ไม่อยากให้โลกนี้มีความรัก..

พุด

http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song387.html
(ไม่อยากให้โลกนี้มีความรัก)


เสียงกระซิบของดวงดอกไม้
ดึกดื่นคืนนี้ดอกไม้หวานบานรับฝน
ท่ามลมบนพัดหวนทวนรอยหวาน
ดอกรักร้อยสร้อยเสน่หาผลิกลีบบาน
ผ่านกัปป์กาลเวลามาเนานัก..
*จำปี*ปิติพลีกระซิบกับ*ดอกโมก*
เจ้าของสวนโศกแย้มยิ้มมาทายทัก
นานเท่าไร*ผกาแก้ว*พ้อ*กอดอกรัก*
*กุหลาบ*ภักดิ์จึงผลิบานตระการใจ...
*มหาหงส์*คงศักดิ์ยิ่งชีวิต
ไม่อยากชิดดั่งดอกไม้ริมทางแม้นหวามไหว
กลัว*สายหยุด* มิหยุดหอมเสน่หากลางดวงใจ
ให้หวั่นไหวไม่สราญดั่ง*บานบุรี..*
*กล้วยไม้ไพร*ไหวพรายร่ายมนต์รับ
ใช่..ติดกับพันธนารู้หลีกลี้
ใช่ไหมแม่*ดอกพะยอม*หอมทั้งปี
รักศักดิ์ศรีดั่ง*พุทธรักษา*วอนฟ้ารู้
หาก*ดอกวาสนา*เกิดมาใช่คู่ทาษ
พิสวาทไม่ร้างราชาติหน้าคู่
ถึงพระพรหมกั้นสวรรค์เมินมิเอ็นดู
ยอมระทมอยู่คู่*ลั่นทม*ตรมเพียงใด..
แล้ว..
เหตุใดไยคืนนี้คนดีจึงยิ้มหวาน
ยอมรับรานได้แล้วฤาไฉน
ดวงดอกไม้รายรอบวิมานไพรไม่เข้าใจ
ด้วยเหตุใดจึงเลิกเศร้าหนาวกมล
ราวรับรู้เสียงกระซิบห่วงปวงดอกไม้
เธอยิ้มพรายท่ามละอองดวงดอกฝน
ดอกไม้ใดไหนเล่าจักหวานเท่าดอกกมล
รู้อดทนรู้ภักดิ์รู้รักแท้....!
............................

ใครบางคน...
ที่แสนรักและห่วงใย ห่วงใจนางเอกของพุดพัดชา
แสนปรารถนาดี อย่างมิ่งมิตรที่เข้าใจถึงจิตวิญญาณ
ได้..
พลีภักดิ์กระซิบเตือนให้พุดพัดชา
เลิกมีเศร้าหมองครองเรือนใจเสียที
ด้วย..
อาจจะเห็นงานพุดแทบทุกเรื่องราวนับร้อยพันนี้
มีเพียงฉากจบที่แสน โศกเศร้าหนาวเหน็บสะเทือนใจ
มีเพียงใจดวงดายเดียวเปลี่ยวเหงา เหว่ว้า 
ราวกับหลงรอท่าใครสักคนแบบรักไม่รู้จบ
มิมีวันได้พบกับความสุขนิรันดร์


เขาคนนั้น บอกพุดพัดชาว่า
ควรรจนาให้นางเอกลืมลาลืมเลือนเรื่องราวในอดีต
ที่อาจกรีดใจนางเอกจนเป็นแผลวิ่นมิสิ้นรอยจำในรอยใจ
เป็นแผลเก่าที่ยากหายาใดมาเยียวยาประสานให้เหมือนเดิม
นอกจากเพียงอย่าเพิ่มรอยช้ำให้ซ้ำรอย
และ..อย่าหันไปดูรอยแผล แล้วเศร้าสร้อยโศกา
จนลืมไปว่า ทุกลีลาชีวีชีวิตคนเรานั่น มันมิได้ขึ้นอยู่กับอดีต
หากคือลมหายใจปัจจุบัน กับวันเวลานาทีที่แสนดีแสนงามในชีวิต


ความฝังใจ ความกลัว ราวตกอยู่ในม่านหมอกสลัว
ช่างดูยิ่งทำให้หลงทางแสนอ้างว้างใจ 
เสมือนเสมอ
เด็กน้อยผู้มีใจดวงพิสุทธิ์ใสหลงอยู่ในไพรพนา
เพียงลำพัง เหว่ว้า


สิ้นหวัง กลัวภัยภยันตราย
จากสิงห์สาราสัตว์สารพัด..ที่คอยขย้ำกัด....ให้ร่างใจฉีกขาด ไม่มีชิ้นดี 
อย่างมิเคยมีความปรานีเมตตา 
ดั่งพรานไพรที่เชือดฆ่ามฤคา
เพื่อหวังเพียงเลือดเนื้อบริสุทธิ์ใสไปประทังชีวิต 
เป็น..
กฎอันคือ..
ความเป็นธรรมดาธรรมชาติชีวิตแห่งความอยู่รอดปลอดภัย
ดั่งลิขิตแห่งวงใจวงกรรม อันแสนหมุนวน  
ให้ทุกสรรพสัตว์ต้องทนเวียนวนเวียนว่ายมาชดใช้กรรม
ตราบจนกว่า..
จะสิ้นสร้อยโซ่พันธนา


อันคือ...
ต้องใช้ยอดพระรัตนตรัยน้ำอมฤตธรรม อันแสนใสฉ่ำเย็น 
มาดับเข็ญขุกมาดับทุกข์ร้อนในดวงใจทั้งเราเขา*เพื่อนมนุษย์*
ให้รู้ผ่อนเพลามิหลงเขลา หลงเบียดเบียนทำร้ายซึ่งกันและกัน
ให้ปรากฏวงกรรม ดั่งกงเกวียนเวียนมามิสิ้น


เพียงทุกเพื่อนมนุษย์รู้อภัยมีเมตตาธรรม 
มีสายน้ำใจงามล้ำมารินร่ำดั่งธารธาราใสให้ใจแสนสุขเกษม
เปรมปรีย์ ไปทั่วหน้าอย่างไม่เลือกที่รักมักที่ชัง
ดั่งเพื่อนผู้ร่วมเกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น


นั่นแล้วถึงจะสิ้นกรรม ทั้งเขาเรา
นาทีที่เราโชคดี 
พบรักอันคือรักเหนือรักอันคือภักดี
พลีพร้อมให้อย่างไร้ร้องขอ อย่างมิท้อแท้
ที่...
จักเพียงขอแค่เคียงไหล่
พร้อมเป็นพลังใจ กำลังใจ ให้ก้าวไปสู่*ความฝันอันสูงสุด*
ให้สมค่ากับที่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ในฟ้าพุทธชมพูทวีป
ได้พบพระพุทธศาสนา..พระมหากษัตริย์ไท
ผืนแผ่นดินทอง แผ่นดินธรรม แผ่นดินไท
อันแสนยิ่งใหญ่ แสนอุดม 
ให้เราทุกคน ผู้ร่วมแผ่นดินเดียวกัน
ได้ปันพลีลมหายใจอย่างไม่เสียชาติเกิด


 ได้สร้างดวงชีวาชีวีให้มีค่าคน
สมคำว่า*ประเสริฐแสนประเสริฐแสนโชคดี*
ที่เรานี้ได้มาพานพบกัน
คนดี....
ขอพลีอธิษฐานจิต
ตั้งทิพยนิรมิตใหม่ หากใครยังมีใจดวงหมองไหม้


ให้ได้มีใจดวงทอง
ที่ผ่องพรายเกษมเอมอิ่มด้วยบุญ
ให้ลบลาเลือนรอยกรรม 
ที่ตามย้ำหลอกหลอนให้แปรกลาย...หายวับไป
ในดวงใจมีเพียงความพร่างสว่างไสว
ใสดั่งมีอัญมณีจิต
ที่แพรวพราย..ฉายฉายโชติช่วง ชัชวาลย์
ปานประหนึ่งเพชรรุ้ง..นะทุกคนดี ในดวงใจ


http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song387.html
ไม่อยากให้โลกนี้มีความรัก...ศรีไสล สุชาติวุฒิ
อัน แสงสูรย์ ส่องสว่าง แต่กลางวัน
อัน แสงจันทร์ ส่องประจำ ยามราตรี
อัน ความรัก ร้อนเร่า เผา ฤดี
ส่อง ชีวี ทุกโมงยาม ประจำใจ
มีรักแล้ว ไม่คลาดแคล้ว ต้องตรมฤทัย
เหมือน แบกโลก ทั้งโลกไว้ ให้โศกหนัก
ไม่อยากให้ โลกนี้ มีความรัก
แต่ฉัน สมัคร แบกรักไว้ ไม่หนักเลย
มีรักแล้ว ไม่คลาดแคล้ว ต้องตรมฤทัย
เหมือน แบกโลก ทั้งโลกไว้ ให้โศกหนัก
ไม่อยากให้ โลกนี้ มีความรัก
แต่ฉัน สมัคร แบกรักไว้ ไม่หนักเลย...