http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song5259.html http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song5468.html (มนต์รักกาสะลอง...กาสะลองกลีบช้ำ) ฉันนั่งนิ่งนิ่ง ใต้ต้นกาสะลองรายเรียง ที่กำลังระดะดวงดอกดก พราวขาวนวลสะพรั่งไปทั้งต้น ทุกต้น จน... หอมอวลไปทั่วทั้งบริเวณ หลังจากที่.... ก้มลงเก็บดอกที่แม้นกลีบจะช้ำ หากยังให้หอมฉ่ำ ที่พร่างพื้นหญ้ามาห่อไว้ในผ้าเช็ดหน้าอย่างทะนุถนอม รอ... นำหวานหอมนั้นมาบรรจุในโถแก้ว แล้ววางไว้เหนือหัวนอน ให้.. หัวใจดวงอรชร ได้พบอ่อนหวานอ่อนไหว เฉกเช่นกัน เบื้องบน นภา ฟ้ายามค่ำ กำลังฉ่ำไปด้วยเมฆฝนทุกทิศทาง โลกทิพย์นิรมิต..กลับพร่างพรึบทันที..ที่หลับตานิ่งนิ่ง ทิ้งทุกทุกข์สรรพสิ่ง ไว้ภายนอก พลัน... เห็นเพียงเจดีย์สีทองสุกปลั่งโผล่กลางแมกไม้ บนเงื้อมง่อนชะโงกผา กลางไพรพฤกษ์พงดงพนา และ.. นั่นคือภาพ.. ที่เลือกตราจำไว้ในดวงจิต ยามชีวิตยังอยู่ในวัยเยาว์ เด็กหญิงผู้เกิดมากับใจดวงงามเงียบเหงา ที่ชอบนอนบนหินผากว้างใหญ่ใกล้กระท่อมไม้ไผ่ ที่แสนสุขสงบสมถะ ให้... นางฟ้าหว่านดาวดวงพร่างพราว..ปลอบประโลมในยามค่ำ แลระร่ำรินด้วยหยาดน้ำค้างพร่างพรม ผสานผสม.. ไปกับ...สายลมเย็นรำเพย เผยอวลดวงดอกไม้ป่ามารัดร้อยดวงใจ นั่น... เพียงฉากยิ่งใหญ่น้อยนิดที่หยิบมาจินตนา ที่ทุกบทตอนชีวิต มากล้นความทรงจำมีค่า ที่จิตดวงนี้เลือกจดจำ และ... กับเรื่องรานร้าวระกำ ที่จิตจักสั่งให้ เลือกเลือน ลืม ลืม ลืม..... .............. สายลมชื่นพัดโชยมากับโรยละอองฝน... ให้หยุดทบทวน บางสิ่ง เพราะ.. *มีใครบางคน* ที่หวังฝากกมลอยากมาเดินร่วมทาง หาก.. เขาจะรู้หรือไม่ละหนอว่า เส้นทางเหว่ว้า อ้างว้าง ร้างไร้ ดายเดียวนั่น ฉัน... ตั้งจิตอธิษฐาน... ปรารถนาเพียงบุคคลผู้สามารถทิ้งโลกย์โศกสุขไว้เพียงเบื้องหลัง และ... จนกระทั่งนาทีนี้... ก็ยังหามีใครสักคนในโลกแห่งความจริง เดินผ่านมาฤาก็หาไม่....!!!! http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song5468.html กาสะลองกลีบช้ำ ดอก กาสะลอง ล่องลอย ตามลมลงใต้ บาน ไม่เท่าไหร่ หลุดจาก กิ่งใบแล้ว หนา ส่งกลิ่นหอม ยังไม่กี่ เวลา โดนลม พัดพา ไกลต้น ร่วงหล่น นาไกล ดอกไม้ สีขาว คล้ายเรา เพิ่งสาว แรกรุ่น ความขาว หอมกรุ่น ละไม ละมุน สดใส เพิ่งอวด ความงาม ยัง ไม่ทัน เท่าใด ล่องลอย มาไกล คล้ายกา สะลอง ล่องลอย มาเบ่งบาน ในตู้โชว์ ใบใหญ่ เป็นทาส ความใคร่ ไม่เคย เต็มใจ สักน้อย กลีบดอก ชอกช้ำ ระกำ น้ำตาร่วงผ๋อย ห่วงคน อยู่หลัง ยังคอย จึงปล่อย ให้ชาย เชยชม ดอก กา สะลอง ดอกน้อย ล่องลอย คืนเหนือ สิ่งที่ คงเหลือ เพียง กลีบดอก โทรมๆ ไร้ซึ่ง เกสร ต้องมา หนาวร้อน นอนซม สุดท้าย แทบตาย นอนตรม สิ้นหอม กลีบช้ำ ยับเยิน ดอก กา สะลอง ดอกน้อย ล่องลอย คืนเหนือ สิ่งที่ คงเหลือ เพียง กลีบดอก โทรมๆ ไร้ซึ่ง เกสร ต้องมา หนาวร้อน นอนซม สุดท้าย แทบตาย นอนตรม สิ้นหอม กลีบช้ำ ยับเยิน... http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song5259.html มนต์รักกาสะลอง โอ้ ละหนอ คนงาม เอย พี่นี้แบกรักเดิน ขอเชิญโฉมเจ้า รับเอาไป พี่เป็นหนุ่มต่างแดน มาหาแฟน ที่เมือง เชียงใหม่ บ้านพี่ อยู่ไกล รับรักคนใต้ นะแม่ นาง โอ้ ละหนอ คำดวง เอย เจ้าจงอย่าเฉยเมย ขวัญเอ๋ยขวัญพี่ ศรี สุดา กาสะลองบานแล้ว วับแววทั่วพฤกษ์พงป่า รักพี่ นั้นหนา เบ่งบานเกลื่อน เหมือนกาสะลอง เห็นนกเขาขันคู่ จับอยู่ ที่บนกิ่งไม้ นกมันจองคู่ไว้ จู๋จี๋กันไปไม่มีหมอง พี่นึกแล้วยิ่งอายนก เจ้านกมันคอยมองจ้อง เหมือนดั่ง จะเย้ยให้หมอง ขาดคู่รักครอง อกเรา ขวัญเอ๋ยขวัญเอ๋ยนงเยาว์ มาช่วยแบ่งเบา ความทุกข์ระทม ไร้ชู้ไร้ชู้ นอนชม ระทมทอดกาย น่าอายนกกา หอมอื่นหมื่นแสน ไม่แม้นแก้มเจ้า หอมดอกคัดเค้า แก้มเจ้าหอมกว่า ยิ่งกว่าพันธุ์ไม้อื่น ดาษดื่นในพงพนา ขอกอดซักคืน ขวัญยืน ซิตายบ่ว่า บ่จุ เจ้าหรอกหนา ขอสัญญาให้ฟ้าผ่าตาย รักน้อง บ่แหนงหน่าย ตายแล้วตาย อ้ายบ่ขอลืม... ............................................ พร้อมพลีอภินันทนาการภูมิใจเสนอ.. *ระบำไพร!..* http://365jukebox.com/script/play.cgi?songid=2814 ฝนปรอย..ทั้งวัน.. พลอยให้ หัวใจคนช่างฝัน ฝันไกลไปตามฟ้าฝน ฝนอุ้มน้ำไว้ พลันพร่างสายพรายพรมให้ผืนหล้า พืชพรรณได้ฉ่ำเย็น ดอกไม้..ค่อยค่อย..คลี่กลีบบางบาง งามงามหอมหอม ชูช่อชันเกสรหวาน..หวาน.. ฝัน ..ให้มวลหมู่ภมรมาร่อนเชยชม ภิรมย์คลึงเคล้าดูดดื่มหวานมิรานรุก.. ฤดูกาล..ระบำไพร เริงไปกับสายวสันต์ฝันถวิล.. ลอยละลิบข้ามทิวทิพย์เมฆ ไปถึงใครละหนอ! ในสายฤดี ที่ระรินรักคิดถึงมีว่างเว้น ฝากเพลงถึงนะคนดี.. ที่มาพร้อมกับปีศาจวสันต์ครวญ.. หวนไห้ราวสายสวาทสาดกระหน่ำ.. กระแทกกระเทือนใจ..เธอ.. http://365jukebox.com/script/play.cgi?songid=2814 หัวใจร้องไห้.. ไปเสียเถิดเมื่ออยากไปมีใหม่ อย่าเกรงใจฉันเลย บอกเขานั้นฉันนี้เฉยเมย จะหลบหลีกให้เลยและไม่ทวงถาม... ใจจงอย่า อย่าเดินสองทาง ควรจะเลือกทางงาม ใจของใครไม่มีใครหวงห้าม เธอเห็นดีงามฉันก็ตามใจ ยอมทุกอย่างเมื่อเมื่อเดินเดินทางเก่า ฉันพอทนเหงาได้ เมื่อมีเขาเลิกมีฉันไป ก็ไม่อาจจะฝืน ให้ทำยังไง ตาบอกห่วงแต่ใจนั้นลวง แล้วจะหน่วงทำไม เพียงตื้นตันหัวใจร้องไห้ ยอมรับ..เธอไปฉันตายทั้งเป็น! ............ ชอบคำบทสุดท้ายนะ ตาบอกห่วงแต่ใจนั้นลวง แล้วจะหน่วงทำไม...จริงไหม..ใช่ไหม ก็ตัดใจไปเลย..ดีที่สุดนะนะ ไม่ทรมานทรกรรมซึ่งกัน.. ใบจำปีสีน้ำตาลปลิดปลิวลอยละลิ่วละล่อง..... ตามบทเพลงหัวใจร้องไห้..ดายเดียว! เฝ้านอนนิ่ง..ดูสัจจธรรมงามเงียบ กับละอองฝนลมเย็น เป็นสะอ้านสว่างกลางใจ.. ในกระท่อมทับห้องหับแห่งหัวใจละเมียดดวงนี้.. ที่ยากยิ่งใครจะหยั่งถึง.. และ.. กลางกระท่อมใจนั้น พลันสว่างเรืองด้วยงามป่าหน้าฝนหนึ่ง ในหุบเขากลางไพร..ชะโงกง้ำชะง่อนผา แพนใจลงมา..จับนิ่งแช่ภาพสวย.. สายธารหวานระรินระริกไหล.. จั๊กจั่นเรไรกรีดเสียงก้องราวป่า ไพรพนามีแต่เสียงดนตรีธรรมชาติ และ เสียงหยดฝนกระทบหลังคาจาก ลูกยางร่วงพรู ปลิวคว้างฝน ปนไปกับลมแรง... เงาะพวงดก แดงระย้า ..ห้อยย้อย ช่วงรอฝนฟ้าเปิด ปลิดใส่ปากอมฉ่ำสด..หวานกรอบเคี้ยว กระรอกไต่ตามต้นมะพร้าว กระโดดเร็วรี่ราวไล่จับ.. แกล้งทำเสียงจิ๊กจั๊กให้ตกใจ โขดหิน..พราวพรมกำมะหยี่สีเขียวไพล เฟิร์น และตะไคร่งาม.. เป็นเงียบงามสวรรค์เสกฝากหล้า และหลบสายตานักพร่าไพร เร้นลับ จับใจ มาให้รำลึกนึกถึงจนอิ่มใจถึงวันนี้ และที่ยังมากมีสิ่งล้ำค่าคือ.. กล้วยไม้ป่า..นามมงกุฏไพร..ที่หอมจรุงใจ และบันดาลให้อยากตามหอมไปไกลถึงแดนสรวงแดนหิมพานต์... ฝนหลั่งหยุดสั่งฟ้า หยุดร่ำลา อาวรณ์อ้อนอาลัยแล้ว... ดวงใจพุด..พุทธ..ผุดผ่องแผ้วน้อมรับงาม .. ทุกโมงยามกับธรรมชาตินี้ ไม่ว่าจะกี่วสันต์ลาจะกี่ฟ้าครวญ... ด้วยปาฏิหารย์แห่งรักนี้... ที่..สลักซึ้งกลางก้นบึ้งแห่งเนื้อดวงใจละไมละมุน! ....................
พุด 17 ต.ค. 2549 21:14 น. - ID 94043 
1622
11
0
17 ตุลาคม 2549 21:43 น. - comment id 616149
..เรนก็อยากให้มีปาฏิหาริย์..แห่งรัก..ด้วยดิคะ... แบบเรนขอพี่พุดพัดชา.. นะคะ
17 ตุลาคม 2549 23:44 น. - comment id 616188
รักเอยรักนี้พลีใจ มอบแด่ขวัญหทัย เลิศล้ำ มิประสงต์สิ่งใดอื่น เพียงประสบ ใจบรรจบสู่ก้าวสู่ผัน นิรันดร์รัก
18 ตุลาคม 2549 00:15 น. - comment id 616199
คงเหมือนกระต่ายน่ะค่ะ ที่ปาฎิหารณ์แห่งรักไม่มีจริง ถึงว่างเมื่อไรแวะมาบ้านพี่พุดเรื่อยอย่างน้อยก็ยังมีถ้อยคำที่งดงามหล่อเลี้ยงใจ
18 ตุลาคม 2549 09:34 น. - comment id 616314
ข้างห้องทำงาน (ห้องทำงานอยู่ชั้น 2) มีต้นกาสะลอง.... เวลาลมโชยอ่อน ๆ จะได้กลิ่นหอมเรื่อ ๆ มีความสุขมากค่ะเวลาทำงาน... คิดถึงนะคะ
18 ตุลาคม 2549 09:50 น. - comment id 616331
18 ตุลาคม 2549 09:54 น. - comment id 616338
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song4689.html ร้อยบุปผา สุนารี ราชสีมา ร้อยบุปผา บานพร้อมพรัก ร้อยสำนัก ประชันแข่งใจ มวล ดอก ไม้ พร่างพรายมา พ้อง พาน ร้อยดอกงาม เด่นตระการ แย้มบานในดวง ใจ ชู่ ช่อ ธรรม สง่า งาม ในนาม ศิลปิน มาสร้าง งาน ศิลป์ ชุบชีวิน มนุษย์ชาติ สะอาดสดสวย ด้วยบทเพลง แห่งสวรรค์ ให้มาลัย ฝากรัก มอบใจภักดิ์ ร่วมกัน จุดไฟ ความฝัน พร่างพลัน ประกาย เพลิง มาเถิด พี่น้อง ร่วม ร้อง เพลงเพื่อ กลั่นจาก เลือด เนื้อ หยาดเหงื่อ เร่าร้อน เราจะเร่ง แนวรบ ไม่สยบ อ้อนวอน เริงระบำ รำฟ้อน ร้อยกรอง กวี กานต์ มาร่วม ใจรัก พร้อม พรักพลีชีวาตม์ ผงาด อาจ หาญ สร้างตำนานตระการฟ้า แต่งเติม โลกศิลป์ ให้ผ่องพิณ โสภา ด้วยวิญ ญานท้า ทรนงเทิดคง ธรรม ร้อยบุปผา บานพร้อมพรัก ร้อยสำนักประชันแข่งใจ มวล ดอก ไม้ พร่างพรายมา พ้อง พาน ร้อยดอกงาม เด่นตระการ แย้มบานในดวง ใจ ชู่ ช่อ ธรรม สง่างาม ในนาม ศิลปิน
18 ตุลาคม 2549 10:04 น. - comment id 616349
จากดวงจันทร์ถึงดวงใจ! กวีหรือนักเขียน ศิลปินหรือผู้สร้างงานศิลปะ ประชาชนคนเดินดินธรรมดาๆทุกๆคน ที่ไม่จำเป็นต้องเป็นอาร์ติสก็ได้ ขอเพียงแค่ให้ มีใจดวงละมุน.. มักจะใช้จันทร์ฉาย จันทราจากฟากฟ้า เป็นแรงฝัน แรงบันดาลใจ ทั้งดาว เดือน ดาริกา ผีเสื้อ และมวลหมู่ดอกไม้ ท้องฟ้า ผืนดิน ธรรมชาติรายรอบ ที่งามสิ้นในโลกหล้าจักรวาล คือสิ่งที่หล่อหลอมให้บรรดาศิลปิน และผู้อยากจะเป็นได้ฝันใฝ่ไม่รู้สิ้น มีจินตนาการอันบรรเจิด..เพริศแพร้วมลังเมลือง..เกินธรรมดาๆ ถ้าเอาแต่มองน้ำครำ หรือมีชีวิตลำเค็ญท้องกิ่ว ไม่มีจะกิน ก็คงคิดอะไรไม่ออก ถ่ายทอดออกมาเป็นจินตนาการได้ยากยิ่ง เพราะคงได้ยินแต่เสียงท้องร้องจ้อกๆ แทน ท้องทุ่งนา ป่าเขา ลำเนาไพร ข้าวรวงเรียว ที่เห็นก็อยากแค่เอามาเคี้ยว แทนการเขียนบรรยายให้เห็นแค่งามนะซี.... มีเหมือนกัน ศิลปินไส้แห้ง ที่มีอุดมคติ ที่ทำงานด้วยใจรัก แต่มักจะอยู่สร้างฝัน ไม่ได้นานรีบ ตายเสียก็เยอะ เพราะโรครุมเร้า เล่นงาน จนทุกข์ทน.. เหมือนดั่งพระพุทธองค์ ที่ทรงแสวงหาทางสู่นิพพาน ความว่าง ความตรัสรู้ ด้วยการบำเพ็ญทุกกริยา เพียรทรมานทรกรรมร่างกายจนผ่ายผอม จนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก ก็หาได้บรรลุไม่.. เพราะเป็นทุกข์ใจกับสังขารจนไม่มีสมาธิ... พระองค์จึงหันกลับมาเดินทางสายกลาง ทางสายที่พอดีๆไง ไม่หลงใหลในรูปรสกลิ่นเสียง ตู้เตียงฟูกหนา หรือแม้แต่กามโลกีย์ เพียงแต่ปล่อยวางเพื่อพบความว่าง จากทุกสิ่งที่จะทำให้ไม่ยึดติด และไม่ทำร้ายตัวเองอีกต่อไป.. อดหยากมากไป ใจของเราก็จะกระวนกระวาย สับสน คิดแต่เรื่องหาใส่ปากใส่ท้อง ที่ร้องจนน่าตกใจ พาให้รบกวนสมาธิ และพลังงาน การสร้างฝัน ใช้ชีวิตสุดหรู เกินไป ไม่ ติดดินเอาเสียเลย ก็เป็นศิลปินยาก เพราะต้องอาศัย ความโดดเดี่ยว ให้มีสมาธิ ที่ต้องนำมาใช้เขียน ใช้คิด ใช้จินตนาการ ให้งานออกมาจากกระพี้ แห่งความจริงแท้แน่นอนของชีวิต ที่มีความคิด คิด คิด เป็นเครื่องมือ ตอนสมองว่างๆ อย่างผู้ที่หวังผลิตงาน คือการเขียน เป็นเป้าหมายและผลผลิต..... ถ้าร่างกาย ทรุดโทรมมากเกินไป ด้วยโรคภัย สมองที่ไหนจะมาสร้างฝันแสนสวย แสนดีอยู่ได้ เพราะฉะนั้น สัจจธรรมที่แท้ ไม่ว่าจะเป็นนักเขียน หรือนักอะไร ต้องมีความเป็นกลาง ความรู้จักคำว่าว่าง รู้จักคำว่าพอดีๆ.. ถ้ายอมทรมานตัวเอง เพื่อค้นหา ยอมทิ้งความสุขทุกสิ่งอย่าง มันก็ดี แต่ต้องมีขันติ และอดทนเป็นเลิศ กว่าจะไปถึงดวงดาว อาจจะยอม ท้อแท้ แพ้พ่ายเสียก่อน.. กว่าจะไปถึงคำว่าศิลปินใหญ่ น่าจะมีสองสิ่ง คู่กัน คือพรสวรรค์ พรแสวง... สำหรับดวง มาจับปากกาเอาตอนนี้ และที่เขียนด้วยความรัก ความสุข สบายใจ จะดีหรือไม่ ก็คิดว่านั่นคือผลพลอยได้ เหนือสิ่งใด คือเราต้องทำด้วยใจ ด้วยความรัก ความสุข ฝากบอกทุกดวงใจวัยอลวน ลองเริ่มต้น ตั้งใจเขียนนะ แสวงหาแนวทาง และค้นคว้าอย่างตั้งใจซี ทำมันให้ดีด้วยชีวิตด้วยดวงใจทุ่มทั้งดวง เพื่อเก็บดาว.....พราวพรายฟ้า มากมี ที่ทอแสงรอท่า นำมาประดับใจ ประดับเกียรติ ให้ภาคภูมิ อ่านให้มาก คิดให้มาก และเปิดใจกว้าง กับทุกเรื่องราว ให้เข้ามาเป็น ประสบการณ์ชีวิต ไม่ว่าร้ายหรือดีก็มีคุณค่า ถ้านำมาเป็นบทเรียนสอนใจ ให้มองโลกเป็น เห็นงาม เห็นความว่าง ความพอดี.... บางที เวลาดวงเข้าร้านหนังสือ จะได้สัจจธรรม นำมาสอนใจนะ ว่าโลกนี้มีหลายเส้นทาง เพราะหนังสือยังมีหลากหลายรูปแบบ และแนวทาง ของใครของมัน.. ทั้งวรรณกรรมเพื่อชีวิต ทั้งข้อเขียนขำขัน ให้ความบันเทิงใจ ทั้งศาสนา ปรัชญา นวนิยาย งานแปล งานประดิษฐ์ มากมายรายเรียง และสุดแท้แต่นักเขียนจะถนัดแนวไหน ให้เลือกหามาอ่านตามรสนิยม.... ดูแต่งานเขียนของ คุณอุดม แต้ สิ ที่เขียนจนสนั่นเมือง เพราะสามารถถ่ายทอดเรื่องราว สนุกสนานใกล้ตัว มาปรุงรสชาติ ให้มันส์ ให้ถูกใจวัยรุ่น ในวันนี้ จนขายดีต้องพิมพ์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า... ดวง....อ่านงานหลากหลาย และแม้แต่นิยายประโลมโลกย์ ประโลมใจ ในวัยวันหนึ่ง ของชีวิต เพราะเวลานั้นอ่านแล้วมันแสนจะโดนใจ ในเวลานี้ หันมาอ่านหนังสือศาสนา ปรัชญา และวรรณกรรมเพื่อชีวิต และค้นพบว่า จริงๆ งานที่ดี ที่ชอบคืองานที่เรียบง่าย ใช้ภาษาบริสุทธิ์ใสใส ทั้งที่ตัวเองแสนจะยอกย้อน เวลาพรรณณา....ในงานเขียน แม้ใจอยากเขียนแบบนั้น แต่ก็เขียนไม่ได้ ไม่ถนัด และพยายามไม่ฝืนใจ แปลกดีไหม ที่เขียนได้แค่นี้ และยอมรับคำว่า นักเขียนเรื่องน้ำเน่า.... ที่เป็นทัศนะของท่านผู้อ่านบางคน.... ถ้าเป็นน้ำเน่า ก็ขอแค่ ให้ข้อคิด ในงานเป็นดั่งสะพาน ดั่งบันไดไม้ที่มากมีรัก เพื่อให้ผู้อ่าน ข้ามผ่าน ไปสู่สิ่งที่ดี ที่สร้างสรรกว่า..ของชีวิต และให้ปีนขึ้นไป พบความสวยงาม ที่รอท่าต้อนรับ ผู้ที่รักงานเขียน และมีความเพียรพยายาม กับงานที่ต้องขับเคี่ยวกับตัวเอง บนความว่างเปล่า ของหน้ากระดาษ ที่รอให้รจนา ออกมายังประโยชน์แก่โลกใบนี้ ที่บิดเบี้ยวขึ้นทุกๆวัน.... ขอให้พบกับโชคดี ที่ฝัน ที่ต้องการนะคะ จากดวงจันทร์ ถึงดวงใจ และจากผู้หญิงคนนี้ที่ชื่อดวง.. ที่พร้อมจะเคียงข้างเป็นกำลังใจ ด้วยรักและปรารถนาดีนะคะ ตราบท้องฟ้ายังมีดาวพราวพรายแสง เม็ดทรายยังแข่งหัวเราะคลอคลื่นใส ทะเลยังเงียบงามตัดฟ้าไกล ในดวงใจยังมีวันรอฝันดี... ชีวิต..คืออะไรใคร่ค้นหา กาลเวลาเพาะบ่มฝันในวันนี้ ให้เสาะหาอย่าท้อถอยนะคนดี กับชีวีหนึ่งเดียวเกี่ยวเก็บประสบการณ์.. สำหรับฉันฝันคืนหลังยังไพรกว้าง เดินสวนทางห่างวกวนค้นหาหวาน ให้ดวงตามองโลกสวยใจสราญ ให้ผสานกับธรรมชาติวาดหวังใจ.. เพราะหลงรักชีวิตติดดินถิ่นไพรกว้าง ใจจึงว่างร้างอยากได้ให้หวั่นไหว หนีโลกวัตถุทุรนร้อนหลอนลวงใจ ตามฝันไปไกลสุดหล้า..ลาโลกลวง!
18 ตุลาคม 2549 10:07 น. - comment id 616352
ดอกปีบสองดอกนี้ไม่ช้ำค่ะพี่พุด พี่พุดอย่าเศร้านะคะ
18 ตุลาคม 2549 10:08 น. - comment id 616354
18 ตุลาคม 2549 10:09 น. - comment id 616355
พี่พุด อย่าเศร้าไปเลยค่ะ
18 ตุลาคม 2549 10:40 น. - comment id 616368
มะกรูดส่งเมลล์ ไปให้พี่พุดแล้วนะคะ ลองอ่านดูก่อน ถ้าไม่เข้าใจยังไง... พี่พุดออนเอ็มมาหามะกรูดก็ได้ค่ะ ช่วงบ่าย แก่ ๆ มะกรูดจะว่างค่ะ..
18 ตุลาคม 2549 10:35 น. - comment id 616382
18 ตุลาคม 2549 10:45 น. - comment id 616387
18 ตุลาคม 2549 10:50 น. - comment id 616394
ดูรูปแล้วไม่เห็นร่องรอยช้ำเลยนี่ครับ สบายดีนะครับ
19 ตุลาคม 2549 09:02 น. - comment id 616750
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song34.html พรานทะเล ชีวิตที่คร่ำ กลางน้ำเวียนวน ลอยล่องกลางชลไม่พ้นทนไป อยู่กับเรือเบื่อใจ ผองพรานทะเลเร่ไป อยู่ห่างไกลกลางสายชล มองน้ำตรงหน้า จรดฟ้าไกลไกล ว้าเหว่ดวงใจไม่เห็นผู้คน คลื่นและลม สู้ ทน ทุกข์ใจปานใดไม่บ่น สู้แดดฝนลำบาก กาย อยู่หว่างทะเล นาน นาน ท้องเรือเป็นบ้าน ท้องธารเรือนตาย สิ้นชีพสิ้นชนม์ เคราะห์ร้าย ศพฝังโดยง่าย ฝากเอาไว้ใต้ คงคา เพียงเห็นริมฝั่ง สักครั้งดีใจ มาบกทีไรให้แสนปรีดา ใกล้แผ่นดิน เข้า มา เหมือนมีวิมานตรงหน้า ปลื้มหนักหนา แทบจูบดิน อยู่หว่างทะเล นาน นาน ท้องเรือเป็นบ้าน ท้องธารเรือนตาย สิ้นชีพสิ้นชนม์ เคราะห์ร้าย ศพฝังโดยง่าย ฝากเอาไว้ใต้ คงคา เพียงเห็นริมฝั่งสักครั้งดีใจ มาบกทีไรให้แสนปรีดา ใกล้แผ่นดินเข้ามา เหมือนมีวิมานตรงหน้า ปลื้มหนักหนาแทบจูบดิน...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
