19 กันยายน 2552 20:13 น.
กวีเดินดิน
เบญจมาศยามแย้มเมื้อแย้มยาม
หอมคลุ้งครามกรุ่นกลิ่นหอมกลิ่นกรุ่น
ละอองดอกพิรุณร่ายร่ายพิรุณ
นกสกุลรายร้อมเข้าร้อมราย
เมื่อกลีบเย้ายั่วยวนครวญยวนยั่ว
น้ำระรัวสายหยาดหล่นหยาดสาย
กระทบใบปลายดอกถูกดอกปราย
ก็สั่นกรายพิณสายดั่งสายพิณ
ธรรมชาติแท้จริงงามจริงแท้
เป็นของแน่ถิ่นงามให้งามถิ่น
แม้เป็นพืชดินเปื้อนขึ้นเปื้อนดิน
แต่เป็นดินยงชีพให้ชีพยง
กวีเดินดิน
19/09/52
16 กรกฎาคม 2552 21:41 น.
กวีเดินดิน
ฝนโปรยปรายร่องริ้ว พรมดิน
ใจสั่นหวามระพิณ ป่ายป้อง
ขอพรร่ายองค์อินทร์ ตัดเสน่ห์ พี่เอย
มองม่านฟ้าตกต้อง สั่นร้องปวดใจ
ฝนเอยฝนม่านฟ้า ครามครัน
ขอกล่าวบอกรำพัน ช่วยน้อง
ธาราสาดโรมรัน จงส่าง รักเอย
ใจหม่นหมองหมดต้อง ห่วงคล้องฤทัย
จะเหน็บหนาวแผ่ถ้วน อินทรีย์
เพียงใคร่คิดปราณี เพิ่มบ้าง
เห็นแก่ความภักดี สัตย์ซื่อ ด้วยนา
เจ็บเนิ่นนานอกร้าง แน่แท้ใจเอย
26 มิถุนายน 2552 22:49 น.
กวีเดินดิน
ฟังวาจากล่าวรักสลักจิต
ประกาสิทธิ์ร่ายคำลำนำหวาน
เสียงสำเนียกเรียกรักยังกังวาน
ดั่งวิมานวานฟ้ามาพร่าพรม
ให้ฤทัยอาลัยในความรัก
ไม่อาจผลักผันผ่านความขื่นขม
ถึงต้องเศร้าเหงาใจไปตรอมตรม
เพราะอกซมหลงคำอำบทความ
กลับหลงเชื่อมิเผื่อสิ้นเยื้อรัก
ดังมีดปักหักใจแตกกระสาน
ไม่อาจต่อเติมฝันตลอดกาล
เพราะวิญญาณขาดรักพักแรงใจ
โอ้ว่าสิ่งหวานซึ้งที่ตรึงจิต
กลับเป็นผิดกบฏคำนี่ไฉน
ไม่เหลือสิ่งจริงรักประการใด
เหมือนเหยียบใจแสร้งบอกคำลอกลวง
6 มิถุนายน 2552 22:06 น.
กวีเดินดิน
รอแสนานห่างเหินเป็นยิ่งนัก
อยากสลักร่ายรักบนหินผา
ให้อยู่คู่เผยรักต่อเวลา
ตราบชั่วฟ้าแดนดินหินละลาย
ลมพัดผ่านเรือนกายยังเจ็บเนื้อ
เหมือนดังเรือพายุพัดใบขาดหาย
ไม่อาจถึงปรายฝั่งต้องกลับกลาย
หลงจมหายทิ้งใบกลางทะเล
ฤดูผ่านเวียนไปสักกี่รอบ
ใบไม้กรอบแตกใหม่เปลี่ยนหันเห
น้ำเหือดแห้งหดหายจากทะเล
ยอดเขาเซผุกร่อนเพราะลมปราย
หากยังรอจนเกิดเช่นดังนี้
กลับไม่มีร่องรอยดั่งสูญหาย
ใจดวงนี้คงพังดับทลาย
ขอทอดกายอสงไขยรอเธอมา......
24 พฤษภาคม 2552 20:21 น.
กวีเดินดิน
ซื้อหนังสือมือสองมาหนึ่งเล่ม
อักษรเต็มร่ายเรื่องรักสดใส
แม้จะเก่ากระดาษเหลืองไม่เป็นไร
เพราะหัวใจหลงรักในเนื้อความ
ใช้มือเปิดกระดาษผ่านหลายหน้า
ไล่จากหนึ่งผ่านตาถึงหน้าสาม
นิยายรักชวนฝันให้ติดตาม
หนึ่งชั่วยามยังอ่านติดตามไป
จนสะดุดหยุดเห็นของสิ่งหนึ่ง
เกิดรำพึงสงสัยคิดไฉน
ดอกไม้แห้งดอกนี้เป็นของใคร
ความเป็นไปอาจผ่านกาลเวลา
หรือเจ้าของคนเก่าเก็บความรัก
อยากสลักตรองตรักรักห่วงหา
ให้ดอกไม้เป็นสื่อผ่านเวลา
มองกี่ครายังนึกถึงวันเดิม
หรือว่าไม้ดอกนี้ไร้ความหมาย
มันเป็นเพียงไม้ตายมาช่วยเสริม
เป็นสิ่งกั้นหน้ากระดาษต่อจากเดิม
ไม่ได้เติมเรื่องความรักที่คิดมา
คิดไม่ออกอ่านต่อถึงตอนจบ
จบประสบอวสานปรารถนา
ใจยังซึ้งกับความรักที่ตรึงตรา
แต่บางอย่างได้มาข้องที่ใจ
มีข้อความเขียนต่อที่ท้ายหน้า
เหมือนดังหยดน้ำตาที่ใสใส
เปื้อนอยู่บนข้อความเห็นรำไร
แต่เหตุใดหยดน้ำตาเป็นสีแดง
ยิ่งได้เห็นข้อความที่เขียนอยู่
แสนหดหู่เมื่ออ่านใจแสรง
ประกอบกับสิ่งที่เห็นเป็นดวงแดง
ได้ชี้แจงความสงสัยที่เขียนมา
รอยปากกายังคงอ่านได้อยู่
ยังอยากอยู่กับดวงรักที่ห่วงหา
แต่ไม่อาจจะห้ามฝืนเวลา
ฟ้าเมตตาภพหน้าคงคู่กัน.....
หน้าส่วนตัว
2980
