น้ำตาเทียนน้ำตาทองน้ำตาน้องนางบ้านนา..

สาวบ้านนา

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song213.html
(น้ำตาเทียน)
...........


ยิน...เสียงจำปีกระซิบร่ำรำพันพ้อ
จำจากกอจากกิ่งทิ้งยอดขวัญ
จำปีพร้อมพรายพลัดพรากจากอ้อมภักดิ์ชั่วนิรันดร์
จำร้างฝันแรมไกลในวันนี้
ปล่อยผู้คนใจแล้งไร้หมายปลิดขวัญ
ไร้สวรรค์ไพรพฤกษ์ทุกถิ่นที่
ไม่รู้จักรักแมกไม้มากไมตรี
ใจดวงที่แล้งไร้คล้ายทะเลทราย
จำปีเอ๋ยเคยภิรมย์ดมดอมเจ้า
ทั้งค่ำเช้าเคล้ากมลหอมวนหมาย
ดั่งมิ่งมิตรสนิทใจมิเว้นวาย
ตราบวันตายหมายจำปีมิแรมไกล
สาวบ้านนาเพียรฝึกจิตชีวิตนี้
ปลูกไมตรีมิยึดมั่นขวัญหวั่นไหว
โลกและคนสิ้นไร้ธรรมน้อมนำใจ
ลมหายใจเหลือเเสนสั้นวันของเรา
พลีโอบเอื้อเผื่อแผ่ทุกสรรพสิ่ง
รักธรรมจริงธรรมชาติใช่ขลาดเขลา
งามภายนอกหากไร้ใจรักลำเนา
สักวันเราคงไร้โลกโศกสิ้นแล้ว
มีเพียงทะเลทรายคล้ายภาพฝัน
คงเงียบงันสิ้นงามน้ำค้างแก้ว
ราวสุสานโลกโศกสะเทือนเลือนลมแผ่ว
หมดหวานแว่วบทเพลงรักภักดีใด
เพราะหัวใจมวลมนุษย์สุดยากหยั่ง
ยังเซซังแสนเศร้าเคล้าหวั่นไหว
ไม่เคยพบสัจจะธรรมน้อมนำใจ
ดั่งบัวใจจมใต้โลกช่างโศกนัก
ในอ้อมโอบแห่งรักภักดิ์รวงเรียว
ยามดายเดียวไพรพฤกษ์ได้ทายทัก
ทุกทิวาราตรีหวานนานเนานัก
หากต้องหักลืมปีหวานให้ผ่านไป
เหลือเพียงรอยทรงจำดั่งไม้ทิพย์
ปลูกสถิตนิจนิรันดร์ขวัญไสว
ไม้มงคลสอนกมลให้งามกลางกอใจ
เนื้อดินใดไหนเล่าจะเท่าทัน..
เป็นไม้ทองครองจิตชีวิตหนึ่ง
เป็นที่พึ่งตรึงใจในยามฝัน
ผลิผลพราวราวอัญมณีเพชรตราบนิรันดร์
เป็นนาขวัญสวรรค์ใจไปชั่วกาล....
.........................


สาวบ้านนา..
ผู้รักรวงเรียวทุ่งนาและป่าเขา
ลำเนาไพรและแมกไม้ไพรพฤกษ์
ทั้งสายน้ำรักนิรันดร์
อันแสนบริสุทธิ์ใสงามเงียบ
ได้..
รจนาบทกวีบทนี้
พลีพร้อม
กับน้ำตาเทียนน้ำตาทอง
น้ำตาจากคลองใจที่กำลังไหลระรินหลั่ง...
ในท่ามราตรีกาล 
ดึกดื่นดายเดียว
ที่แสนเปลี่ยวเหงาในดวงใจ..
แสนสิ้นศรัทธาในชีวีวิถีผู้คนจนเศร้าโศกสะเทือน..
................


บทนี้บันดาลมาจากความโศก
ที่สาวบ้านนาจำต้องตัดใจ
ตัดต้นจำปีสูงใหญ่
เคียงกระท่อมไพรวิมานวนา..
ที่ให้..
ร่มเงารักพักอาศัย
ได้เอนอิงแอบอุ่นโอบใจ..
มานานวันมานานปี
จน..
ได้สร้างเรือนรังแห่งรักเอาไว้..
เพื่อได้อาศัยรจนางานงาม
ในท่ามธรรมชาติ..เงียบสงบ..


 และ...
จากเหตุผลที่น่าเศร้านัก
มิจำจักอยากอธิบาย
ให้หายลับลาเลือนไปกับน้ำจิตน้ำใจคน
ผู้หลงโลกย ์ ฝากโศกทำลาย
ทำร้ายแม้นพฤกษ์ไพร
ที่ดวงใจช่างแสนมืดบอด...


และ..
มาตรแม้น..
ฟ้าดินมีดวงตา..
คงแสนเวทนามวลหมู่มนุษย์
ที่..
เห็นงามภายนอกหลอนหลุดลวงโลก
นั้นแสนยิ่งใหญ่กว่างามธรรม...งามธรรมชาติ...


สาวบ้านนา..
มิปรารถนาให้เกิดบทเรียน
อันรันทดท้อต่อทุกทุกข์ผู้คน
ผู้มีจิตดวงหลงแล้งไร้
คล้ายทะเลทรายเข้าไปทุกทีทุกที..แล้ว
ไร้...สิ้น..
ใจดวงแก้วดวงทองดวงธรรม
มิรู้รักผ่องพรรณรายพันธุ์ไม้แมกไม้ใบบัง
และเรียวรวงข้าวกล้าในนาทอง..


ร่มไม้ไร่นา..
ที่มิเคยเกลียดชังผู้ใด
มี..
เพียงให้ร่มเงาอาศัย
ให้อิ่มท้อง
แลให้
อวลอากาศที่แสนสะอาดสดชื่นไว้หายใจชุ่มฉ่ำ
ก่อน..
ชีพชนม์เรานี้...ที่แสนสั้น
จะต้องพลีสิ้นไปกับดินน้ำลมไฟ..


และ...
นั่นคือธรรมชาติ...
ที่แสนยิ่งใหญ่ที่เราไม่เคยตระหนักชัด
แม้นจะวนกลับมาสอนบทเรียนซ้ำๆซากๆ
ฝากไว้ไม่รู้สักกี่หนกี่คราว...แล้ว
และ..
จนกว่าจะทิ้งผู้คนบนผืนโลกนี้
ให้หนาวเหน็บเจ็บร้าวเศร้ามิสิ้น
ไปตราบชั่วนิจนิรันดร์...
..............

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song213.html
น้ำตาเทียน ทูล ทองใจ
คืนหนึ่งฉันนอนสะท้อนดวงใจ
เห็นน้ำตาเทียน หยดไหล
เหมือนใครหลั่งน้ำ ตานอง
ในกระท่อมเหมือนดังเป็นวังเวียงทอง
ฉันนอนทอดถอนใจมอง
น้ำตาเทียนนอง หยดไหล
เพียงหยดหนึ่งน้ำตาเทียนเวียนวน
เหมือนน้ำตาใครหนึ่งคนเข้าดลสู่สิง ดวงใจ
ครั้นเราคู่พนอเดินคลอกันไป
ฉันเคยเศร้าช้ำใจได้ 
ว่าเธอร้องไห้คร่ำครวญ
เทียนหลั่งน้ำตาไหล ลงมา
หยดหนึ่งเทียนเสียน้ำตา ยิ่งพาให้มีแสงนวล 
น้ำตานางไหลคราง คร่ำครวญ
อาบลงแก้มน้องเนื้อนวล ยิ่งชวนฉันรัญจวนใจ
อดีตไม่ลับดับลงสักที
เห็นเทียนเรืองรองต้องมีทวีโศกหวลครวญไห้
มองเทียนหลั่งน้ำตาลงมาคราใด
ฉันทนปวดร้าวดวงใจ
จากไปแล้วแก้วตาเอย...
................