8 เมษายน 2552 17:02 น.
กวีเดินดิน
ปัจจุบัน ถ้าใคร มีเงินมาก
พากันฝาก ธนาคาร ออมทรัพย์สิน
นับตั้งแต่ คนจนจน ถึงมีกิน
คนติดดิน ก็มีเงิน เปิดบัญชี
ไม่ต้องกลัว ว่าเงิน เราจะหาย
สบายกาย เก็บเงินได้ เป็นเศรษฐี
ธนาคาร ฝากได้ เงินอยู่ดี
แถมบางที เงินไม่มี ยังกู้มา
คนมีรถ ออกใหม่ ยังมีสุข
ฉุกละหุก รถชน ทุกข์หนักหนา
ไม่เป็นไร เดี๋ยวก็มี ตัวแทนมา
เคลียร์ปัญหา เพราะว่าเรา ทำประกัน
อยากให้มี ธนาคาร คอยฝากรัก
ไม่อกหัก ชอกช้ำ จำอาสันต์
มีที่ให้ ฝากรัก ได้ทุกวัน
รับประกัน รักเราอยู่ คู่ถาวร
หากขาดรัก ราสามารถ ที่จะกู้
มาอุ้มชู เติมรัก เคียงสมร
เพราะว่าเรา เคยฝากรัก ที่เว้าวอน
สามารถถอน ความรัก กลับคืนมา
อยากให้มี บริษัท ประกันรัก
เมื่อทุกข์หนัก เราจะได้ เคลียร์ปัญหา
มีตัวแทน มาเคลียร์รัก ที่ค้างคา
เพราะเคยมา เซ็นสัญญา ทำประกัน
แต่ความจริง ตอนนี้ คงต้องเศร้า
เนื่องเพราะเรา อาจเจอทุกข์ หรือสุขสันต์
เพราะไม่มี ธนาคาร หรือประกัน
คอยฝากฝัน ความรัก อย่างถาวร
6 เมษายน 2552 21:25 น.
กวีเดินดิน
แม้เนิ่นนาน เท่าไร ยากจะเปลี่ยน
ยังหมุนเวียน การกระทำ ตามนิสัย
แต่ละคน ต่างความคิด ความเป็นไป
ต่างจิตใจ การกระทำ ต่างเวลา
ไม่ว่าเข็ม จะหมุนไป สักกี่รอบ
วันประกอบ เป็นเดือน เคลื่อนมาหา
มนุษย์ต่าง เลือกใช้ เลือกเวลา
ให้ได้มา สิ่งอยากได้ กายอยากมี
ศิลปิน ก็อยากได้ งานชิ้นเอก
คนเสี่ยงเลข ก็อยากได้ เป็นเศรษฐี
คนหางาน ก็อยากได้ งานดีดี
นักกวี ก็อยากได้ กลอนซึ้งใจ
จึงได้บอก เวลาเปลี่ยน ใช่ความคิด
คนละจิต ไม่อาจเปลี่ยน ถึงนิสัย
แม้เวลา จะเปลี่ยนไป นานเท่าไร
ถึงยังไง คงยากเปลี่ยน ความคิดคน
แต่สิ่งหนึ่ง ที่ทุกคน ทนเปลี่ยนได้
ไม่เหนื่อยกาย อีกทั้งยัง ไม่สับสน
แม้เลือกเปลี่ยน ไม่ได้ ความคิดคน
แต่เปลี่ยนตน ให้เหมือนเช่น เปลี่ยนเวลา
เราสามารถ ที่จะเปลี่ยน เวลาพูด
เพื่อพิสูจน์ ว่าเรามี การศึกษา
เราต้องเปลี่ยน การกระทำ ตามเวลา
ให้ได้มา ซึ่งถึงความ สามัคคี
หากว่าเรา เปลี่ยนเวลา ใช้ชีวิต
สงบจิต สงบใจ ให้สุขขี
นิสัยเรา เป็นอย่างไร รู้ตัวดี
แต่บางที เราต้องกลับ ปรับเข้ามา
อยู่คนเดียว เราจึงทำ ตามความคิด
สมดั่งจิต สมดั่งใจ จะสรรหา
เวลาเปลี่ยน และรู้จัก เปลี่ยนเวลา
จึงเรียกว่า ผู้รู้จัก ตระหนักดี
5 เมษายน 2552 11:38 น.
กวีเดินดิน
ในป่าลึกต้นใหญ่ใบไม้เขียว
ยอดหญ้าเพรียวไหวเอนคล้ายเล่นแสง
อาทิตย์ส่องแทรกไม้กิ่งระแนง
เถาวัลย์แซงแทรกเลื้อยเยื่อโยงใย
กล้วยไม้ป่าสิ่งสวยประจำถิ่น
โชว์ ดอก กลิ่น สีสวยดูสดใส
ดอกตูมบ้างบานบ้างเคล้ากันไป
ตราตรึงใจยามเห็นเป็นต้องชม
ทั้งรูปลักษณ์ภายนอกดูแตกต่าง
บ้างบอบบางกิ่งแปลกตาน่าประสม
จึงเป็นสิ่งที่ควรค่าน่านิยม
หากดอมดมต้องได้กลิ่นถิ่นพงไพร
แต่เดี๋ยวนี้หาได้เป็นเช่นดังนั้น
เห็นพวกมันแขวนอยู่ตามอาคารใส
ถูกสาดส่องดอกสวยกลางแสงไฟ
น่าสงสัยเหตุใดจึงเห็นมัน
ครั้งย้อนกลับเลี้ยวลัดในดงถิ่น
หายหมดสิ้นมองดูน่าอาสันต์
ใครกันหนอช่างคิดทำกับมัน
จบสิ้นกันทรัพย์ป่าน่าเศร้าใจ
4 เมษายน 2552 20:48 น.
กวีเดินดิน
หากว่าฉันไร้บุญวาสนา
ไม่อาจมาฉายแสงแทนจันทร์ได้
วิญญาณฉันซึ่งอยู่หลังความตาย
ขอกราบกรายอ้อนวอนคนลงทันต์
ขอให้ฉันได้เกิดได้เป็นหิ่งห้อย
แม้แสงน้อยก็เถิดไม่เดียรฉันท์
ขอให้เราทั้งสองได้ใกล้กัน
แม้บางวันฉันอาจถึงวันตาย
แต่อย่างน้อยหากฉันมีสิทธิ์เกิด
ยามฟ้าเปิดฉันอาจจะห่างหาย
ยามค่ำคืนฉันจึงได้ย่างกราย
บินพลิ้วพลายชอนแสงแข่งกับจันทร์
ฉันจะบอกว่ารักเธอเสมอ
แม้ว่าเธออาจจะไม่เข้าใจฉัน
เพราะว่าเราอยู่คนละชั้นกัน
เธออาจหันบ่นร่ำว่ารำคาญ
ฉันไม่โกธรเพราะเป็นแมงน้อยนิด
เธอไม่ผิดหากคิดจะหักหาญ
ฉันจะบอกว่ารักตลอดกาล
ตราบเท่านานจักวาลถ้ายังมี
4 เมษายน 2552 20:46 น.
กวีเดินดิน
จากกันไกลยังใฝ่คะนึงนิจ
จำจรจิตหัวใจยังใฝ่หา
ฉันรู้ซึ้งแสนไกลในอุรา
จึงได้มายืนร่ำพร่ำรำพัน
จะฝากลมก็กลัวจะหวนกลับ
ดาวประดับฉันยิ่งไม่อาจฝัน
เพราะกลัวแสงน้อยนิดไม่ถึงกัน
จึงฝากจันทร์ช่วยบอกถึงความใน
หวังว่าแสงนวลจันทร์คงส่งถึง
ไม่ตกครึ่งหนึ่งคำหายไปไหน
เพราะทุกคำจะพูดออกจากใจ
แม้ห่างไกลแสนไกลยังรำพัน
ฉันอยากบอกว่ารักเธอเสมอ
หัวใจเธออาจจะไม่คิดถึงฉัน
เพราะว่าเราได้พบเพียงหนึ่งวัน
ฉันอาจฝันพร่ำเพ้ออยู่คนเดียว
จะกล่าวมากกลัวจันทร์จำไม่หมด
อยากจะจดใส่ฟ้าทะเลเขียว
อยากให้น้ำต่อกันเป็นผืนเดียว
อยากจะเกี่ยวผืนดินร้นเข้ามา
หากชาตินี้ดวงเราไม่เคียงคู่
รั้งสุดกู่ก็ไม่กลับมาหา
ฉันจะเฝ้านับวันและเวลา
จนสายตาพร่าเลือนก็จะรอ
แม้หมดแรงจะกล่าวเป็นคำได้
ถึงมือไม้ไม่อาจเขียนคำขอ
จะส่งใจฝากจันทร์จงเฝ้ารอ
ฉันแค่ขอทุกคืนมีดวงจันทร์
หากลมไหลออกหายจนไม่เหลือ
จันทร์เกิดเบื่อจดจำคำของฉัน
ตัวฉันขอได้เกิดเป็นตะวัน
ขึ้นแทนจันทร์เฝ้าพิศพินิจเธอ
หน้าส่วนตัว
2281
