หน้าส่วนตัว
****ทำไมต้องเป็นเช่นนี้****
กอกก
***ทำไม***
มือหนึ่งถือเม็ดสีฟ้ายานอนหลับ
อยากจะพักหลับเถิดหนาวิญญาเอ๋ย
เหนื่อยเหลือหลายจิตล้าเกินเอื้อนปากเอ่ย
ขออยู่เฉยหลับสักคราอย่ารบกวน
จะหลับตาพักวิญญาสักคราหนึ่ง
ไม่นึกถึงใครใครให้ใจผวน
ยานอนหลับสกัดกั้นสิ่งรบกวน
อยู่ล้วนล้วนในโลกมืดในใจตน
จะสลัดหลุดสิ้นในสิ่งเจ็บ
ไม่หนาวเหน็บเจ็บร้าวหรือสับสน
ไม่อาลัยไม่คิดถึงซึ่งบางคน
ไม่ยอมหม่นให้เศร้าทุกข์ได้คลุกคาม
หลับให้ลืมคำถามตามข้องจิต
อันชีวิตฉันชั่วหรือคือไม่ถาม
เธอจากไปไร้คำลานั้นก็ตาม
คงสุดทรามให้เกินกล่าวก่อนจากจร
จะไม่บอกเขาว่าเรายังคิด
รักสนิทยังแนบใจไม่ถอดถอน
ทุกวันคืนยังคิดถึงด้วยอาวรณ์
ยังอาทรเขาอยู่ทุกโมงยาม
ไม่ให้เขารู้ว่าเรายังกู่หา
คอยเวลาเขาตืดต่อไม่เยาะหยาม
ไม่ให้เขารู้ว่าเรายังเฝ้าตาม
ยังคอยถามข่าวของเขาอยู่เนืองเนือง
วันนี้ฉันท้อแท้สิ้นแรงสู้
หมดแรงชูคอตั้งบ่าหน้าเซียวเหลือง
อับปัญญาความคิดไร้ไม่เมลือง
คนฟั่นเฟืองขอหลับตา...นิรันดร ***
.......................
*** รักเขามากรักมากมากมายนัก
ยอมอกหักขื่นขมเพราะรักเขา
เนื้อคู่เขาแม้นชาติหน้าก็ใช่เรา
ชีวิตเศร้าหัวใจร้าวใช้หนี้กรรม****
........................
.. อีกบทหนึ่งของชีวิตมนุษย์ธรรมดาๆ ในโลก..
.
692
*** คืนนี้ที่ฝนตก***
ดึกสงัดนั่งเขียนกลอนอยู่ตอนนี้
อยู่ดีดีฝนก็พรำกระหน่ำโหม
พายุเหงา ลมเศร้าเข้าจู่โจม
รักก็โถม ลมคิดถึงคะนึงมา
สายฟ้าแลบปลาบแปลบบาดถึงจิต
ฟ้าร้องติดตามมาใจผวา
สายฟ้าผ่าบาดถึงจิตอนิจจา
แสนเหว่ว้ายิ่งโศกวิโยคใจ
ไม่มีใครมากุมมือให้ใจอุ่น
ไร้คนคุ้นคอยปลอบใจ ให้หวั่นไหว
วิงวอนฟ้าอย่าให้ข้าใจแกว่งไกว
ยืนหยัดได้...ในร่างไร้วิญญาณตน
........................
หมายเหตุ..สดๆ ร้อน เขียนในขณะฝน
กำลังตกและฟ้ากำลังคะนอง
( เรื่องจริงผ่านจอ )
***ความคิดถึงกับควันสีเทา***
บางครั้ง
เหมือนคนไม่มีจุดหมาย
เคว้งคว้างท่ามกลางความเงียบ
อ้างว้างและเดียวดาย
มีความเหงาเป็นเพื่อน
มีน้ำตาเป็นสิ่งปลอบใจ
มีความปวดร้าวคู่เคียงกาย
รอบข้างมีเพียงความหว้าเหว่
ในที่สุด ก็หลงทางกับความเหงา
และเศร้า...เพียงลำพัง
เจ็บนะ...เจ็บจริงจริง
............
วันนี้คุณอยู่ที่ไหน
ช่างเถอะ
ฉันจะกล่าวโทษเพียงวันเวลา
มันพรากพาความรักของเรา
ให้จากไกล
เถอะ...อย่างไรก็คิดถึงเสมอ
เราจากกันอย่างแสนดี
บุหรี่.....
มวนแล้วมวนเล่า
ถูกจุดขึ้น
ในความว่างเปล่าของอารมณ์
เห็นควันละเอียดอ่อน
สีเทา....ล่องลอย
ผิดหรือเปล่าหนอ
ฉันรักตัวเองหรือฆ่าตัวเอง
ช่างเถอะ...ไม่มีใครห่วงฉันหรอก
แม้แต่.....คุณ
ฉันจะเผาผลาญบุหรี่
ตัวแล้วตัวเล่า
ด้วยปอดและหัวใจ
อันแตกร้าว
ของฉันเอง.....
และอยากถามคุณว่า.....
คุณเคยร้องไห้...ด้วยคิดถึงใครสักคนไหม
ฉันคนนี้ไง...ร้องไห้ได้ด้วยคิดถึงคุณ
น้ำตาไหลหยาด
หยดตามร่องแก้ม
จะร้องต่อไปเมื่อคิดถึงคุณ
..........................
***แพ้..อย่างผู้แพ้***
ห่างไกลกันก่อเกิดเศร้าในจิตลึก
ฉาบผนึกด้วยคิดถึงคนึงหา
ความหมองก็รุมเร้ารี่เข้ามา
สะกดกลั้นน้ำตาอย่าให้นอง
ถ้าถามว่าเหงาไหม? บอกว่าเหงา
ทุกข์รุมเร้าใจหม่นต้องทนหมอง
เฝ้าคิดถึงโหยหาใจใฝ่ปอง
ไม่กล้าร้องบอกเขา เราเจ็บเกิน
ทั้งที่รู้เราป็นเช่นดินกรวด
แสนร้าวรวดเทียบเคียงเพชรก็ขัดเขิน
ผิดมากหรือที่กล้ารัก..กล้าเผชิญ
และเจ็บเกิน ถูกหยามหยันแสนช้ำใจ
วันนี้จึงต้องอยู้อย่างผู้แพ้
คนอ่อนแอรับสภาพแทบไม่ไหว
เฝ้าเลียแผลยังเจ็บลึกก้นบึ้งใจ
ชีวิตนี้ปล่อยมันไปไร้ทิศทาง
..................
***นิยายน้ำเน่า***
นิยายรักปรัมปราโลก
นิยายโศกรวดร้าวของหนึ่งหญิง
เป็นประวัติเจ็บปวดรวดร้าวจริง
ผู้ซึ่งถูกทอดทิ้งอยู่เดียวดาย
วันนี้เศร้าใจโศกมองฟ้าหม่น
ลมกระโชกฝนกระหน่ำน่าใจหาย
ทอดสายตามองสุดฟ้าตาพร่าพราย
น้ำตาหยาดยังไม่หายจากใจนาง
กับความหลังคือพลังอันยิ่งใหญ่
บันดาลให้ทุกข์และสุขไม่หายห่าง
ยังคิดถึงเขาอยู่ไม่เบาบาง
เพราะเลือนลางไม่เห็นเงาเขาเนานาน
เก็บเขาซ่อนไว้ลึกลึกก้นบึ้งจิต
ปิดสนิทไม่ให้ใครได้เห็นเขา
เก็บสัมผัสโลมไล้มีเพียงเรา
อารมณ์เศร้าแปรปรวนป่วนจิตตน
เก็บเขาไว้ในเงาแห่งความคิด
ให้เขาติดตามไปทุกแห่งหน
เป็นกำลังให้จิต คนเดนคน
ช่วยผ่อนปรนลมหายใจให้ยาวนาน
รู้สึกสะใจเจ็บที่คิดถึง
คิดคำนึงถึงเขาใจร้าวฉาน
มีสุขนะกับคิดถึงซึ่งทรมาน
คนใจราน..จะได้ด้านลืมรานใจ
. ................
