27 เมษายน 2552 11:00 น.
กวีเดินดิน
ความรักหนอค่ำนี้ คงหลง
เดือนเด่นแสงสื่อตรง แด่เจ้า
ใจพลันหวั่นแค่มอง แอบซ้อน รักแม่
เปรียบเช่นจันทร์คือเค้า ร่างเจ้าคอยมอง
เพียงจะคิดเอ่ยเอื้อน ความใน
ถึงพี่รวมจิตใจ ใช่กล้า
พอจะกล่าวเหตุใด เงียบอยู่ นานเอย
หากว่านางรับรู้ ยิ่งซึ้งตรึงใจ
อยากจะเขียนใส่ไว้ โครงกลอน
บอกกล่าวถึงนางนร ให้ว่า
รักเกิดแก่อมร อยากเล่า อรเอย
กลัวว่านางบอกช้า ช่างย้อนโบราณ
23 เมษายน 2552 19:45 น.
กวีเดินดิน
งดงามยามย่างเยื้อง เชิงรำ
ยกย่อแสดงนำ ร่ายร้อง
ดนตรีนั่งวางวง กลองปี่ เพราะเอย
คลอเอ่ยเพลงคำร้อง แต่งไว้แบบไทย
สังวาลเงินใส่ไว้ พาดกาย
ผุดผ่องแพรปักลาย ต่ายแต้ม
ชฎาแต่งพักตร์พราย สวยเด่น ฤานาง
หอมกรุ่นผิวนวลแก้ม พรั่งฟุ้งพรมหอม
มือผายจีบต่อตั้ง ตามเพลง
จึงคู่ควรสืบเอง สิ่งล้ำ
ศิลป์เผยแพร่เรือนราง มิใคร่ เรืองแฮ
จงช่วยกันฝากไว้ ให้อยู่อีกนาน
21 เมษายน 2552 21:37 น.
กวีเดินดิน
เอนตัวนอนเรือนไม้ ชายคา
เห็นร่างสาวนวลตา อ่อนช้อย
ผ้าพาดไหล่ราชาย คลุมร่าง
เคียนเข็มขัดร้อยนุ่ง ร่วมยิ่งแพรไทย
ผมดำยาวทัดไม้ สีขาว
เห็นค่างามของนาง ว่าล้ำ
โอ้อยากกล่าววาจา บอกว่า
ดวงใจราวก้ำพ่าย เล่ห์ห่วงหลงรัก
ชวดผิดหวังเพียงได้ เผลอฝัน
พอตื่นมานวลนาง เปลี่ยวคว้า
แม้เรือนร่างหันปรวน ไกลพี่
ดวงฤดีซึ้งอยู่ ร่วมร่างรักเอย
10 เมษายน 2552 19:59 น.
กวีเดินดิน
เพราะความรัก ฉันจึงทน กับความทุกข์
นึกถึงสุข ฉันจึงรับ ไว้เสมอ
ถึงบางครั้ง ฉันก็อยาก ไปจากเธอ
แต่พอเจอ หน้าเธอ ก็สุขใจ
อารมณ์เสีย เธอก็มา ลงที่ฉัน
เริ่มนับวัน ว่าจะมี ไหมวันไหน
วันที่เธอ จะมองเห็น ความจริงใจ
ใครคนไหน กันแน่ ที่รักจริง
ฉันยืนส่อง กระจก มองอีกครั้ง
เราบ้าคลั่ง หรือความรัก ที่เข้าสิง
ช่างโง่เง่า เมารัก เสียจริงจริง
ควรเริ่มหยิ่ง ในศักดิ์ศรี ของตัวเอง
ตัดสินใจ ยืนมอง จ้องหน้าเขา
ไม่ต้องเอา ความรัก มาข่มเหง
ที่ผ่านมา ฉันเป็นคน โง่เง่าเอง
เพราะกลัวเกรง ว่าเธอ จะจากไป
แต่วันนี้ รักเรา ถึงจุดจบ
เพียงเริ่มคบ แต่ความรัก ไม่สดใส
คนต้องแยก ทางเดิน ความเป็นไป
เพราะหัวใจ รักเรา ถึงทางตัน
เดินมาถึง ระยะทาง ช่วงสุดท้าย
ถึงบั้นปลาย ความรัก ไม่สุขสันต์
ถึงกินยา ช่วยให้หาย ก็ไม่ทัน
หัวใจมัน ตายด้าน เกินเยียวยา
10 เมษายน 2552 10:17 น.
กวีเดินดิน
แม้อยู่ไกล แค่ไหน ฉันไม่หวั่น
คิดถึงกัน เราก็เขียน เป็นจดหมาย
ฉันจะรัก รักเธอ ไม่เสื่อมคลาย
เธอลงท้าย ในจดหมาย ที่เขียนมา
อ่านจดหมาย หยิบปากกา เขียนตอบกลับ
ฉันตอบรับ ว่ายังรัก ยังห่วงหา
ขอแค่มี จดหมาย ตอบกลับมา
ฉันสัญญา ว่าจะรัก ตลอดไป
ฉันรอคอย จดหมาย ซองที่สอง
เริ่มตรึงตรอง เกิดอะไร หรือไฉน
ฉันรอแล้ว รออีก แทบขาดใจ
เพราะเหตุใด ซองจดหมาย ถึงพึ่งมา
ไม่รอช้า หยิบจดหมาย เปิดผนึก
ใจยังนึก กลัวจะไม่ ส่งมาหา
คลี่กระดาษ ตัวหนังสือดู โล่งตา
เธอเขียนมา หาฉัน น้อยกว่าเดิม
ฉบับแรก ที่เคยส่ง ก่อนหน้านี้
เห็นบางที่ เธอต้องหา กระดาษเสริม
แผ่นหนึ่งเต็ม หาแผ่นสอง มาช่วยเติม
ไม่เหมือนเดิม เพราะหน้านี้ มีครึ่งเดียว
เขียนจดหมาย ติดแสตมป์ ส่งไปหา
นับเวลา หัวใจฉัน ยังอดเสียว
เธอคงไม่ มีฉัน เพียงคนเดียว
เพราะหลายเที่ยว ที่ส่งไป ไม่ตอบมา
ตัดสินใจ แบกกระเป๋า เพื่อไปถาม
อยากรู้ความ เป็นจริง จึงไปหา
ฉันอยากเห็น ความจริง ให้เต็มตา
พิสูจน์ว่า เธอเปลี่ยนไป อย่างไรกัน
ถึงปลายทาง ฉันกระโดด ลงจากรถ
เสียงสดสด ภาพสดสด ตรงหน้าฉัน
เอ่ยปากถาม ชายคนนี้ เป็นใครกัน
เธอตอบฉัน ชี้คนนี้ แฟนใหม่เธอ
ฉันทั้งแค้น ทั้งเสียใจ เข่าแทบทรุด
ในที่สุด เป็นอย่างคิด จริงเสมอ
ฉันเอ่ยถาม อยากรู้ จากปากเธอ
เธอไปเผลอ แบ่งใจ ตอนไหนกัน
เธอตอบฉัน เขาเป็นคน ส่งจดหมาย
เขาเป็นชาย ส่งจดหมาย เธอให้ฉัน
ฉันเลยเจอ หน้าเขาแทบ ทุกวัน
เราพบกัน เพราะจดหมาย รักของเธอ
ฉันรู้ซึ้ง ตรึงใจ ในที่สุด
ไม่อาจหยุด หัวใจ ที่พลั้งเผลอ
ฉันต้องแพ้ หัวใจรัก ที่ให้เธอ
เพราะเธอเผลอ ไปรัก นักไปรษณีย์..
คงต้องบอกว่ารักแท้แพ้บุรุษไปรษณีย์
หน้าส่วนตัว
904
