรือ กลับมาเมื่อใด ก็ยังคงเห็นเป็นสีฟ้าใสทุกที นอกจากทะเล .. ยังมีฉัน กับหัวใจที่คงมั่นไม่เปลี่ยนสี แม้ว่าเธอจะบอกลา ไม่กลับมาซักที ก็จะคอยเธออยู่ตรงนี้ - - กับทะเล อืม...น่าติดตามตอนต่อไป เด๋วจะมาตามติดครับ
1 กรกฎาคม 2547 17:18 น. - comment id 291969
ความรักไม่เคยทำลาย และความรักก็ไม่เคยตาย ......................................
1 กรกฎาคม 2547 23:14 น. - comment id 292067
ความรักเป็นอะไรที่นิรันดร์เสมอค่ะ ชอบจังกับเนื้อหาตอนแรก ๆ ที่เขียนว่าทำอะไรก็คนเดียว เพราะเหมือนตัวเองเลยค่ะ อิอิ คิดถึงคุณพี่เสมอนะค่ะ
2 กรกฎาคม 2547 00:34 น. - comment id 292099
หน้าส่วนตัว
มองไกลไปปลายฟ้า
แล้วบอกว่า..แสนคิดถึง
.........
...เย๊ เยี่ยม..
3 กรกฎาคม 2547 04:13 น. - comment id 292456
มาดูจัทร์สายไปนิด วันนี้จึงมองไม่เห็น เพราะตื่นขึ้นมาพร้อมกับสายฝนที่หลั่งริน หลังจากเงียบหายไปหลายเพลา อ่านงานของพุด แม้จะเรื่องคล้าย ๆ จะวกเข้าทำนองเดิม ก็เรื่องเกี่ยวกับความรักเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็มีลูกเล่นที่นำมาเสริมแต่งเติมได้ดีอย่างแพรวพราว
3 กรกฎาคม 2547 09:58 น. - comment id 292479
เช้าอีกวันแล้ว.. เวลาเป็นนิรันดร์ ไม่มีอดีตอนาคต มีเพียงวันนี้ค่ะคนดีที่รัก พุด..มากล่าวคำซึ้งถึงทุกใจที่มีใจต่อใจ ใสงามให้พุดแบบสม่ำเสมอนคะ เริ่มค่ะ.. พันดาว.. พุด..เริ่มมองหาคุณค่ะ หากงานไหนคุณไม่มาให้กำลังใจ.. ไม่จำเป็นใช่ไหม ที่ต้องพูดอะไรมากไปกว่านี้นะ..คะ ********* น้องเมกกะ ช่างแสนดีและน่ารักนักค่ะ ซึ้งใจจัง ************ น้องกอกก.. ค่ะ..เยี่ยม.. ขอบคุณนะคะ ********** น้องแอ็ปเปิ๊ล น้องเขียนงานน่ารักมากค่ะ *********** เมจิก.. พี่พุด..ว่างั้นค่ะ ให้ชีวิตมีเมจิกรักนิรันดร์นะคะ *********** ฤกษ์..รัก นานมากแล้วที่พุดมีฤกษ์ดั่งดาวฤกษ์สวยใสประดับใจประดับงาน อิอิ ด้วยรักล้นนะ.. ***** ซ่าพัดเร็ว... แซวพุด..นานมาก พุดกว่าจะผวนออก.. ด้วยคนซื่อ..ใจซื่อ และนะบัดนี้ ไม่ว่าจะพัดซ่าแฝงตัวอยู่นะที่ใด คุณคือใครบางคนที่พุด.. อยากทราบว่าเบื้องหลังหน้ากากนั้น คุณคือใคร..หัวใจคนสะออนอ่อนหวานอยากรู้ เสียจริงเสียจังค่ะ ***** น้องผู้หญิงไร้เงา... พี่พุดรักน้อง..เสมอไป *********** มาเยือนเสมอเสมอ ภาษานี้คุ้นๆค่ะ ขอบคุณ..นะ ******** ชัยชนะ..คนดี *อ่านงานของพุด แม้จะเรื่องคล้าย ๆ จะวกเข้าทำนองเดิม ก็เรื่องเกี่ยวกับความรักเป็นส่วนใหญ่* พุด..คือพุด.ไม่พยายามหนีตัวเองหลอกตัวเอง และพุดค้นพบตัวเองแล้ว ว่าพุดถนัดรจนาแนวไหน ธรรมชาติธรรมดาใจธรรมดาชีวิต และขอลิขิตฝัน ในทางสายกลาง มีธรรมะแค่ไว้พร่างเกลาใจตัวไว้เพียร สำหรับพุด.. มีห้องสมุดทางจิตวิญญาณ ที่ยิ่งใหญ่แล้วในชีวิตจริง ที่พุด เดินพาชีวีเข้าไปค้นหาโดยตรง มิพักพะวงสงสัย..และ ไม่หวังมารจนานะเวทีนี้.. แค่บางทีขอสอดแทรกไว้มิให้น่าเบื่อ พุด... ไม่นานอาจจะพรายพลัดพรากจากที่นี่ และบางทีงานพุดอาจจะมีประโยชน์บ้างสำหรับคนรุ่นใหม่ ให้รักธรรมชาติ และสามารถใช้ชีวิตในโลก ควบคู่ไปกับความรัก ที่แสนยิ่งใหญ่สวยงาม มาตรแม้นว่ายังมิอาจบรรลุ.. และร่างยังต้องรับวิบากกรรม และ พุด... ชีวิตจริงมีความสุขมากค่ะชัยชนะ ด้วยรัก
9 กรกฎาคม 2547 13:14 น. - comment id 295567
ทุกภาพในคำกวีงดงามจริงจริงค่ะ ชื่นชมพี่พุดเสมอมิเปลี่ยนแปลง
26 กันยายน 2548 23:18 น. - comment id 414571
ร่างจดหมายรักนี้มีรักแท้ ความแน่วแน่ด้วยใจภักดิ์รักหวานหวาน มีความเกษมพร่างพราวทรวงดวงวิญญาณ สุขสำราญเพราะหมดทุกข์รุกโรมรัน ไม่มีใครได้มาหรือสูญเสีย ทุกข์ลามเลียแล้วหมดสิ้นถิ่นความฝัน แม้ว่าสุขสนุกใจไปตามกัน ก็มีวันหมดสนุกเป็นทุกข์ใจ ทุกสิ่งล้วนเป็น..อนิจจัง..ทุกขัง..อนัตตา....
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
