ดอกไม้แห้งในหนังสือเก่า

กวีเดินดิน

ซื้อหนังสือมือสองมาหนึ่งเล่ม
อักษรเต็มร่ายเรื่องรักสดใส
แม้จะเก่ากระดาษเหลืองไม่เป็นไร
เพราะหัวใจหลงรักในเนื้อความ
ใช้มือเปิดกระดาษผ่านหลายหน้า
ไล่จากหนึ่งผ่านตาถึงหน้าสาม
นิยายรักชวนฝันให้ติดตาม
หนึ่งชั่วยามยังอ่านติดตามไป
จนสะดุดหยุดเห็นของสิ่งหนึ่ง
เกิดรำพึงสงสัยคิดไฉน
ดอกไม้แห้งดอกนี้เป็นของใคร
ความเป็นไปอาจผ่านกาลเวลา
หรือเจ้าของคนเก่าเก็บความรัก
อยากสลักตรองตรักรักห่วงหา
ให้ดอกไม้เป็นสื่อผ่านเวลา
มองกี่ครายังนึกถึงวันเดิม
หรือว่าไม้ดอกนี้ไร้ความหมาย
มันเป็นเพียงไม้ตายมาช่วยเสริม
เป็นสิ่งกั้นหน้ากระดาษต่อจากเดิม
ไม่ได้เติมเรื่องความรักที่คิดมา
คิดไม่ออกอ่านต่อถึงตอนจบ
จบประสบอวสานปรารถนา
ใจยังซึ้งกับความรักที่ตรึงตรา
แต่บางอย่างได้มาข้องที่ใจ
มีข้อความเขียนต่อที่ท้ายหน้า
เหมือนดังหยดน้ำตาที่ใสใส
เปื้อนอยู่บนข้อความเห็นรำไร
แต่เหตุใดหยดน้ำตาเป็นสีแดง
ยิ่งได้เห็นข้อความที่เขียนอยู่
แสนหดหู่เมื่ออ่านใจแสรง
ประกอบกับสิ่งที่เห็นเป็นดวงแดง
ได้ชี้แจงความสงสัยที่เขียนมา
รอยปากกายังคงอ่านได้อยู่
 ยังอยากอยู่กับดวงรักที่ห่วงหา 
แต่ไม่อาจจะห้ามฝืนเวลา
ฟ้าเมตตาภพหน้าคงคู่กัน.....