http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song302.html (สายชล) ............... ผม..พาใจดวงรักงามเงียบ ออกมาไกลจากเมืองศิวิไลซ์ มายังบึงใหญ่ไพรกว้างในท่ามอ้อมโอบแห่งรัก ที่ที่..หัวใจอันแสนสุขสงบ จะได้พบกับ... ทัศนียภาพอันแสนสดชื่นรื่นรมย์สมถะ เพื่อผ่อนพักจิตวิญญาณ*บ้านภายใน* ให้ยิ่งแสนสวยใสสว่างกระจ่างงาม ตามผม..มาสิครับ มาสัมผัสความงามนี้ ที่จักหล่อหลอม... ให้ดวงใจเราอ่อนน้อมถ่อมตนต่อธรรมชาติ อันแสนยิ่งใหญ่พิไลพิลาสแห่งดินน้ำลมไฟ ที่ให้ที่พึ่งแด่เรา.... *มวลมนุษย์ในโลกหล้า.*...มานับเป็นพันๆปี ฟ้า... ที่สอนให้เรารู้ว่า...โลกนี้ช่างกว้างใหญ่ไพศาลนัก ให้ปีกแห่งรักเรา ได้ผกโผผินบินไปตามใจอิสรา ...มิติดพันธนาใด ไปให้ไกลแค่ไหนตามใจฝัน จะเวิ้งอนันตจักรวาล จินตนาการเห็นกาแลกซี่ ที่มีดวงดาราพราวพร่าง..สว่างโรจน์นับแสนล้านดวง ฤา สวรรค์ลอย...คอยรอให้พบพาน อย่างตำนานพระไตรปิฏกที่ยังยกมากล่าวไว้ ฟ้า..ที่หมายว่า... คือการคว้าไขว่ ในเดือนดาวพราวพรายแสง ที่สอนสัจจะใจให้มนุษย์เดินดินทุกถิ่นที่ ได้มีรัก... ได้พักใจ ได้พบไสวสว่าง... แห่ง... พลังสายแสงอันแสนจรัสชัชวาลย์จากดวงสุริยา ที่หมายมาเตือนให้ตระหนักค่า... ว่า... ยังคงทำหน้าที่ซื่อตรงคงมั่น ยังหมุนวัน...ผ่านคืน ให้.. มวลมนุษย์.... รู้ตื่นรู้เบิกบาน.. ราวบัวในบึงรอบานมาเริ่มต้นใหม่ มาพบ.. อาทิตย์อุทัยไขแสงไปทั่วทุกแหล่งหล้า เพื่อเป็นขวัญหล้า...ให้ชีวิตยังดำเนินต่อไป ไม่มืดมิดสถิตหนาวเหน็บไปเป็นนิรันดร์.... ไหน.. ในยามค่ำยัง ยังได้พลีฝัน.. *ฝากใจไปกับจันทร์ฝากฝันไปกับดาว..ทุกคราคราวคะนึง ให้.. แสนซึ้งซาบอาบเอิบอิ่มใจ ในหวานเศร้าฤาคลุกเคล้าด้วยความรานร้าวระทม ยามคิดถึงใครสักคน ที่จำพรากกันไกลเกินครึ่งฟ้า ได้มีเวลาเหว่ว้า ได้เรียนรู้ค่าคำ..*คนคนคน* ที่ต้องว่ายวนทนทุกข์มารุกล้ำก้ำเกิน หากยังมัวเพลินเดินหลงทาง.. มิตามรอยบาทพระพุทธองค์.. ฟ้า.. ที่ยังคงหลั่งสายธาราระริน หยาดน้ำตามิสิ้นเมตตาจากนางฟ้าผู้ใจดี ที่พลีวอน..สอนวันแล้ววันเล่า... ให้เฝ้าพินิจคิดดู... ไม่มีฟ้า ไม่มีน้ำ ไม่มีป่างาม ไม่มีสรรพสิ่ง โลกคงนิ่งงัน แล้งไร้ ราวทะเลทราย คล้ายแดนวิปโยคโศกสนิทสถิต.. ทอดทับดับดำไปทั่วทุกข์ทนทุกถิ่น... รักฟ้า..รักน้ำ..รักฝน... ที่ให้กมลได้สัมผัสงามตามธรรมชาติ รักสอาดหอมแห่งอวลอากาศ ที่ขาดวันใด.... โลกพิไลก็จักเหลือเพียงซากมนุษย์ทับถม ให้ระทมสะเทือนไปทั่วหล้า หากมวลมนุษย์ ยังบ้าระห่ำทำร้ายทรัพยากรมิเลิกรา พากันสร้างมลพิษ ที่จักวนฤทธานุภาพ มาเป็นดาบเชือดชีวิตเราเอง....ใช่ใคร รักดิน...ดวง ปวงป่าไพร ดอกไม้งาม ดินทีมีเพียงหนึ่งในสี่ มีเพียงเท่าเดิม..มิเพิ่ม หากมีเพียงพบพรากจากน้ำซัดกัดเซาะ เลาะเปลือกโลกให้ทรุด หยุดยั้งมิได้ ให้พายุพัด แผ่นดินไหว มาสอนสัจจะใจสัจจะจริงทิ้งความพินาศไว้ ครั้งแล้วเล่าเฝ้าพิโรธสอนสั่ง ตั้งใจเตือน หากมนุษย์..ยังแชเชือน.. จะ..พบวิบากซ้ำกรรมหนัก จะได้พบกับมหันตภัย ที่ไม่ว่าหน้าไหนฤาจะทายท้าฟ้าดินได้ ช่างน่าเศร้าสะเทือนขวัญนัก.. และ วันแห่งโลกดับ...ตราบอนันตกาล ราวกำลัง.. ค่อยๆคืบคลานใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา อย่างช้าช้า อย่างน่าแสนสะพรึงกลัว มาเตือนคนชั่วคนเลว ที่กินหินดินทรายป่าไม้ ทำลายอวลอากาศ ให้ได้สำนึกตรึกตรอง ฤา..จะให้ครองความพินาศความโศก สิ้นโลกสิ้นหล้า สิ้นฟ้าแลดิน... ไปกับกาลวิปโยคโศกตรมตราบชั่วนิจนิรันดร์.. ผม.... ร่ายรจน์ความรู้สึก คิด สำนึกลึกล้ำนี้ ที่...เพียงแค่เศษเสี้ยวเดียว เพื่อ.. ให้ทุกคนที่ผ่านมาข้องเกี่ยว...เหลียวมาฟัง..มารับรู้ เพื่อตอกย้ำ การรู้อยู่..รู้เป็น...รักเย็นเห็นงาม ให้รู้ผสานดวงใจ ไปกับโลกธรรม ธรรมชาติ วาดวง ชีวิตดวงจิตวิญญาณ ให้เติบตามต่อโต เป็นผู้ใหญ่ในบ้านเมืองอย่างมีความรับผิดชอบ มิประกอบกรรม... ข่มเหงแม้แผ่นดินตัวเอง... ที่ให้สองขาได้หยัดยืน...อย่างทรนง..คงไท.. คนดี... ตามผมมา.. มานอนฟังเสียงความเงียบเฉียบฉ่ำเย็น ผสานจิตดวงชีวาชีวิต ไปกับ... เสียงกระซิบแห่งสายน้ำรักนิรันดร์ ที่..จัก.. สอนให้ปันพลีความดี มีชีวี..มีดวงตา..เพื่อเห็นธรรม มอง...ฟ้างาม...ดินสวย ด้วย สายแสงสีทองแจ่มจรัสจากดวงสุริยา ที่คอยสาดส่องมาอาบไล้ละมุน มาหมุน..สอนโลก..ให้หอมกรุ่น ให้ไออุ่นเอื้อรัก ให้พลังผักผลไม้พืชพรรณทั่วหล้า..ได้เติบโต ให้ทุ่งข้าวมิโรยราลารวง... ได้เลี้ยงปวงชนบนผืนโลก ให้ดวงดอกไม้.. ยังค่อยๆผุดผลิ คลี่กลีบเกสรอันอรชรอ่อนหวาน บานตระการ ประดับหล้า ประดับใจ..ประดับไพร ให้ฟ้า... ยังมีมวลหมู่นกกา ภู่ผึ้งภุมรินทร์มาบินตอมหอมอวล มวลบุปผา นานาพรรณ ให้สวรรค์หล้า ยังมีสีเขียวขจี .. มีดนตรีแห่งธารธาราทอง.. ค่อยเซาะไซ้ไหลล่องไปตามหมู่บ้าน ในท่ามงามเงียบแสนสงบสุข ได้ปลอบปลุกวิถีวัฒนธรรม อันล้ำเลอค่า วิถีนาวิถีไทย วิถีประเพณียิ่งใหญ่ ที่รักแสนรักความสงบสมถะ.. รู้สัจจะความพอดีพอเพียง... ดวงใจ... ตามผมมา.... กับ...ฟ้าในยามโพล้เพล้ กับ..ตาลเดี่ยวยืนต้นเหว่ว้าดายเดียว กับ...นาเขียวไพลไสวสว่าง ราวผืนแพรพัดโบกโยกพลิ้วระบัดไปตามแรงลม พร่างพรายพรมคล้ายแพรไหม และ.. ได้ยินเสียงทุ่งข้าวเห่กล่อมหอมข้าวใหม่ ได้ยินเสียงนกไพรเรไรร่ำ ได้ฟังจิ้งหรีดกรีดก้องร้องดังทั่วพนา ได้ยินเสียงนกกากบเขียดอึ่งอ่าง ต่างพากันประลองร้องร่ำระงม... ในท่ามสายลมระรินแห่งทิวาวัน ได้ยิน เสียงไพรพงดงดิบกระซิบกระซาบแก่กันและกัน ได้..ยินเสียงแห่งความฝัน ความงามเงียบในลมหายใจเข้าออก ที่... คอยบอกคอยสอนเราว่า... วันเวลาแห่งชีวิตของเราทุกคนนั้น ..*ช่างแสนสั้นนัก* จง..อยู่อย่างรู้รักษ์...รู้คุณโลก... รู้ดับโศกดับทุกข์... ดำเนินรอยตามเบื้องบาทแห่งองค์พระบรมศาสดา ที่ล่วงหน้านำทางแสนไสวสว่าง ให้ไปตามทางทองทางธรรม...อันแสนล้ำเลอค่า ให้สมกับที่โชคดี...ได้เกิดมาพบพระพุทธศาสนา มีร่างกายบริบูรณ์... ได้พูนเพิ่มสติปัญญา..ด้วยบารมีสมาธิภาวนา.. สร้างกุศลทาน...ด้วยการให้อย่างไร้ร้องขอ ให้ได้พานพบ..เส้นทางสว่าง *เส้นทางแห่งพระนิพพาน* อันคือความรู้วาง ห่างทุกข์ รู้หยุดรู้พอ มิท้อแท้แพ้พ่าย..เพียร..... ดวงใจ... ในสายลมแห่งรัก....... ในลมหายใจ...แห่งขวัญ อันแสนไสวสว่างกระจ่างเย็นละเมียดละมุนนั่น คือ เสียงกระซิบจากสวรรค์..ฟ้าประทาน สอนให้พบความวาง ว่าง เพื่อ .... พบจิตกระจ่างใส ไปกับสายน้ำรักนิรันดร์......ตราบชั่วดินฟ้า...! .......................... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song302.html สายชล ...จันทนีย์ อุนากูล เหม่อมองดูสาย น้ำ วน เหม่อมองสายชล ที่ไหล ริน เหม่อมองดูนก ผก ผิน บินลับ ไป ยาม เหงา เราถอนใจ บิน ไป ไม่กลับ มา เปล่าเปลี่ยวจริงหนอ หัว ใจ อยากจะรักใคร เศร้าใจทุกครา หมดแรงกำลัง อ่อน ล้า และหลง ทาง เจ็บ นั้น ยังเจ็บไม่จาง อ้าง ว้าง ดังสาย ชล แม้ใจจะเจ็บ เก็บมาคิดคิด อดีต ช่างงามล้ำล้น มิเคยลืม ภาพเราสองคน มิเคยลืม ยังหลอกลวงตน มิเคยลืม ว่าเคยรักเธอ สาย ชล หลั่งรินไหลวน มาพานพบเจอ เหตุการณ์ผ่านไป ยัง เพ้อ พะวงทุกวัน อก เอ๋ย ขมขื่นตื้นตัน จาก กัน หรือฝัน ไป มิเคยลืม ว่าเคยรักเธอ สาย ชล หลั่งรินไหลวน มาพานพบเจอ เหตุการณ์ผ่านไป ยัง เพ้อ พะวงทุกวัน อก เอ๋ย ขมขื่นตื้นตัน จาก กัน หรือฝัน ไป.
พุด 21 ก.ย. 2548 10:17 น. - ID 81341 
936
4
0
21 กันยายน 2548 10:57 น. - comment id 517280
พี่พุดไพรที่รัก น้องจักขออนุโมทนาบุญกุศลผลอานิสงส์อันมหาศาลเหลือล้น ที่พี่พุดคนดีได้ขวนขวายมาแสดงให้ใครๆ ได้รับลิ้มชิมรสแห่งความงามแห่งธรรมชาติ งานชิ้นนี้ ... พี่พุดเขียนได้อย่างวิจิตรวิลาสเหลือประมาณ ประสานพลังมหาศาลภายในจิตภายในใจกับความเป็นจริงอ้างอิงชีวิต ประดิษฐ์มาเป็นตัวอักษร เพื่อวอนให้ใครๆ ได้อ่านสานทางไปสู่ความสงบร่มเย็นที่เร้นซ่อนอยู่ในดวงใจ สัมผัสได้ถึงความรู้สึกจากเบื้องในอย่างแท้จริง พี่พุดของหนูเขียนงานนี้เป็นงานที่กลั่นจากหัวใจ ล้วงดวงใจอันนิ่งสงบงามเรียบออกมาจารึก มีพลังแห่งสมาธิอันดิ่งลึกทรงพลัง ทำให้งานนี้มีคุณค่ายิ่งนัก ไม่ก่อให้เกิดกาม ไม่ก่อให้เกิดความกำหนัด ไม่ก่อให้เกิดตัณหากิเลสใดๆ มีแต่นำน้ำใสๆ มาสู่ดวงจิตดวงใจของใครทุกคนที่ได้เข้ามาอ่าน สาธุค่ะ พี่พุดที่รัก : ) งานนี้ทรงคุณค่ายิ่งนักนะคะ
21 กันยายน 2548 12:08 น. - comment id 517312
เสียงกระซิบจากสายน้ำรักนิรันดร์..!....งานงามค่ะ....เพลงก็ไพเราะ.....
21 กันยายน 2548 12:20 น. - comment id 517318
สวัสดีค่ะ พี่พุดสุดรัก... หมู่พฤษาเหล่าสกุณาร้องฟ้องส่งเสียง เป็นสำเนียงส่งความสุขตามสายลม ดอกไม้ป่าในไพรกว้างช่างน่าชม ทำฉันจมเข้าลึกในพฤษไพร...... ธรรมชาติน่าชม...เมื่อได้รับและซึมซับกลับทำให้รู้สึกสดชื่น....ยิ่งปลายฝนต้นหนาว... หมู่ดอกไม้ หมู่ปักษา ที่รายรอบ ดูแล้วช่างมีความสุข... คิดถึงพี่พุดสุดรักนะค่ะ....รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ อากาศทางนี้เริ่มจะเย็นๆ แล้ว...
21 กันยายน 2548 12:48 น. - comment id 517343
ชอบมาก ๆ เลยค่ะพี่พุด .... งานสวยอ่านแล้วรู้สึกคิดถึง คิดถึงจริงนะ .. ขออนุญาตเก็บไว้หน้าส่วนตัวนะคะ ขอบคุณค่ะ ...
21 กันยายน 2548 13:08 น. - comment id 517371
เห็นหัวเรื่องให้นึกถึงบุรุษลำน้ำน่านนิรันดร์กาลจริงๆครับ ผู้มีอัธยาสัยอ่อนน้อมงดงามยอดเยี่ยมจริงๆครับ ดุจดั่งงานของคุณแหละ...
แก้วประเสริฐ.
21 กันยายน 2548 14:56 น. - comment id 517419
น้องแดดเช้า ขอบคุณมากค่ะ กุศโลบาย ในการใช้ความรัก ใช้ธรรม...ธรรมชาติ มาหลอมรวมกันเพื่อปันพลี เพื่อค่อยๆสื่อใส่เข้าไป ให้หอมห้วงในหัวใจนั้นยากนะคะ และ พี่พุดก็เพียรรจนาได้ดีที่สุด ตราบใดที่เรายังคงเป็นปุถุชนค่ะ พี่พุด แค่ใช้ความเป็นธรรมดา คนธรรมด ที่บางเวลา ยังต้องพบ ทุกข์สุขคลุกเคล้าปะปนกันไป ใช่ตัดใจหนีไปบวชชีในวัดแล้ว
21 กันยายน 2548 15:00 น. - comment id 517423
21 กันยายน 2548 15:03 น. - comment id 517425
21 กันยายน 2548 15:06 น. - comment id 517426
21 กันยายน 2548 15:13 น. - comment id 517430
21 กันยายน 2548 21:22 น. - comment id 517542
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
