เรื่องเล่าจากเด็กชายคนหนึ่ง ^-^ รื้อฟื้นความหลัง (ช่วยส่งความเห็นหน่อยนะครับ)

แดนไกล ไลบีเรีย

ท้องฟ้าที่ยังดูสวย...ก้อนเมฆที่ดูสวยงามเป็นปุยนุ่มดุจดั่งสำลี
ดูเมฆสีเทาหม่นก้อนนั้นสิ....?
เมฆก้อนที่กำลังเคลื่อนตัวผ่านพระจันทร์
ดูสิ !!!   พระจันทร์ช่างสวยเหลือเกิน
ฉันอยากได้พระจันทร์นั้นมาครองเหลือเกิน
      แต่ถึงกระนั้น......
ฉันก็ยังไม่สามารถเอื้อมมือคว้าจันทร์เจ้าดวงน้อย ๆ ได้สักที
...พี่ชายของฉันนั่งอยู่ข้าง ๆ
ยิ้มเบา ๆ  อย่างเอ็นดูฉัน
อุ้มฉัน..ขึ้นเหนือไหล่
      ......แต่ฉันยังคงจ้องมองดูดวงจันทร์นั้นไว้
ตราบเท่าที่ฉันยังได้เอน....
...และพักพิงอยู่ในอ้อมอกของพี่ชายของฉัน
      บัดนี้...?
ฉันโตพอแล้ว..
แต่ฉันรู้ว่า..พี่ชายของฉันยังคงเฝ้ามองฉันอยู่
เหมือนดังที่ฉันเฝ้ามองดวงจัทร์ดวงนั้น
พี่ชายของฉันคงยิ้มให้ฉัน
เหมือนที่ฉันกำลังยิ้มให้กับดวงจันทร์
และบอกกับดวงจันทร์น้อย ๆ ว่า
"พี่ชายที่แสนดีของฉัน"
      ตอนนี้....
ฉันไม่มีพี่ชายอยู่เคียงข้าง
...ไม่มีพี่ชายที่คอยอุ้มฉัน
...ยิ้มให้ฉัน
...เล่นกับฉัน
และไม่มีคนคอยจูงมือฉัน
      ฉันยังนึกถึงภาพในอดีต
ที่ไหลผุดออกมาจากใจของฉัน
...ช่วงเวลาที่เราสองพี่น้องเดินเคียงกัน
พี่ชายจูงมือฉันไป
พร้อมกับมองท้องฟ้า....ท้องฟ้าที่กว้างใหญ่
และไกลเกินเอื้อม
      เวลานี้....
ฉันเชื่อว่า...พี่ชายของฉันยังคงมองดูฉันอยู่บนท้องฟ้า
ดังนั้น...ยามที่ฉันแหงนมองท้องฟ้านี้
จึงทำให้ฉันรู้สึกว่า
ฉันกับพี่ชายของฉัน...เรายังอยู่เคียงข้างกัน
..........ตลอดไป.............