หน้าส่วนตัว
เหนื่อยเพียงไหนในรักสลักจิต
คอยเฝ้าพิศพึงถนอมมิยอมหาย
แต่กลับรักสลักช้ำย่ำใจกาย
แดโดดเดี่ยวเดียวดายคล้ายเพรงวัน
จากวันเก่าเย้าเยาะหัวเราะรื่น
ทุกค่ำคืนชื่นใจเฝ้าใฝ่ฝัน
คอยรัตติผลิแย้มแรมพระจันทร์
เราพบกันวันไหนไม่โศกา
จนบัดนี้มีเพียงเสียงสงบ
เพราะพานพบกำแพงแสนแกร่งกล้า
กั้นระหว่างทางทุ่งที่มุ่งมา
วันเวลาพาจากยากทำใจ
แม้อยู่ห่างร้างกันในวันนี้
ในฤดีมีสิ่งที่ทิ้งไว้
ทุกถ้อยคำจำได้ไม่เปลี่ยนไป
กาลผันผ่านเพียงใดไม่ลืมเลือน
1123
