http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song2379.html (วนาสวาท) http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song401.html (ฟ้าแดง) ..................... หากตราบใดที่ยังมีสวน ตราบนั้นยังมีวันข้างหน้า และตราบใดที่ยังมีวันข้างหน้า ตราบนั้นชีวิตยังมีชีวา JOHN RICHARD MORELAND และ.... หากฟ้ามีตาและสวรรค์มีใจ คงมองลงมาเห็น*หญิงหนึ่ง* นอนนิ่งทิ้งตัวเหนือเนินหิน ผาสูง อย่างโดดเดี่ยว เดียวดาย ผมของเธอสยายแผ่ราวพัดคลี่สีอำพัน สะท้อนแสงสีส้มสุก ยามตะวันลา... ฟ้าโพล้เพล้แล้ว ...! หากราวกับเธอจะไม่ยอมรับรู้กาลเวลา ในหนาวปรารถนา .... เธอหลับตา แล้วใช้หมวกสานปิดเสี้ยวหน้า บังสายแสงแดดสีทอง ที่กำลังพรายส่องล่องลอดไล้โลมร่าง ผ่านกอไผ่ใบเรียวบาง เข้ามา และ หากฟ้าสังเกตสักนิด จะเห็นแวววะวิบวับ ราวกับหยาดเพชรรุ้งร่วงแตะแต้มตรงปลายตา และค่อยๆไหลริน ลงมาอย่างช้าช้า ท่ามงามเงียบ น้ำตา.. ที่พร่างรินมิใช่หมายถึงความสูญสิ้น หรือถวิลเศร้าถึงผู้ใด หากทว่าคือ น้ำตาจากปิติใจเกษมสุข ในทุกภูมิใจ.. ทุกรอยเท้า ที่ได้ก้าวเดิน ผ่านมาในทุกลีลาชีวิต ที่สอนบทเรียนและสัจจธรรมให้กับเธอ ให้กล้าเผชิญ ไม่ว่าพายุร้ายจากใคร หรือใจหวังมากรายกร้ำมาฝากระกำระทม หาก หาได้ฝากรอยตรมตรอม ฤาฝากรอยจำไว้ณ..กลางใจ..ดวงบริสุทธิ์ใสของเธอไม่ ด้วยเพียรอภัยลบลืม มากเข้าใจ เมตตา และเรียนรู้ค่าคำ *พลังเกษมแห่งชีวิตให้จงพยายาม คิดในทางบวกแด่พื่อนมนุษย์เสมอ* ให้หยุดคิดแค้นเคืองต่อทุกสิ่งที่ไม่ประเทืองประทับใจ เพียงคิดว่าแค่ ขยะใจขยะใด มิปล่อยไว้ให้ค้างคา สุดท้ายคือ เธอปล่อยให้กาลเวลาได้เป็นเครื่องพิสูจน์ ได้เยียวยารักษาใจด้วยตัวมันเอง ในทุกข์วิบากกรรม วิบากรัก ที่เคยทุกข์หนัก..วนรักมาย้ำรอย ให้เธอพลอยก้มหน้ารับชะตา ยอมรับกับทุกเรื่องราวดินฟ้ากำหนด ที่ราวกงกรรมกงเกวียน เวียนรอยถอยกลับมาให้จำต้องชดใช้ และ ในความไร้แล้งราวจะสิ้นแรงใจไฟฝัน ได้ฝากให้มีพลังในอีกด้านหากคิดเป็นเห็นงาม ที่ได้ตามเตือนตอกย้ำฝากความเข็มแข็งไว้ให้ ให้ใจดวงงามยิ่งกล้าฝ่าฟันแข็งแกร่ง ยิ่งโชนแสงราวเพชรกล้าพร่างใส มิมีวันหมองมัวด้วยกิเลสใดกิเลสใจ จากใคร...จากผัสสะใดที่มาพิพากษา ที่แค่มาสอนมาให้บทเรียน ให้คิดว่าแค่ลมลมลมมิให้รานไหวระทมนาน เสียงจั๊กจั่น จิ้งหรีด เรไร กรีดปีกร้องระงม ไปทั่วทั้งวิมานวนา ทั้งราวป่า..ลอยลมมาเป็นระยะๆ จากทุกแนวแถวถิ่นไพร ทั่วทิศทุกทางรายรอบ เธอเพิ่งจ้างคนงานพม่า...ราว10คนมาถางสวน เพียงหมดเงินไปยี่สิบพัน เพราะรวมเป็นสองครั้งแล้วในรอบปี สำหรับการให้มาฟาดฟันดงหญ้าและกอหนาม ที่คนงานทุกคน ถูกกำชับว่า...ให้คิดแล้วคิดอีก เลือกแล้วเลือกอีก ก่อนจะฟันฉับลงไป ว่าจะไม่ไปกระทบกับพันธุ์ไม้ต้นไหนต้นใด ที่เจ้าของ...รักแสนรัก...หวงแสนหวง..ดั่งดวงใจ เธอบอกว่าอยากพิทักษ์ปกป้องเอาไว้ให้ตราบนาน ให้ฝากหวานหวังให้จรัสแจ่มหล้า ใต้ผืนฟ้า ดั่งรัศมีพสุธา..อัญมณีไพร ณ..กลางเกาะมหัศจรรย์แห่งนี้ ให้ราวกับดินแดนในฝัน สวรรค์พนา ที่เธอทิ้งร้าง มานานนับสิบปี ให้แมกไม้นี้ได้เติบกล้า ดั่งสวนขวัญ สวรรค์สรวง ดารดาษด้วยพวงรุกขชาติเทวา จากน้ำมือเทวดานางฟ้า ที่พากันช่วยมาหว่านโปรยโรยเมล็ดพันธุ์ พร้อมกับพาฝนมาฝากฝัน ให้พลันชื่น มาโปรยระรื่นร่ำให้มวลไม้รอวันผลิแย้ม แต้มสวย ไปทั่วทั้งราวไพรเลยทีเดียว นั่น... กอรสสุคนธ์มณฑาทิพย์ มณฑาทอง แสนหอม หวานพรายขึ้นป่ายปะปน ไปกับพื้นหญ้า เกาะเกี่ยวด้วยเถาวัลย์ชื่อว่าม่านพระอินทร์ แถมมีดอกไม้ป่าให้ถวิลหอม ที่รอให้เธอค้อมดวง มาดอมดมให้มิสิ้นสุดมิหยุดรักได้เลย ที่เธอเผยว่าอยากจะขนานนามเอง เธอตั้งใจจะบรรเลงชื่อ ให้อย่างไพเราะเพราะพริ้งพราว..ฝากประดับหล้าประดับใจ วันที่ฟ้าคงเฝ้ารอให้เธอกลับมา และให้สถิตคู่วิมานหล้าวิมานวนา ฝากจิตวิญญาญ์ร่างใจไว้ที่นี่ไปตราบชั่วกาล ให้มาแตกช่อกอฝัน มาหว่านหวังหวาน มาดมกลิ่นระรินบานของหอมอวลมวลพะยอมไพร ด้วยใจดวงเหว่ว้า หากทว่าคงสุขล้นจนเกินรำพึงรำพัน.... วันนี้ ริมชายสวนวิมานวนา มีตะแบกม่วงอมฟ้า มีศรีตรังสดสะพรั่งแจ่มดอก มีสักทองออกช่อพราว มีทองกวาวและเหลืองละมุนช่อชัยพฤกษ์ และ นับไม่ถ้วนกับอีกพันธุ์พฤกษ์ไพร ที่เพียงบันทึกไว้ในใจมิได้เป็นลายลักษณ์อักษร แค่นำมาฝากอรชรเท่าที่พอจะจำได้ คนงานพม่า ชมเจ้าของสวนตลอดเวลา ด้วยภาษาพูดไม่ชัด ที่พาให้เจ้าของสวนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อย่างพยายามคิดว่านั่นคือความจริงใจ แบบสบายๆใจ แบบรู้สึกไม่ค่อยคิดเข้าข้างตัวเองสักเท่าไรเลย ว่าจริงไม่จริงก็นิ่งไว้ก่อนจะดี... และยิ่งพาให้ต้องยิ้มขำขำไปตามคำชมมิให้เหลิงลมลอย ต้องค่อยๆยันเท้าไว้ให้ติดดิน เจ้าของสวน ที่จำต้องใส่กางเกงลูกฟูกสีฟ้าแจ่มตัวโปรด และใส่เสื้อยืดรัดรูปผ้านิ่มนวลชวนฝันสีขาว ก่อนที่จะทับด้วยแจ๊กเก๊ตยีนส์ตัวเก่งอย่างมิดชิด ทำไมนะหรือถึงต้องปิดเนื้อหนังขนาดนั้น เพราะว่า ป่าทั้งป่าจะฮือกันออกมาด้วยฝูงยุง ที่แสนชุกชุมจะพากันมากลุ้มรุมกัดกินเลือดอย่างหิวโหย ให้คันผิวลายพร้อย ห้อยจ้ำเลือดไปทั่ว เพราะสภาพป่าปิดมานาน ทั้งๆที่ใกล้ชิดทะเลฝันสวรรค์ลอยนิดเดียวเอง เจ้าของ จะใส่หมวกสานปีกกว้างแสนเท่ห์ราวสาวชาวไร่ เพราะกันแดดได้และไว้พัดวียามไร้ลม ด้วย เธอนอนราวเจ้าหญิงไพร บนเนินผาในท่ามวิมานวนา เพราะ คนงานช่วยกันระดมกวาดลานหินอย่างสะอาดงาม ให้เธอได้พักบ้าง หลังจากเดินปีนเขาไปมา จนล้าแรงแล้วไม่รู้ว่าจะสักกี่กิโลเมตร หากนับเป็นระยะทาง เธอ ... จึงนอนแย้มยิ้มยินดีพลีใจฝัน เมื่อจิตสงบงามดีแล้ว หลังจากหลั่งรินน้ำตาไปกับฟ้ายามค่ำ ฟังเสียงเรไรร่ำร้อง ราวดนตรีธรรมชาติ มาวาดพลีบูชาเทพแห่งไพร เทพีแห่งไพร และกับ ดวงใจแสนรื่นรมย์เป็นสุข เธอนอนแย้มยิ้ม เพราะนึกตลกคนงานหนึ่งในสิบ หยิบมือเดียวของเธอ ที่ต้องนุ่งโสร่งพันทับกางเกงทำงาน เขาเพียรอธิบายว่า เพราะทำให้เขาทำงานสบายสะดวกขึ้น ทั้งๆที่เธอดูจะแสนเกะกะตา หากทว่าเขาบอกว่ามันทำให้ชิน คนงานคนนี้ที่ตาเศร้า และขยันมาก ที่เฝ้าวอนของาน บอกว่าเมียเพิ่งตายได้แค่สองเดือนเอง และ ลูกก็ยังไร้เดียงสา รอท่าพ่อหาเงินส่งกลับบ้าน เขาบอกเมียเป็นไข้ ยามไร้เขาไม่ยอมกินยา กลัวมาก และหากมีเขาเคียงข้างถึงจะกิน และ เธอก็สิ้นลมอย่างอ้างว้าง ไร้ร่างเขาเคียงคู่ดูลมหายใจสุดท้าย ที่พรายพลัดไปในยามพลบค่ำ เพราะ เขาต้องมาทนตกระกำลำบาก เพื่อทำงานเพื่อเงินงาม เพื่อปากท้องที่ร้องหิวโหยที่เฝ้ารอ นี่คือละครโลก ละครชีวิตจริง ที่มากโศกพรากสุขทุกข์กระหน่ำแด่ผู้ยากไร้ หากยอมพ่ายแพ้...จักหยัดยืนไม่ได้ จักต้องตายไปด้วยความตรอมตรมระทมทุกข์ แต่สำหรับเขาคือผู้กล้า ผู้ขอทายท้าชะตาโชค อย่างมิยอมงอมืองอเท้า จึงทำงานได้ทุกสิ่งอันพันละน้อยค่อยๆเก็บหอมรอมริบ เพื่อแลกกับการได้ฝันไกลไปให้ถึง มีเงินสักก้อนหนึ่ง ไปต่อสายใยชีวิตให้ลูกน้อยตาดำดำ ที่เฝ้าคอย... เธอ..จึงแสนเศร้าหากคิดมาก นอกเสียจากรู้ทำใจให้ใสว่าง หัดวางว่า *วิบากใครวิบากเขา* วิบากเรา เราก็รับ หากให้พิงพักได้ ก็แค่โอบเอื้อช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้ แก่เพื่อนมนุษย์ ผู้ร่วมเกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น เธอ.. จึงนอนนิ่งมิไหวติง มิคิดใดนานให้รานโศกสลดใจ ทั้งๆที่ในตัวปวดร้าวระบม ราวพิษไข้ จึงแค่ราวนอนสมาธิภาวนา พยายามใช้ลมหายใจเข้ากำกับไว้ว่า ให้วาง ว่างใส ไม่เจ็บไม่ปวดรวดร้าวใด เพียงแค่ตามลมหายใจทุกอณู นึกรู้ละเมียดละมุน อย่างช้าช้า ไป กับฟ้ากว้าง กับพร่างระยิบใบของพันธุ์ไพรพฤกษา ที่กำลังร่ายฟ้อนทาบไล้ด้วยพรายแดดสีทองอันอ่อนอุ่นเอิบอาบ กับเสียงอ้อนของชะนีป่าเพรียกหาตัวผู้ กับเสียงกู่ของสายลมกลางวสันต์..ราวพายุกำลังจะมา กับฟ้าเริ่มพรายแสงสีฉ่ำเย็นเป็นเรียวรุ้งที่ใกล้ค่ำเต็มทีแล้ว คนงานเริ่มหยุดพัก พร้อมกับเดินมาทายทักเธอ เธอเผยอตัวดูฟ้าสลัวสลัวด้วยพรายหมอกตรงหน้า เบื้องล่างนั้น คือทะเลเหว่ว้า เวิ้งน้ำสีทองรับฉ่ำฟ้าแสงสีแสนสวย ทอทาบไล้ไปด้วยตามตะวันสีทอง.... นกกาเริ่มบินกลับรัง ทะเลฝัน ผืนกว้างตัดเส้นขอบฟ้าไกล ดูละลิบในเงาเมฆหม่นรางเลือน เสมอเสมือนดั่งวิมานหล้าในนาทีนั้น...!!!!!!!!! *********************** http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song2379.html วนาสวาท .........ม.ร.ว.ถนัดศรี-รวงทอง ช ฉันคิดถึงเธอ ตั้งแต่หัวค่ำ จนอุษาสาง ญ จนอุษาสาง ช ด้วยเกิดความรัก ผุดขึ้นที่กลางหว่างหทัย ญ หว่างหทัย ช พอรู้ตัว ก็รักเธอ เต็มดวงใจ ญ รักเต็มดวงใจ ช ยอดพิสมัย ยอดรักอาลัยโอ้จอมขวัญชีวี ญ ฉันคิดถึงเธอ ตั้งแต่หัวค่ำ จนอุษาสาง ช จนอุษาสาง ญ ด้วยเกิดความรัก ผุดขึ้นที่กลางหว่างฤดี ช หว่างฤดี ช ใจเราตรงกัน ญ วิญญาณสัมพันธ์ ช เพราะวนาลี ญ วนาลี คู่เราจะรักภักดี ร้อยวิญญาณชีวี ที่วนาลีเอย ดนตรี ญ ฉันคิดถึงเธอ ตั้งแต่หัวค่ำ จนอุษาสาง ช จนอุษาสาง ญ ด้วยเกิดความรัก ผุดขึ้นที่กลางหว่างฤดี ช หว่างฤดี ช ใจเราตรงกัน ญ วิญญาณสัมพันธ์ ช เพราะวนาลี ญ วนาลี คู่เราจะรักภักดี ร้อยวิญญาณชีวี ที่วนาลีเอย... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song401.html ฟ้าแดง .......สุนทราภรณ์ อโศก สุขศิริพรฤทธิ์ สนธยาฟ้าแดง สุรีย์ร้อนแรงโรยอ่อนรอนแสงหม่นมัว สกุณาเรียกหารังตัว ชะนีเรียกผัว รัวเร้าร่ำกำสรวล โอ้ชีวิตชีวิตจิตใจ มันหนาวเย็นเป็นไข้ พิไลพิลาศครวญ สิ้นตะวันสรวลสันต์จาบัลย์รัญจวน เห็นลางพบพรางร่างนวล ให้โหยหวนชวนเศร้า สิ้นแสง สิ้นสีโศลกแดงแฝงแทงใจเรา สายัณห์เงื้อมเงา ลบล้างสล้างเสลา จางห้วงหาวพราวใจ ฟ้าแดง ฟ้าแดงผันแปรเปลี่ยนแปลงแผลงไป ตราบอาสัญฉันยังฝันใฝ่ จูบแดนฟ้าอาลัย ฝังรอยรักใคร่ฝากเธอ สิ้นแสง สิ้นสีโศลกแดงแฝงแทงใจเรา สายัณห์เงื้อมเงา ลบล้างสล้างเสลา จางห้วงหาวพราวใจ ฟ้าแดง ฟ้าแดงผันแปรเปลี่ยนแปลงแผลงไป ตราบอาสัญฉันยังฝันใฝ่ จูบแดนฟ้าอาลัย ฝังรอยรักใคร่ฝากเธอ... ...................
พุด 9 ส.ค. 2548 19:26 น. - ID 79565 
1071
4
0
9 สิงหาคม 2548 20:27 น. - comment id 502000
ธรรมชาติ เมื่อเราได้ชิดใกล้ ได้สัมผัส ยามเช้ากับน้ำค้าง ยามสายกับแสงแดดอ่อน ๆ ยามเย็นกับสายลมผิวไหว ไม่ว่าเวลาไหน ธรรมชาติ สร้างความอบอุ่นให้เราเหลือคณานับเสมอ ชอบธรรมชาติ และรักสาวบ้านนาหรือพี่พุดพัดชาคนนี้เสมอนะค่ะ
10 สิงหาคม 2548 04:36 น. - comment id 502059
เมื่ออ่านงานของพี่พุดไพรจบ ทำให้ฉันนั่งนึกหาต้นดอกไม้ที่ฉันปลูกเป็นต้นแรก ความจำก็ค่อนไปทางเลือนลางเสียแล้ว จำได้ว่าเป็นเพียงต้นแพงพวยแกร็นๆ มิใช่ต้นดอกไม้แสนสวยล้ำเลอค่าแต่อย่างใด ฉันไปพบมันเข้าตรงทางเข้าชายป่าไม่ไกลจากบ้านนัก นึกชอบดอกสีม่วงของมันจับใจ เพราะที่บ้านนอกจากต้นไม้กินผลแล้วไม่มีต้นดอกไม้สักต้น ฉันตัดสินใจขุดมันกลับไปปลูกที่บ้าน ด้วยหวังว่าจะได้ยลดอกของมันได้ทุกๆ เช้า ...แต่เมื่อล่วงเข้าวันที่ห้า ฉันพบว่าลืมต้นแพงพวยไปเสียสนิท ด้วยความที่ยังเด็ก จึงนึกถึงแต่เล่นหัว ไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนัก หลังจากวันนั้นแล้วก็พึ่งนึกได้ว่ามิได้รดน้ำพรวนดินมันอีกเลย ...แพงพวยที่ฉันตั้งใจจะเอามาไว้ดูดอก กลับแห้งเฉา ทั้งต้นเหลือเพียงสีน้ำตาลแซมเขียวนิดๆ แต่ดูจากสภาพก็เดาได้ไม่ยากว่าร่อแร่รอดูใจ หลังเหตุการณ์ครั้งนั้น ฉันก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ไม่หาย เฝ้าแต่โทษตัวเองว่าหากไม่นำมันมามันคงจะยังออกดอกงามต่อไป มิต้องเฉาตายเช่นนี้ .....................
10 สิงหาคม 2548 05:41 น. - comment id 502062
แวะมาอ่านคะ เขียนแล้วคิดตามมองเห็นภาพชัดเจน มีความงดงามในเรื่องราวมากๆค่ะ ติดตามผลงานตลอดชอบมากๆค่ะ
10 สิงหาคม 2548 07:24 น. - comment id 502077
บอกกันตามตรง ถ้าวันไหนค่อนข้างมีเวลาจึงได้แวะมาที่นี่ได้ เพราะได้ยินชื่อก็เดาเองว่าเรื่องยาวแหง ๆ ทั้งที่บางทีเรื่องอาจจะไม่ยาวดังที่คิดไว้ก็เป็นได้ ผมมาที่นี่อย่างน้อยที่ได้รับ ก็คงจะพอเพลินไปกับเพลง ชอบเพลงสมัยเก่าเพราะเนื้อหากินใจดีครับ นาน ๆ คงจะได้แวะมาเยี่ยมกันสักครั้งครับ
10 สิงหาคม 2548 09:35 น. - comment id 502107
บ้านสวนนกปลานั้นมีค่าเสมอ มิเลิศเลอสรรค์สร้างกระจ่างสุข ประกอบธรรมนำมาพาสิ้นทุกข์ หญิงงามปลุกชีวิตเราเฝ้าสุขสันต์....จ๊ะ อิอิ
แก้วประเสริฐ.
10 สิงหาคม 2548 11:27 น. - comment id 502158
เห็นหัวเรื่อง แว๊บ เห็นเป็น วิมานเหล้า อิอิอิ แวะมาแซวครับ
10 สิงหาคม 2548 12:59 น. - comment id 502189
แวะมาอ่านให้เต็มอิ่ม
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
