ตะวันลับฟ้า!

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4858.html
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song718.html


ท่ามฝนพรำเม็ด
ไพลเจตนาเดินฝ่าละอองฝน
ไปเด็ดดวงดอกการะเวก
ที่กำลังหวานบานพราวเต็มต้นมาเต็มตะกร้า


และ
นำมาวางไว้ในทุกจุด
ที่จะพร่างพาให้อวลกลิ่นหอมงามในท่ามคืนนี้
ให้นอนนิทราหลับฝันดีไปกับเสียงสายฝนพรำพรม


ไม่เว้นแม้ในห้องน้ำ...
ที่ไพลกำลังซุกร่างในอ่างอาบน้ำ
พร้อมแลลอดทอดตา
ไปจากกระจกรายรอบที่เปิดเปลือย
ให้ก้านกิ่งการะเวกเขียวใสเลื้อยพัน
มาพร่างใจมาพร่างรินอย่างมิสิ้นงาม
ในยามอยากหวามไหว


ไพล
แหงนเงยเห็นนกยักษ์สีเงินบินผ่านหลังคาบ้านไป
ให้หัวใจดวงรานร้าว
ไหวกระตุกเมื่อรำลึกนึกถึงใครบางคน
ที่กำลังคงลอยล่อยท่องอยู่บนฟ้าราวนางฟ้าแสนสวย


ไพล..
รินน้ำตา
พร้อมกับได้ยินบทเพลงเหว่ว้า
แห่งตะวันลาตะวันตกดิน
ที่ไพลชอบถวิลฟังยามคิดถึงบ้านเกาะ
และ
ยามเหงาเงียบลำพังดายเดียวในดวงใจมานานวันมานานปี

ที่ไพลนี้ชอบเปิดฟังซ้ำๆซากๆ
ให้ฝากรอยใจย้ำในรอยเจ็บทุกเรื่องราว
ราวบัดนี้ที่กำลังอยากพลีอุทิศให้สายน้ำ
ที่กำลังสนิทแนบร่างและนวลใจ
ได้พร่างไหวพัดวนทุกพายุร้าย
ที่หมายมากรายกล้ำฝากทำร้ายให้ผันผ่านไป
ไม่มีวันหวนคืน


และ
ปล่อยให้ไพลทิ้งร่างใจลงใต้สายน้ำอุ่น
ที่ยินดีเปิดให้พบโลกละมุนแห่งสายน้ำรักนิรันดร์
ปลอบประโลมขวัญและเรือนร่าง
ราวมิร้างแรมลามิลาแรมไกลมิไหวห่างรัก
ให้ไหลเต็มอ่างนานๆครั้ง


เพราะ..
อยากให้สายน้ำเป็นดั่งพลังสดฉ่ำ
ที่ไพลจะได้ฝากฝังทุกเรื่องราว
ที่ซ่อนซุกเหน็บหนาวได้คลี่คลาย
อย่างไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอ..แพ้พ่ายใจ
ที่ยังมีนวลใสรู้เจ็บปวด

ที่นานๆครั้งร้าวรวดรานรุกจะมาบุกจู่โจม
มาโหมให้หนาวแสนหนาวจับจิตจับใจ
แม้น
เพียงแค่ความคิดชั่วครู่ชั่วคราว
 เมื่อน้อยใจลิขิตชะตากรรมมากมาย
ที่ผ่านมากรายกล้ำ
มาตอกย้ำพิสูจน์ความมั่นคงหนักแน่น
แห่งใจดวงดินดวงเดิมดวงดีนี้


ที่เพียรฝึกพลีให้หยาดน้ำใสแห่งรสพระธรรม
มาคอยนำทางมาพร่างรินใจอย่างยาวนาน
 
ว่าจะพานพ่ายแพ้ต่อเกมชะตาหรือไม่
หรือใจดวงเพชรดวงใสดวงอัญมณีไพร
จะยังคงมิด้อยแสง
ด้วยแรงรักปรารถนาดี
ที่อยากพลีหอมหวานหวังเป็นดั่งพลังใจ
ดั่งรักร้อยสร้อยแสงใสไสวฝันอันจักฉายฉาน
เปล่งประกาย
อย่างมิรานแรงราโรยมิน้อยใจ
รู้รับมือกับทุกข์ผัสสะหวามไหวหวั่นหวาดอย่างองอาจอย่างทรนง


ไพล
ยังคงได้ยินเสียงนักร้องในดวงใจ
กำลังครวญคร่ำ
ราวกำลังรู้ใจดวงใจไพลว่ากำลังร่ำร้องตาม
ในยามนี้ณ..นาทีนี้


*ตะวันตกดินเฝ้าถวิลมิสิ้นอาลัย
ครวญหาเหว่ว้าดวงใจไม่มีใครคู่เคียง
ฉันกลัวความเหงามันปวดร้าวขื่นขม
ยามค่ำคืนระทม หักอารมณ์เหลือข่มใจ*
****************


ภาพตะวันตกดิน
หลายหนแห่งที่ทาง
กลับมาย้อนรอยพร่างในมโนนึกในยามนี้


ภาพตะวันตกดิน...
เหนือนาข้าวพราวพร่างอาบด้วยสีทองทาบทา
แถวสทิงพระ เมื่อยามไพลยืนเหว่ว้าดายเดียว
ดูหวานพราว
จากใต้ต้นลูกจันทน์ผ่านดงตาล 
จากวัดพะโต๊ะเหนือยอดเนินในโพล้เพล้หนึ่ง
ให้แสนซึ้งซาบใจ ยามไปเยี่ยมพระบวชใหม่นานมา


ภาพตะวันตกดิน...
ยามที่ไพลเคยนอนนิ่งสิ้นหวังสิ้นฝัน
บนเนินผาสูงอย่างโดดเดี่ยวเปลี่ยวร้าง
ที่เกาะเต่าให้สายฝนห่มร่างจนหนาวเหน็บ
และแลละลิบเห็นสายฝนพร่างพราย
ราวทะเลถูกห่มด้วยดวงดอกไม้แสนหวานตระการ
ที่ค่อยๆคลี่แย้มแต้มแตะน้ำผืนน้ำ
ขยายเป็นวงกว้างออกไปๆอย่างไม่มีที่สิ้นสุด


ภาพที่ไพลมุดตัวในน้ำทะเลแสนอุ่นใส
ในหมู่เกาะพีพี
เฝ้าดูฝูงปะการังโลกสีน้ำเงินแสนงามอย่างมหัศจรรย์
ภาพที่
ไพลขับเรืออย่างดายเดียว
จากฝั่งฝันไปกับเกลียวชลน้ำจรดฟ้า
ไปดูพรายพระอาทิตย์ใกล้ลาลับฟ้า
ฝากแสงสีทองทาบอาบทา
ราวรัศมีรุ้งที่สวยระยับตา
หากทว่าไยใจไพลในเวลากลับแสนเศร้าใจ
เมื่อมองเห็นฝั่งชีวิตดั่งสัจจะธรรม
ที่ไม่ทราบว่าวันไหน...
ลมหายใจเราอันแสนสั้นจะลับลาตามตะวัน
และ


นั่นคือวิวอันวะวิบวับ
ที่งามจับตาพาซึ้งโศกสะเทือนใจ
หนึ่งในฉากหนัง
*เรื่องที่พระเอกเจมส์บอนด์เคยมาถ่ายทำ
ที่เมืองไทยและเป็นฉากไล่ล่าผู้ร้าย*
ที่น้องชายชาวเลชาวเรือเล่าเคยให้ฟัง
ซึ่งคงให้ความรู้สึกผิดกันไม่ตื่นเต้นเร้าใจ
หากรันทดไปกันราวคนละเรื่องละรสกับทุกบทบาทในชีวิตจริง


ภาพ
ที่ไพลนั่งเคเบิลคาร์
พาร่างใจไปนั่งดูพระอาทิตย์ดวงสีไพล
ลอยระเรี่ยน้ำทะเลร่ำลา
และ
ดูไฟจากเรือสินค้าเรือเดินสมุทรลำใหญ่ที่อ่าวสิงคโปร์พริบพราว
เคล้าคลอใจคนไกลบ้านอย่างเงียบเหงาหากให้งาม


และภาพ...
ที่ไพลนั่งบนไหล่ผาท้าตะวันสีทองที่ภูเก็ต
กับร้านที่ชื่อ*สรวงสวรรค์*
กับแสงเทียนพร่างพริบพรายพราว
ราวสายแสงเพชรที่แสนวะวิบวับวะวูบไหว
หากใจไพลยังคงนิ่งงัน
ไร้ฝันใด ขวัญใจ ไร้ใครเคียงเคลียคลอ


และ
กับภาพสุดท้ายไม่นานนี้
ที่วัดไชยวัฒนาราม 
ในท่ามแสงฟ้ายามตะวันลาตะวันลับ
กับฉากราวเรื่องสไบนวลสไบนาง
ที่ไพลฝากรจนา
และ
หวังกลับไปเดินในท่ามลานลีลาวดี
พลีเก็บเกี่ยวทุกรอยรักรอยทรงจำตอกย้ำรอยใจรอยอาลัยลา
ให้รู้วางว่างเหว่ว้ารับเงียบงาม
จากสายธารธาราทอง
ธารน้ำใจ*สายใจเจ้าพระยา*
ที่ระรินไหลละล่องไปอย่างช้าช้าราวฝากรอยย้อนรอย

อย่างสอนใจว่าไม่ว่าเรื่องราวใด
ที่ผูกพันรัดร้อยดั่งสร้อยโซ่รักทุกพันธนา
จักไม่หวนคืนกลับมา
 

อย่างตรงข้ามกันกับตะวันตกดิน
ที่ยังคงถวิลจงรัก
ขึ้นตรงต่อฟ้าหมุนวนกลับมาใหม่
ให้เริ่มต้นใหม่ อย่างไม่มีวันที่สิ้นสุด 
จนกว่าโลกจะหยุดหมุนไปพร้อมพร้อมกัน


หากทว่ากับดวงชีวันชีวินเรา...มวลมนุษย์ทั่วหล้าทั่วหน้า
ต่างพากันรอวันตะวันลาในดวงใจ
ที่จำจักพรากลาไปแบบไม่หวนคืนเฉกเช่นนั้น..
.....................

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4858.html
ตะวันลับฟ้า...
แสงสุริยาจวนลาเหลี่ยมโลก
ลมเย็นไผ่เอนไหวโยก
ลมโชยโบกพัดพริ้วลิ่วมา
จักจั่นเรไร หริ่งร้องก้องพนา
จวนสิ้นแสงสุริยา
ประหนึ่งว่าดนตรีสวรรค์
แสน
สุดเสียดายมองไปใจเต้น
ยามเมื่อตะวันเย็นๆ
เคยว่ายน้ำเล่นเคียงคู่ร่วมกัน
ตะวันลับฟ้าเสียงน้ำซัดซ่า
ไหลเซาะลำธาร
เคยเด็ดดอกบัวสาบาน
เห็นทุกวันแล้วเศร้าใจ
โอ พี่จ๋า พี่ เอย
ลืมง่าย จังเลย
เปลี่ยนคู่เชยโอ้ใจหนอใจ
ลืม สัญญาที่เคยว่าไว้
กอดหมอนนอนเดียวดาย
คิดถึงแทบตายน้ำตาไหลริน
เห็น หมู่นกกาถลาลมล่อง
จับคู่จู๋จี๋ประคอง
เหมือนพี่กับน้องเคยร่วมอยู่กิน
ตะวันลับฟ้า พี่จ๋าน้องเฝ้าถวิล
จะคอยจนชั่วชีวิน
ตราบชั่วฟ้าดินน้องลืมไม่ลง
โอ พี่จ๋า พี่ เอย
ลืมง่าย จังเลย
เปลี่ยนคู่เชยโอ้ใจหนอใจ
ลืม สัญญาที่เคยว่าไว้
กอดหมอนนอนเดียวดาย
คิดถึงแทบตายน้ำตาไหลริน
เห็น หมู่นกกาถลาลมล่อง
จับคู่จู๋จี๋ประคอง
เหมือนพี่กับน้องเคยร่วมอยู่กิน
ตะวันลับฟ้า พี่จ๋าน้องเฝ้าถวิล
จะคอยจนชั่วชีวิน
ตราบชั่วฟ้าดินน้องลืมไม่ลง...


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song718.html
เดียวดาย 
สุเทพ วงศ์กำแหง 
ขวัญ เอ๋ย
เคยภิรมย์ชิดชื่น สุขสันต์
หลง เพ้อฝัน
รักมั่น มิทันจะเนิ่น
เธอ เมินหมาง
โอ้ อ้างว้างอารมณ์ ฤดี
เหมือนโนรี
จากคอน หลงรังนอน
ลืม พี่ เหมือนชีวี
เดียวดาย เอกา
โอ้ ดึกเดือนคล้อย
เดือนเจ้าจะลอย จากตา
มอง นภายังเห็นดารา
เรียง ราย
เหลียวหา จนทิวาโฉมเจ้า แล หาย
หรือ รักแล้วแหนงหน่าย
รักเอ๋ย ลืมง่าย
ใย เมินเฉย
โอ้ ใจเอ๋ยใจเลย แรมรอน
ฉันยังจำ ติดตา
ทุกทิวาคืนก่อน
เหลืออาวรณ์ใจเอย ค่ำลง
โอ้ ใจสะท้อน
จะหลับจะนอนพะวง
ลืมไม่ลง
มันเหมือนมีมนต์ ดล ใจ...