รอแสนานห่างเหินเป็นยิ่งนัก อยากสลักร่ายรักบนหินผา ให้อยู่คู่เผยรักต่อเวลา ตราบชั่วฟ้าแดนดินหินละลาย ลมพัดผ่านเรือนกายยังเจ็บเนื้อ เหมือนดังเรือพายุพัดใบขาดหาย ไม่อาจถึงปรายฝั่งต้องกลับกลาย หลงจมหายทิ้งใบกลางทะเล ฤดูผ่านเวียนไปสักกี่รอบ ใบไม้กรอบแตกใหม่เปลี่ยนหันเห น้ำเหือดแห้งหดหายจากทะเล ยอดเขาเซผุกร่อนเพราะลมปราย หากยังรอจนเกิดเช่นดังนี้ กลับไม่มีร่องรอยดั่งสูญหาย ใจดวงนี้คงพังดับทลาย ขอทอดกายอสงไขยรอเธอมา......
กวีเดินดิน 6 มิ.ย. 2552 22:06 น. - ID 126549 
2790
0
0
6 มิถุนายน 2552 22:30 น. - comment id 996121
การรอคอยเป็นสิ่งที่ไม่น่ารื่นรมณ์เอาเสียเลย....สักกี่คนที่จะใช้คำว่าอสงไขสำหรับการรอคอย...เหมือนคุณกวีเดินดิน...นับถือค่ะ..
ขอให้ใจทุกดวงงดงามด้วยความรักนะคะ
6 มิถุนายน 2552 23:41 น. - comment id 996140
สวัสดีงามๆยามราตรีเจ้า คุณกวีเดินดิน
7 มิถุนายน 2552 00:17 น. - comment id 996149
ขอบคุณสำหรับกลอนดีๆของคุณปักษาสวรรค์ การรอคอยเป็นสิ่งที่ทรมานจริงๆค่ะ
7 มิถุนายน 2552 00:18 น. - comment id 996150
ถึงคุณม่านดอยขอบคุณสำหรับกลอนเพราะๆ และกำลังใจที่ให้กันเสมอมา......น่ะเจ้า
7 มิถุนายน 2552 15:33 น. - comment id 996244
1 โกฏิเท่ากับ สิบล้าน อสงไขย เท่ากับ โกฏิยกกำลัง 20 ...นานเพียงไหนหน๊อ.... นานแสนนาน ประมาณกาลมิได้....
7 มิถุนายน 2552 19:20 น. - comment id 996303
นานมากนะครับ นี่ ต้องอดทนหนักนับ เท่าสามโลกรวมกันเลยนะนี่
7 มิถุนายน 2552 22:38 น. - comment id 996484
กิตติกานต์ ขอบคุณค่ะที่เข้ามาให้ความรู้ รู้แต่ว่าอสงไขย นานมากแต่ไม่รู้ว่าเทียบยังไง ทำให้รู้ความหมายอึกเยอะค่ะ
7 มิถุนายน 2552 22:39 น. - comment id 996487
คนกุลา ถ้าเป็นเรื่องจริงคงตายแล้วเกิดใหม่หลายรอบค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
